Broeders en zusters, vandaag vieren wij de gedachtenis van onze heilige engelbewaarders. De roeping van de engelen is bovenal de glans van Gods aanschijn te aanschouwen en zonder ophouden zijn lof te zingen. Doch, volgens de Schrift, heeft de Heer hun ook de opdracht toevertrouwd om zorgzaam bij de mensen aanwezig te zijn. Zo ontstond de verering van de heilige Engelbewaarders.

N.a.v. de eerste lezing van vandaag: wij kunnen er niet omheen. En of het nu om een lichamelijk lijden gaat of een geestelijk of allebei, op een bepaald moment in het leven zal iedereen zijn deel krijgen. Het hoort bij het leven in deze wereld, iets wat de arme, oude Job maar al te goed wist. Buiten de lange lijst van tegenspoed moest Job ook nog eens luisteren naar het ongefundeerde geredeneer van zijn vrienden. Keer op keer probeerden zij hem ervan te overtuigen, dat hij gestraft werd vanwege een of andere verborgen zonde. Maar Job bleef toch trouw aan God.

Op het einde van dit hele gebeuren verschijnt God aan de vrienden van Job en brengt hen tot zwijgen. Hij herinnert Job eraan, dat Hij als Schepper van alle dingen altijd alles onder controle heeft. Job heeft hij niet gezondigd en heeft God ook niet de rug toegekeerd en hierdoor schijnt de gerechtigheid van Job des te meer.

In een van zijn apostolische brieven, Salvifici Doloris, over het lijden, schreef paus Johannes Paulus II, dat in het boek Job niet het laatste woord over het lijden is gezegd. In zekere zin is dit boek, zegt de paus, een voorspelling van het lijden van de Christus. Jezus, ofschoon onschuldig, heeft een verschrikkelijke lijden moeten ondergaan, inclusief het verraad en de verloochening door zijn vrienden. En door dit lijden heeft Hij ons verlost en ook heeft Hij de waarde laten zien, die lijden kan hebben. Om dit uit te leggen heeft de toenmalige pauselijke predikant, pater Raniero Cantalamessa, ooit het volgende gevraagd: Wat kun je doen om iemand ervan te overtuigen, dat een bepaalde drank geen vergif bevat? De duidelijkste geruststelling is natuurlijk dat je eerst zelf die beker drinkt. Dat is wat God voor de mensheid heeft gedaan: Hij dronk de beker van het lijden. En onderin die beker is de parel te vinden: de parel van de verrijzenis.

Zowel de paus als de pauselijke predikant hebben ons allebei getoond, dat de beste manier om met lijden om te gaan is de verlossende waarde ervan in te zien, verlossend voor onszelf en voor anderen. Op deze manier regeert het lijden niet over ons, maar regeren wij over het lijden. Op deze manier kunnen wij, net als Job, de stormen van het leven doorstaan door onze hoop op de Heer te blijven stellen. En al gaat alles verder niet goed, we kunnen onszelf altijd herinneren aan ons uiteindelijke levensdoel, zoals Job het heeft omschreven: Want ik weet dat mijn Verlosser leeft en dat ik Hem in dit vlees zou aanschouwen.

Vragen wij de Heer, dat hij ons bij de hand neemt en dat Hij ons in moeilijke omstandigheden zijn kracht geeft; dat Hij ons leert om standvastig te blijven; dat wij nooit het zicht op Hem verliezen.