Preek op 03-02-2019, 4e zondag d.h.j. C, diaken Eelke Ligthart
Openingswoord
Dierbare medegelovigen Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 4e zondag door het Jaar.
Na de bruiloft in Kana, waar Jezus het feest redde, door van 600 liter water wijn te maken, oogstte Jezus veel bijval, ook verwondering dat de zoon van de timmerman dit kon. Ook zijn manier van onderricht, Hij sprak immers met gezag. Hij spreekt voor arme en kleine mensen. Ook daar in Kafarnaüm geneest Hij mensen en zijn faam verspreidde zich over heel Galilea zo schrijft Marcus.
Vandaag gaat Jezus naar zijn eigen stad Nazareth, en je zou denken dat Jezus ook daar wel even zijn wonderen gaat verrichten. Maar nee, zijn plaatsgenoten vragen zich af wat hij zich wel verbeeld. Plaatselijke naijver, sociale controle, roddelpraat. De mensen wilden niets van Hem weten. Geen wonderen, geen bewondering. Maar Hij ging midden tussen hen door en vertrok.
Kunnen wij Jezus bewonderen in onze kleinheid en hem hier vast houden?
Preek
Dierbare medegelovigen, op de dag van de sabbat ging Jezus in de plaats waar Hij was grootgebracht, Nazareth, naar de synagoge. Hij hield er een lezing uit de H. Schrift en was er ook gast predikant. Ze kenden hem wel, Hij was immers de zoon van Maria en Jozef de timmerman. Daarom staat er waarschijnlijk waren aller ogen gespannen op hem gevestigd.
Het kost ons vast niet veel moeite ons dit gebeuren voor te kunnen stellen. Vrijwel elke week maken we hetzelfde mee. Een kerk op zondag, een lezing, een priester of een diaken, die preekt. Mensen die luisteren. En is er bij gelegenheid soms een vreemde predikant, de bisschop, pastoor Weel bijvoorbeeld, dan zijn de ogen en oren wat meer gespannen dan anders. Af en toe is het ook goed om eens een keer een andere stem te horen, een ander geluid en invalshoek te horen die net even anders is. Plaats, tijd en omstandigheden van toen en nu lijken niet zo heel ver uit elkaar te liggen. Het gebeurde toe en het gebeurt nu nog.
In Nazareth begon het allemaal heel mooi. Jezus wist zijn toehoorders te boeien. Hij verkondigde echt een blijde boodschap. Hoopvolle woorden vloeiden uit zijn mond. Vrijheid voor verdrukten, uitzicht voor blinden enz. enz. Een overvloed van Goddelijke genade voor iedereen.
Wat profeten reeds eeuwenlang voorspelden, zou nu werkelijkheid worden , hier in hun eigen dorp en nog wel door de zoon van de timmerman. Door iemand die bijna dertig jaar lang stil en eenzaam en onopvallend tussen hen had geleefd. Maar zo mooi als het begonnen was, zo slecht dreigde het af te lopen. Instemming, denkend dat Jezus het zelf allemaal zou doen, veranderde in afkeuring, verbazing werd woede. Ze kwamen tot ontdekking dat Jezus een beroep op hen zelf deed. De handen moeste uit de mouwen. De liefde van Jezus moest door de mensen in praktijk worden gebracht.
Zij die eerst naar Hem opkeken, wilden nu niets met Hem te maken hebben.
Jezus bestond niet, legde een te grote druk op hen. Dat gebeurde toen in Nazareth, en dat gebeurt ook nu vandaag de dag. En nu, net als toen, gaat dan ook God midden tussen ons door en vertrekt…. om aan echte armen de blijde boodschap te brengen.
Toch roepen veel mensen om die God die er volgens velen niet is. “Mijn God hoe is het mogelijk dat mij dit overkomt, waarom moet dit leed, dit verdriet mij treffen. Waar moet het met mij, of mijn toekomst, met mijn gezin of met dat zieke kind naar toe?
Vragen die mensen heen en weer slingeren. Vragen waar we geen antwoord op weten. Vragen, twijfels soms hartekreten, die uiteindelijk slecht een antwoord en een oplossing zullen vinden als we ze in gelovig vertrouwen en steeds weer opnieuw, durven confronteren, onder een dak durven brengen, met God.
Met God, die ook nu onderweg wil zijn met mensen, er uur en tijd voor neemt om stil te staan bij onze nood bij al die vragen die we hebben. Een God die plaats en ruimte geeft in zijn agenda om samen met Hem vertrouwen in de toekomst te krijgen en op te bouwen.
Dat we onze agenda met daarin de tijd willen openen voor Hem die zijn deur zijn hart voor ons opent. Amen.