Preek op 17-11-2019, 33e zondag door het jaar C, diaken Eelke Ligthart

Preek op 17-11-2019, 33e zondag door het jaar C, diaken Eelke Ligthart

Openingswoord

Dierbare medegelovigen, Van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 33e zondag door het jaar.

De lezingen van deze zondag  richten onze aandacht op het volharden in de trouw aan God. Zeker in de tegenwoordige tijd, waar voor velen in de maatschappij, de kerk, laat staan God, nagenoeg niet aanwezig lijkt te zijn.  Alsof God zich afzijdig houdt van wat er in onze wereld allemaal gebeurt.

In de lezingen van vandaag lijkt het einde der tijden aangebroken, de dag die als een oven brandt. In het evangelie horen we dat alles verwoest zal worden.

Is er dan geen hoop meer? Zeker wel, als we  op vertrouwen dat trouw aan God beloond zal worden.

De laatste zin in het evangelie laat dat zien: Door standvastig te zijn zullen wij ons leven winnen.

Preek

Dierbare medegelovigen,  U kent dat vast wel. Op een gewone door de weekse dag gaat bij u thuis de voordeurbel. Als u open doet staan daar een paar  mensen die u vertellen dat het einde der tijden nabij is. In dienst van Jehova vertellen ze je de meest vreselijke dingen die staan te gebeuren. Je moet je aansluiten bij hen, dan zal er redding voor je zijn. En dat alles wordt vertelt met een vastberadenheid en aanhoudendheid waar wij als katholieken misschien wel eens jaloers op kunnen zijn. Wat een ijver en overtuiging om iemand over de streep te willen trekken.

Is al die ijver, al die moeite niet aan een verkeerde zaak besteed? Die boodschap over het einde der tijden heeft weinig te maken met de verkondiging van de apostelen. De bijbel is zelfs voorzichtig als het gaat over het einde der tijden. Jezus zegt: “Wanneer dat einde komt weet zelfs de Mensenzoon Jezus zelf niet. Alleen de Vader zelf weet ervan”.

Te veel speculaties  van onze kant over het eind der tijden geeft slechts onzekerheid en overspannen  gedrag. Ook al zijn er soms tijden met aanslagen en natuurrampen waarbij je van alles zou kunnen gaan denken.

Toch spreekt diezelfde bijbel  steeds opnieuw mensen van iedere generatie aan de taak op zich te nemen, die door God is gegeven: werken aan gerechtigheid en vrede voor alle mensen. En daar doen we van tijd tot tijd met enige regelmaat iets aan, Caritas, Diaconie, ook in deze parochie   Dus het einde der tijden is nog lang niet zover, er is nog veel werk te doen.

In de kerkgemeenschap, waar Lucas voor schreef, was het eerste enthousiasme van het begin er al een beetje af. Het actieve en vitale van de eerste jaren is grotendeels weg. Het was een kerk geworden van de gevestigde orde. Er waren conflicten en er was net als tegenwoordig lauwheid en afvalligheid. Het einde leek wel nabij. Als we met het evangelie terug gaan in de tijd hebben we het over de jaren 60 van de eerste eeuw.

Er zijn opstanden tegen Romeinse overheden, oorlog in Palestina. Overal staan profeten op die in felle bewoordingen het einde der tijden aankondigen. Er zijn aardbevingen in Frigie hongersnood onder keizer Claudius. De leerlingen van Jezus worden vervolgd door de overheden. Ja, veel van de dreigingen die we Jezus zojuist hoorden voorspellen, zijn al werkelijkheid. Het kan haast niet anders of  het einde der tijden is nabij.

Een groot contrast met dit alles is de tempel, waarover de eerste zin van het evangelie gaat. Die staat daar in volle schoonheid boven op de berg, daar keek je letterlijk en tegen op. Een rots in de branding, het zevende wereldwonder werd hij genoemd, niets anders dan pracht en praal. En als iedereen zich er op die manier bewonderend over uitlaat, dan komt de waarschuwing van Jezus, Hij zegt: “Pas op, loop niet achter de verkeerde dingen aan, laat je niet verblinden door de schone schijn, want daar gaat het goede  en het mooie aan kapot; zelfs de tempel zal het dan ontgelden.

Het beeld dat Jezus in het evangelie van Lucas laat zien, is niet alleen een beeld van toen in de eerste eeuw, maar ook een beeld zoals het nu gaat in 2019.  Het leven wordt al  van alle kanten bedreigd: Werkloosheid vanwege de stikstof discussie,  aanslagen, vluchtende mensen, natuurrampen, vervolgingen van christenen, protesten van allerlei  beroepsgroepen, zo kun je nog wel even doorgaan.

Maar gelukkig is er iemand die er niet aan voorbij gaat. Die het niet kan laten voor wat het is. Jezus in eigen persoon sluit er zijn ogen niet voor. Hij windt er geen doekjes om: Zo het nu gaat, gaat het niet langer, de afloop kan alleen maar slecht zijn. Alle genoemde negatieve zaken, vragen van ons om een reactie. We kunnen onze ogen wel sluiten, of de andere kant op kijken of onze schouders ophalen onder het motto: Wat kan ik er aan doen!

Of zijn we bereid om ons te bekommeren om het onrecht in de wereld? Durven we zelfs zover te gaan dat we ons eigen aandeel durven te zien in het onrecht in de wereld, in onze eigen omgeving?

Het evangelie van vandaag roept geen ellende over ons af. Het is ook niet bedoeld voor de doemdenkers onder ons, zo van:  het is allemaal niks en het wordt ook nooit wat. De negatieve gebeurtenissen omdraaien tot het goede en ontdekken dat we met het Licht van Christus, zijn standvastigheid,  het leven kunnen winnen. Amen.