Preek

Wat moet je doen bij een aardbeving? Weet u dat? Ik meen dat het advies is om onder een stevige tafel te gaan zitten. Eigenlijk weet ik het ook niet precies. De gevolgen van aardbevingen kennen we wel. Twee maanden geleden zagen we de beelden van geheel in elkaar gestorte steden in Turkije. Dichter bij huis horen we al jaren over de gevolgen van de aardbevingen in Groningen. Daar zorgen ze voor talloze scheuren in woningen. Aardbeving bestendig bouwen lijkt het advies: niet tijdens de aardbeving, maar natuurlijk al ver daarvoor. Wel wat duurder, maar leven-reddend.

Ik begin hierover, omdat in het paasevangelie van Mattheus, dat we net gelezen hebben, ook een aardbeving voorkomt. Op de ochtend van de verrijzenis zorgt een engel uit de hemel voor het nodige tumult. Eerder had Mattheus ook al een aardbeving beschreven, namelijk toen Jezus stierf aan het kruis. Twee keer wordt de boel stevig opgeschud.

Mattheus beschrijft duidelijk wat de aardbeving van de verrijzenis teweegbrengt. Daarvoor moet u de reactie van de bewakers maar eens vergelijken met die van de vrouwen.

De bewakers zijn door Pilatus bij het graf gezet op aandringen van de hogepriesters en farizeeën. Zij staan daar om ervoor te waken dat de dode dood blijft. Dood is dood; geen speld tussen te krijgen. En het liefst houden ze het zo, zoals wij zelf ook vaak allerlei argumenten hebben om niet eerlijk de waarheid onder ogen te zien. Zo bewaken de soldaten het graf. Toch houden ze zich niet staande bij de aardbeving. De enigen die beven zijn zij! Mattheüs vertelt dat ze beven van schrik. En niet zo’n beetje ook: ze lijken wel dood, zo staat er. Schijn bedriegt: wat aan de buitenkant goed geregeld lijkt, kan van binnen wankel zijn.

Bij de vrouwen is het totaal anders. Zij lijken juist gammel. In de andere paasverhalen wordt verteld dat ze Jezus komen balsemen. Mattheüs daarentegen voert ze ten tonele als een beetje doelloos. Hij schrijft dat ze komen kijken naar het graf. – Of is dat niet doelloos? Is het bezoeken van het graf van een dierbare, niet eerder een teken van een blijvende band? – De vrouwen hebben het zwaar voor hun kiezen gehad. Al hun hoop lijkt te zijn vervlogen, Jezus is gedood. Was het het allemaal wel waard geweest, dat ze drie jaar samen met hem opgetrokken waren en naar Hem hadden geluisterd? Toch komen ze naar zijn graf en daaruit spreekt de kracht van wat er in hun leeft, hun liefde voor Jezus.

De twee vrouwen verbeelden de kleine geloofsgemeenschap die trouw blijft aan de Heer. “Waar twee of drie in mijn Naam aanwezig zijn, daar ben ik in hun midden.” Ze verbeelden wat wij hier vanavond komen doen: tegen alle schijn in, trouw blijven aan de Heer die gestorven is, kijken naar het graf, of zoals Paulus het beschrijft: “door de doop in zijn dood zijn wij met Hem begraven”. Hij bedoelt dat niet als eindpunt, maar als weg ten leven, want hij vervolgt: “wij zijn met Hem begraven, opdat ook wij een nieuw leven zouden leiden”.

De vrouwen bij het graf zeggen niets in het hele verhaal. Niet het hoogste woord, niet de mond vol van hoe het allemaal moet. De geloofsgemeenschap van Pasen bestaat uit mensen die hebben leren luisteren. Drie jaar lang met Jezus optrekken had de vrouwen geleerd dat het de moeite waard is om open te staan voor Gods stem. Zij zijn degenen die het goede nieuws horen uit de mond van de hemelse boodschapper: Jezus leeft!

Het doet met denken aan de gelijkenis die Jezus eerder in het evangelie vertelde. Als je een huis wil bouwen, moet je dat doen op een stevig fundament. Anders stort de boel in wanneer het natuurgeweld zich tegen je keert. Een bouwadvies voor ons leven. Jezus biedt ons een stevig fundament aan. Zijn onderricht in Gods geboden, biedt ons een stevige ondergrond om het huis van onze gemeenschap op te bouwen. De aardbeving van Pasen laat zien dat dat fundament alles kan trotseren.

En soms hebben we nogal wat te verduren. Wat doe je als je het voor je kiezen krijgt, omdat een ziekte je leven bedreigt of moeizaam maakt? Wat doe je als je leven wordt opgeschud door een overlijden, of doordat je relatie in een crisis terecht komt? Wat doe je als je merkt dat er ontzettend veel van je gevraagd wordt, maar jijzelf onder de druk begint te bezwijken? Wat doe je als je merkt dat je steeds weer in dezelfde fouten vervalt, er niet van los komt. Velen vinden ondanks die aardbevingen houvast in het huis van geloof, weten zich staande te houden, omdat de Heer hen staande houdt.

Het gebeurt in al die schijnbaar nutteloze dingen: het opsteken van een kaarsje, het steeds weer luisteren naar de Bijbelteksten, al dat op tijd opstaan op zondagmorgen en het trouw vieren van de sacramenten: het kost allemaal misschien wat extra tijd en moeite, maar het betaalt zich uit. In al hun hopeloosheid, zijn het de vrouwen die staande blijven, sterker nog: zij komen weer tot leven! Blij rennen ze terug om de leerlingen het goede nieuws te vertellen. En alsof het allemaal nog niet genoeg is, komt Jezus ook nog eens zelf naar hen toe. Ze ontmoeten Hem die het fundament is geworden van hun leven, hun geloof, hoop en liefde: Jezus, voor wie ze neerknielen, die ze in vreugde aanbidden.

Misschien moeten wij ons af en toe ook een beetje laten opschudden. Haal je eigen soldaten weg en open je hart. Schud alle bezwaren in je hoofd en in je agenda eens aan de kant, om weer wat meer ruimte te maken voor kerk en geloof. Kom kijken en luisteren, ontdek wat jouw roeping is, om als gedoopte bij te dragen aan de bouw van Gods huis. Of overweeg eens – mocht je niet gedoopt zijn – om je ook onder te dompelen in het christelijk leven. En als de aardbevingen in je leven heftig zijn: weet dan dat hier een stevige tafel staat; je hoeft er niet onder te gaan zitten voor bescherming. Maar je mag dichterbij komen, en de Heer zelf komt naar je toe.

We zijn geroepen, uitgenodigd, om de opstanding te vieren in de sacramenten; en zo te ervaren dat Jezus leeft, ja midden onder ons aanwezig is. Wij zijn geroepen om tot de Heer te naderen en Hem te aanbidden, wetend dat Hij ons staande houdt en vreugde geeft. De vreugde van Pasen.