Preek op 24-01-2021, 3e zondag door het jaar B, diaken Eelke Ligthart

Preek op 24-01-2021, 3e zondag door het jaar B, diaken Eelke Ligthart

Openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 3e zondag door het jaar. Vandaag krijgen we een bijzonder evangelie voorgeschoteld.

Vissers aan het strand raken onder de indruk van Jezus, laten alles los waar ze mee bezig zijn en volgen Jezus terstond. Ze veranderen hun leven.

Je zou zeggen, visser zijn is toch een mooi beroep, waarom geef je dat zomaar op?  Het kan toch niet zomaar gebeurd zijn, dat die vissers hun vaders en de anderen die hielpen met de visvangst, zomaar in de steek laten.  Die Jezus heeft blijkbaar een grote indruk op hen gemaakt.

Ik vroeg me af of wij ook bereid zijn  om ons leven soms zomaar een ander wending te geven?  We zullen er in deze eucharistie viering onze gedachte over laten gaan.    Een goede viering toegewenst.

Preek

Dierbare medegelovigen, vissers die alles achterlaten en Jezus volgen! Ben je dan dom of misschien naïef, om zomaar een man te volgen die langs het strand loopt?  Tegelijkertijd denk ik, dat Jezus een enorme overredingskracht moet hebben gehad, wanneer Hij de woorden spreekt: “De tijd is vervult, en het Rijk Gods is nabij; bekeert u en geloofd in de blijde boodschap”.

Het lijk er op alsof die vissers daar op hebben gewacht.  Eindelijk gebeurt er iets nieuws, eindelijk komt er iemand die er werk van maakt, want anders loop je er niet zo gemakkelijk achter aan. Ze konden blijkbaar ontsnappen uit dat harde en misschien ook wel onzekere bestaan.

De vissers lieten zich vangen, ze lieten alles in de steek en gingen mee. Zomaar.

En toch tovert Jezus die vissers en ook ons geen luilekkerland voor. Geen gouden toekomst van weelde en macht. Nee zelfs aan het eind van het verhaal, staat er nog iets verschrikkelijks te gebeuren met Jezus, de dood aan het kruis.

Maar toch die juichkreet, “de tijd is vervuld, we slaan een andere weg in”. Zelfs na teleurstelling en dood. Dat is de belangrijke boodschap die Jezus bracht aan die vissers toen, en aan ons nu in 2021.

Als het nieuwe voor de deur staat, dat verbleekt het oude. Het nieuwe is vaak sterker, het kan je leven veranderen.

Is dat in ons persoonlijke leven ook zo?  Staan  wij wel voldoende open voor vernieuwingen, durven we wel nieuwe wegen in te slaan?

Iedere week horen we hier datzelfde verhaal.  Misschien leest u wel met enige regelmaat in de bijbel, dat de tijd is vervuld en het Rijk Gods nabij is en dat we andere wegen moeten gaan.

Hoe dichtbij laten we dat verhaal komen in ons eigen leven?  Hebben wij ook die opgetogenheid van die vissers om zomaar Jezus te volgen?  Of is het bevrijdingsverhaal  bij ons in handen gevallen als redelijk welgestelde mensen die niet meer zoveel te wensen over hebben, die eigenlijk geen andere wegen meer willen bewandelen?

“Terstond lieten ze hun netten in de steek en volgden Hem”.  Ziet u dat bij uzelf al gebeuren?

Het eerste dat ik bij mijzelf al wel bedacht, dat ik er helemaal niet zoveel zin in heb, om ook maar iets los te laten.  Ja de minder leuke dingen en gebeurtenissen in je leven wil je wel loslaten, maar  zelfs daar ontkom je niet aan.  Lopen wij die eigenlijk alles al hebben, nog wel warm voor het nieuwe, die andere weg?

Godsdienst en enthousiasme, dat is twee. Godsdienst en iets nieuw dat lijkt zelfs tegenstrijdig aan elkaar. Godsdienst is het oude liedje, steeds weer hetzelfde refrein, een veel gehoorde klacht. Er veranderd toch niets, en er zal in de toekomst ook wel niets veranderen.

Wie het evangelie zorgvuldig leest, weet dat de leerlingen het niet anders ervaren dat vele mensen het in deze tijd ervaren. Petrus komt zelfs op het punt dat hij roept: “Jezus, ik ken die man niet eens”.  Een visser die verstrikt zit in zijn eigen netten, netten van angst.  En als Jezus dood is, pakken ze hun oude beroep maar weer op. Hoe bedoelt u, vissers van mensen, wat een desillusie! Het lijkt wel een tijdelijke verstandsverbijstering, maar toch was dat niet het laatste, het bleek nog een vervolg te krijgen.

Ze kwamen met Jezus over het dode punt heen en uiteindelijk begrepen ze waar het over ging: Het ging over  een mens die er werk van maakte, die een andere weg wil bewandelen, die richting aangaf hoe het anders, hoe het beter kon worden in de wereld. God wil dicht bij mensen zijn.

Als de wereld niet verandert, dan moet de verandering uit ons zelf komen. Niet op die ander wachten en zelf in een hoekje blijven zitten, nee we moeten zelf maatregelen nemen, we moeten een andere weg inslaan, een weg van liefde en verdraagzaamheid.

Die andere weg is vaak moeilijk, vol obstakels en kuilen, soms vol tegenslagen, voor velen zelfs een kruisweg.

Maar het kruis bleek niet het einde te zijn van de weg die we moeten gaan, niet het einde van de hoop op nieuw leven, maar het was de weg waar langs Jezus is gegaan. Hij gaf aan dat het een weg ten leven is.

Dierbare medegelovigen, verandering komt in je leven, komt in de wereld door een mens die er aan begint, een mens die er volop in gelooft.

En dan gaat het niet om halve of halfslachtige maatregelen, maar om hele mensen, mensen die er voor staan, die er in geloven dat het kan.

De leerlingen lieten alles in de steek en volgden Jezus terstond. Het kan ons leven worden, als we nieuwe wegen durven inslaan. Amen.