Preek op 11-08-2019, 19e zondag door het jaar C, pastoor Frank Domen
Openingswoord
Lieve medegelovigen, van harte welkom. In het evangelie spreekt Jezus met zijn leerlingen over het Rijk van God. Hij leert hen hoe dit Rijk in hun leven een grote schat kan worden. Om alvast in de stemming te komen wil ik het volgende gebeuren vertellen.
“Ik kan overal inbreken zonder betrapt te worden,” schepte een inbreker op. “Maar niet in mijn huis,” zei een rijke man, die hem hoorde. Dat wilde de inbreker wel even testen.
‘s Nachts ging hij naar het huis van de man. Het leek wel een vesting: rolluiken voor de ramen, deuren vol sloten en een alarmsysteem! Maar de inbreker klauterde langs de regenpijp het dak op, forceerde een zolderraampje en raakte met weinig moeite binnen.
De volgende dag zag de rijke man de inbreker met een zilveren kandelaar in de hand. Niet te geloven!
Op een andere dag vroeg iemand anders aan de inbreker: “Wil je eens proberen of je bij mij kunt stelen?” Dat hoefde men de inbreker geen twee keer te vragen.
’s Nachts ging hij naar het adres, dat de man hem opgegeven had. Daar stond een verkommerd huis met open ramen. Nergens waren er sloten. Verbaasd liep de inbreker naar binnen. In een kast lag een samenraapsel van borden, vorken, lepels en messen. Niets van enige waarde.
Toen de inbreker zonder buit wegging, kwam hij de man tegen, die hem aangesproken had. “Jij hebt niets wat de moeite waard is om te stelen,” zei de inbreker. Waarop de eigenaar van het huis zei: “Mijn rijkdom bewaar ik in mijn hart,” aldus een Angelsaksisch verhaal.
Als het zo is, dat wij ons hier en daar te veel hebben vastgeklampt aan wat voorbijgaat, kunnen wij samen om vergeving vragen.
Openingsgebed
Laat ons bidden. Heer, Gij zijt de Schepper van al wat leeft, Gij bouwt uw stad te midden van de mensen. Vervul ons met uw ijver voor de wereld, die Gij ons hebt toevertrouwd, zodat wij klaar staan als Gij met uw liefde alles komt voltooien. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon … Amen.
Preek
Naar aanleiding van het evangelie kunnen wij onszelf de vraag stellen of wij net als die goede knechten klaar zijn om de Heer te ontmoeten? En bij die vraag denken wij misschien allereerst aan de definitieve ontmoeting met de Heer aan de hemelpoort, maar zo aanstonds gaan we de Heer ook ontmoeten in de heilige Communie. Zijn wij er klaar voor!?
Van die goede mensen in het evangelie brandden de lampen, zij waren aangekleed en zij wachtten op de komst van hun heer. Ze konden tijdens het wachten wel even wegdommelen, maar zo gauw het kloppen op de deur klonk, waren ze meteen wakker en klaar om open te doen en mee te gaan.
Wat een mooie en goede vergelijking voor ons geloofsleven. Geloof is niet alleen geloven in waarheden. Het gaat ook en vooral om handelen naar waarin wij geloven. Het gaat om het nemen van beslissingen, het zetten van stappen, die voortvloeien uit ons geloof. Het is een thema, dat in alle lezingen van vandaag terugkomt: klaar zijn, waakzaam vooruitkijken, wachten met vertrouwen. Geloven is allesbehalve een passief gebeuren.
Wanneer was het voor het laatst, broeders en zusters, dat wij beslissingen hebben genomen, die een nieuwe wending gaven aan ons geloofsleven: één week geleden, één jaar, misschien wel 10 jaar of nog langer? Zijn wij al die tijd wat ons geloof betreft dezelfde persoon gebleven? Hebben wij een ontwikkeling doorgemaakt? Wat is een voetbaltrainer blij met een speler, die zich ontwikkelt. Wat is een muziekleraar blij met een leerling, die steeds mooier kan spelen.
In de eerste lezing luisterden de Israëlieten naar Gods aanwijzingen en bereidden de uittocht uit Egypte voor, terwijl zij wachtten op hun bevrijding. In de tweede lezing verliet Abraham zijn vaderland en ging op zoek naar het Beloofde Land, hoewel hij geen flauw idee had waar hij heen moest gaan. Maar hij en de Israëlieten hielden zich vast aan hun hoop, dat God trouw zou zijn aan zijn beloften.
Wij kunnen dat ook doen. Wij weten, dat God van ons houdt, dat wij op Hem kunnen vertrouwen, dat ons ‘actieve wachten’ niet tevergeefs zal zijn. Ongetwijfeld hebben wij allemaal van die levenservaringen opgedaan naar aanleiding waarvan wij zouden kunnen zeggen: dit of dat zou ik voortaan beter niet meer kunnen doen of juist wel of we zouden iets op een andere manier moeten doen.
Doen wij het! Zoals wij weleens van die praktische wijzigingen doorvoeren in ons dagelijkse leven – voortaan doen we boodschappen op maandag in plaats van op zaterdag, ik zeg maar wat, of van nu af aan bezoek ik die zieke ‘s middags in plaats van ‘s morgens – zo kunnen wij, om in ons geloofsleven te kunnen groeien, soms nieuwe plannen moeten maken of bestaande plannen wijzigen.
Zorgen wij, dat wij niet de enigen zijn, die dat niet doen. Anders gaan we ten opzichte van de anderen achterlopen. Als we het wel doen, zijn we met velen. Wij worden ondersteund door vele heiligen, die ons zijn voorgegaan; ook door vele gewone diepgelovige medemensen, die met volharding op God hebben gewacht, maar in de tussentijd wel plannen hebben gemaakt en uitgevoerd. Door ons Doopsel en Vormsel is de heilige Geest in ons en Hij herinnert ons eraan, dat God ons toeroept, zachtjes, bescheiden, dat Hij ons wil helpen met onze plannen.
Als wij aanmoediging nodig hebben, kijken we dan naar de verrassende manier waarop in het evangelie de meester zijn dienaren zegent: hij trekt een schort aan en gaat rond om de dienaren te bedienen. Hij gaat zelfs zover, dat hij hen aanstelt over alles wat hij bezit. Zo wil God ook ons zijn Koninkrijk geven.
Broeders en zusters, hedendaagse mensen, die ook moeten afwachten en rustig moeten doorgaan, zijn de zes zieners van Medjugorje. Onlangs is daar het Jeugdfestival 2019 afgesloten. Enkele jaren geleden had Paus Franciscus al een pauselijk afgezant aangesteld, aartsbisschop Hoser uit Polen. En nu waren er niet alleen ook weer nieuwe invloedrijke vertegenwoordigers van het Vaticaan op het festival aanwezig, kardinaal Angelo De Donatis, pauselijke afgezant van het bisdom Rome, en aartsbisschop Rino Fisichella, president van de Pauselijke Raad voor Nieuwe Evangelisatie, die tegenover zo’n 60.000 jonge mensen aan het Jeugdfestival hun goedkeuring gaven, maar wat ook opmerkelijk is, is dat bisschop Ratko Peric, de lokale bisschop van Mostar, die al vele jaren een groot criticus van Medjugorje was, volgens MaryTV, officieel ontslag heeft genomen.
De afgelopen 38 jaar heeft Medjugorje veel kritiek gehad. Echter elke criticus komt en gaat, maar de verschijningen gaan door. Miljoenen mensen blijven op bedevaart komen. Talloze mensen melden intense ervaringen met God, diepe relaties met Jezus en Maria, liefde voor de Eucharistie, roepingen tot het priesterschap en het religieuze leven, en Medjugorje is officieel als een bedevaartsoord erkend, als een plaats waar de nieuwe evangelisatie vele goede vruchten draagt.
Kort na de verrijzenis van Jezus Christus verklaarde de wijze joodse rabbijn Gamaliël tegenover zijn collega’s, dat als het werk van de apostelen van menselijke oorsprong is, het vanzelf zal doodbloeden, maar als het werk van God komt, dan zal het niet gestopt kunnen worden (Hand. 5, 38-39). Zo ook gaat medjugorje door.
Wat spreekt mensen in Medjugorje zo aan? Wel, de inmiddels heilig verklaarde Paus Johannes Paulus II had ooit verklaard, dat de wereld haar gevoel voor het bovennatuurlijke heeft verloren. Maar veel mensen zoeken ernaar en in Medjugorje vinden zij het.
Paus Johannes Paulus II had ooit zelf een aantal van de zieners ontmoet. Hij hield van Medjugorje, en begreep, dat hemel en aarde er elkaar op een bijzondere wijze raken. Een plaats als Medjugorje laat mensen zien, dat God en de Moeder van God geen vage realiteiten uit een ver verleden zijn, maar hemelse personen, die in ons leven aanwezig zijn, méér dan wij elkaar nabij kunnen zijn. De vele boodschappen uit de hemel, de moederlijke zorg van Maria voor haar kinderen, en de genade van God, bewerken vele bekeringen, roepingen en terugkeer tot de Sacramenten.
Enige tijd geleden werd er ergens een enquête gehouden en daaruit bleek, dat zo’n 70% van de katholieken niet meer gelooft in de godheid van Jezus Christus noch in zijn werkelijke tegenwoordigheid in de Eucharistie. Misschien is het wel daardoor dat vele parochies hun kracht hebben verloren en geen mensen meer voor het Koninkrijk Gods weten te winnen.
Als er één ding is wat je in Medjugorje ziet is het wel eerbied voor de Eucharistie en de andere Sacramenten. Duizenden mensen knielen er ‘s avonds in gebed en zang en in stilte neer voor een levensgrote monstrans. Dan realiseer je je, dat je op een heilige plaats bent, dat de Heilige er aanbeden wordt, dat de Waarheid er erkend wordt, niet onze eigen waarheid, maar Gods Waarheid.
Laten ook wij Jezus erkennen als de Zoon van God, waarlijk mensgeworden en waarlijk aanwezig in de Eucharistie. En luisteren wij dan naar Hem. Wie weet zal Hij ons helpen ons leven hier en daar een nieuwe wending te geven. Amen.