Preek

Hoe ouder je wordt, hoe groter de kans dat je in je leven al meerdere keren een dierbare naar zijn laatste rustplaats hebt begeleid. De dood is een harde realiteit en vooral als zij plotseling is gekomen, dringt het maar langzaam tot ons door: onze dierbare is niet meer in ons midden. Het lijkt een boze droom. Maar wanneer je een van de volgende dagen weer naar het kerkhof gaat, blijkt het toch echt waar te zijn.

In het evangelie horen wij over Maria Magdalena en nog een andere Maria. Zij gingen op zondagmorgen – bij het aanbreken van de dag – naar het graf kijken. Plotseling vond er hevige aardbeving plaats, een engel van de Heer daalde uit de hemel neer, kwam naderbij, rolde de steen weg en zette zich daarop neer. Hij straalde als een bliksemschicht en zijn kleed was wit als sneeuw.

Zijn boodschap was, dat Jezus, de Gekruisigde, niet meer in het graf was, maar dat Hij uit de doden was opgestaan. En de dames kregen de opdracht mee aan de broeders van de Heer te zeggen, dat zij naar Galilea moesten gaan, maar zelf kregen zij de Heer al eerder te zien. Ik zou zeggen: terecht, want die mannen waren thuisgebleven, zaten zielig te doen, voelden zich lamgeslagen.

Beste medegelovigen, wat is het meest bijzondere van het christendom!? Ons geloof leert ons, dat de Zoon van God zelf uit zijn wereld is gekomen om het leven met ons te delen, om de vriendschap tussen God en mensen te herstellen. De dood heerste op aarde. Niemand, die uit deze wereld heenging, kon toegang krijgen tot de wereld van God, maar Christus heeft de macht van de dood gebroken door als eerste mens uit de dood op te staan. Uit Hem is a.h.w. een nieuw soort mensen ontstaan: mensen, die eeuwig leven in zich dragen. Mensen voor wie er werkelijk geen grenzen bestaan. Zelfs de dood bestaat niet meer voor hen.

Wanneer de apostelen korte tijd na Pasen met de verkondiging van het geloof beginnen hebben zij van alles te vertellen … over Jezus Christus, over de hemelse Vader, de hemel, Moeder Maria, maar hun Blijde Boodschap heeft uiteindelijk altijd te maken met de verrijzenis. Dat is dan ook dé reden waarom wij naar de Kerk gaan: om aan God eeuwig leven te vragen; óók om nú al alles wat in dit aardse leven ‘doods’ is m.b.v. Jezus’ verrijzeniskracht te overwinnen. Zonder verrijzenis heeft ons geloof geen waarde.

De apostelen zijn trouwens niet de enige getuigen. Christus heeft zich ook aan vele andere mannen en vrouwen laten zien als de Levende. Eén keer verscheen Hij zelfs aan meer dan vijfhonderd mensen tegelijk!

Zijn Moeder Maria, vol van genade, heeft veel geleden onder wat haar Zoon was aangedaan, maar i.t.t. de apostelen begreep zij, dat het lijden van de afgelopen dagen nodig was voor de verlossing van de mensheid. Zij had ook honderd procent begrepen, dat haar Zoon niet in het graf zou blijven, dat Hij zou verrijzen. Daarom, ondanks alle pijn en verdriet, was zij vol vertrouwen.

De Bijbel spreekt eigenlijk met geen woord over een verschijning van Jezus Christus aan Moeder Maria, maar persoonlijk denk ik, dat Hij éérst aan zijn Moeder is verschenen en toen pas aan de anderen.

Ook al was het Hart van zijn Moeder in vrede, Hij wilde zich zo spoedig mogelijk aan haar tonen. En ook haastte Hij zich naar de apostelen en de andere leerlingen, die de moed verloren hadden. De ontmoeting met hun verrezen Meester was voor hen als een licht in de duisternis. Wij hebben zojuist niet voor niets het paasvuur aangestoken. Eerst was er duisternis. Net als in de harten van de apostelen. Dan opeens … een licht … licht in de duisternis. De apostelen werden er warm en blij van. Moedig. Geestdriftig. Zij zagen het weer helemaal zitten. Zij gaven het vuur van het geloof in Jezus’ verrijzenis door aan elkaar, aan iedereen, die het maar horen wilde, zoals wij zojuist in de ‘donkerte’ van deze Kerk ook het lichtje aan elkaar hebben doorgegeven.

Broeders en zusters, door ons doopsel leeft de heilige Geest van Jezus Christus in ons. En iedere keer, dat wij naar het Woord van God luisteren, iedere keer dat wij in de heilige Communie Jezus Christus ontvangen of gewoon even bidden, wordt de werking van die heilige Geest steeds sterker. Doordat God in ons leeft, leeft Jezus’ liefde in ons, zijn kracht. En die kunnen wij allemaal goed gebruiken.

Wij leven niet in een gemakkelijke tijd. Donkere wolken hangen boven Europa en de rest van de wereld. Veel mensen maken zich zorgen over een lange lijst aan crises, die door onze regering maar niet worden opgelost. Onze leiders schuiven de problemen voor zich uit. En – belangrijker – geestelijk zijn veel mensen ook niet zo gelukkig. Wij kunnen technisch grote wonderen tot stand brengen, maar op de al duizenden jaren oude vraag naar de zin van het lijden hebben velen van onze tijdgenoten nog geen antwoord.

En hier is voor ons, gelovigen, een taak weggelegd. Ook wij mogen net als de apostelen en de andere mannen en vrouwen getuigen van ons geloof in de verrijzenis. Wij kunnen door een blijmoedige manier van leven laten zien, dat er een kracht bestaat, een liefde, die alles aankan. Zelfs de dood zijn wij de baas.

Beste medegelovigen, vijftig dagen lang gaan wij Pasen vieren. Laten wij dan ook de komende weken nog eens momenten van rust zoeken om dat vuur van Gods liefde in onszelf te kunnen voelen branden. Zien wij het licht ervan schijnen. Overal waar wij komen, of het nu op plaatsen is van vreugde of van verdriet, die liefde en kracht, die vreugde om de overwinning, is in ons. Wij kunnen heel de wereld aan … als wij het maar willen geloven.

Ik wens jullie allen van harte een Zalig Pasen. Moge de verrezen Heer met ons zijn, alle dagen van ons leven. Zijn verrijzenisvuur zal niet al onze problemen als sneeuw voor de zon laten verdwijnen. Maar Hij zal ons wel bij de hand nemen en zeggen: Kom, samen kunnen wij alles aan! Mogen wij allen die goddelijke hand in ons dagelijks leven ervaren! Zalig Pasen! Amen.