Overweging op 26/27-04-2019, 2e zondag van Pasen, jaar C, in de tehuizen, Jannie Ligthart
Openingswoord
Beste medegelovigen. Welkom bij de Woord en Communie viering in het 2e weekend van Pasen. Deze zondag wordt Beloken Pasen genoemd omdat op deze dag de paasweek (het paasoctaaf) wordt afgesloten.
Beloken is het voltooid deelwoord van beluiken, en is het tegengestelde van ontluiken. “Beloken” betekent dus afgesloten.
Sinds het Jubeljaar 2000 wordt deze zondag ook genoemd, Barmhartigheidszondag (of Zondag van de Goddelijke Barmhartigheid).
Naar aanleiding van een verzoek dat Jezus aan de heilige Zuster Maria Faustina Kowalska zou hebben gedaan in een verschijning aan haar, heeft paus Johannes Paulus II de Barmhartigheidszondag als feestdag ingesteld. Op Barmhartigheidszondag vieren we dat God iedere zondaar, die berouw heeft, zal vergeven, zoals tijdens de verschijningen van Jezus aan Zuster Faustina werd doorgegeven.
Voor de keren dat we twijfelden aan Gods Barmhartigheid en we aan Zijn liefde geen aandacht schonken, waardoor we tekort schoten in ons doen en laten, willen we dit belijden aan God en elkaar, om de Heilige Communie waardig te kunnen ontvangen.
Overweging
Lieve medegelovigen. In de Handelingen van de apostelen lezen we vandaag, over de eensgezindheid en saamhorigheid van de eerste volgelingen van Jezus.
Het zinde de leiders van het volk niet, dat de apostelen na een moeizaam begin, moedig bleven optreden in Naam van Jezus. De leiders van het volk wilden het hen verbieden zij hadden toch diezelfde Jezus ter dood veroordeeld?
Ze vreesden de reacties van het volk, dat in grote getale naar de apostelen komt, omdat ze vertrouwen hebben in hun blijde boodschap. De apostelen, hebben geen angst meer. Ze laten zich het zwijgen niet opleggen en blijven vol vreugde volharden in hun opdracht, de Verrijzenis te verkondigen.
Kunnen wij , als volgelingen van Jezus ook zo moedig zijn. In onze tijd zien we dat ook gedoopten zich afkeren van Jezus en Zijn Kerk. Het is vaak niet uit een werkelijke overtuiging, maar het zich afkeren, wordt vaak ingegeven door angst om nagewezen te worden en omdat men vindt dat de visie van de Kerk niet strookt met wat in de maatschappij tegenwoordig als norm wordt beschouwd. In onze maatschappij, met te veel mogelijkheden om weg te vluchten in oppervlakkigheid, is het erg moeilijk om vast te houden aan wat er wezenlijk toe doet, en niet op te gaan in de massa, wat ogenschijnlijk een gemakkelijker weg is.
Gedoopt zijn, we hebben met Pasen onze doopbelofte hernieuwd, is het volgen van de levenswijze van Jezus, en dit is niet een gemakkelijke weg. Maar op deze weg is het heerlijk om te weten dat je niet alleen gaat. We vieren vandaag het feest van de Goddelijke Barmhartigheid. Het feest van de Vader die van ieder van ons houdt, als zijn geliefd kind. Het feest dat we geschapen zijn, op Hem gelijkend, en dat er van ons gehouden wordt zoals we zijn. Dit besef, kun je vergelijken met het besef van de apostelen, dat de Heer echt Verrezen is. Hun vreugde toen, is onze vreugde nu, en die vreugde gun je toch iedereen.
Laten we om kracht bidden om, net als de apostelen, de vreugde van ons geloof door te geven. We weten dat God van ons vraagt, dat, als wij Hem liefhebben wij dat ook zijn kinderen, onze naasten moeten doen. Als richtlijnen heeft hij ons daarvoor de geboden gegeven. De geboden die ons duidelijkheid en vrijheid geven om te leven naar Gods bedoeling met ons.
In het evangelie lezen we over een bijzondere ervaring. Toen de leerlingen bij elkaar waren, stond Jezus opeens in hun midden, levensecht. Hij zei: “Vrede zei u”. En hij voegde eraan toe: Ga verder in mijn geest. Zoals de Vader mij gezonden heeft, zo zend ik jullie. Mijn werk moet doorgaan. De leerlingen vonden steun bij elkaar, en bezield door Gods geest konden ze de draad van hun leven weer opnemen.
Alleen Tomas had meer tijd nodig, die was niet aanwezig, had zich die dag niet bij hen aangesloten. Blijkbaar was hij een beetje zijn eigen weg gegaan om te verwerken wat er allemaal gebeurd was. Hierdoor miste hij die hele bijzondere ervaring van de anderen. En als ze hem erover vertellen, enthousiast en blij, dan doet hij hun ervaring af als flauwekul, zo van: maak mij niks wijs, dat kan toch niet.
Gelukkig is Tomas bij de groep gebleven en zo gebeurde het dat een week later, bij zo’n zelfde ervaring, hij tot geloof kon komen. Toen kreeg ook hij die overweldigende ervaring van Jezus, die midden in hun groep stond, die voortleefde in die groep. En zo kon ook hij als gelovige zijn boodschap verder dragen.
Ik denk dat we van dit Paasverhaal moeten leren dat je niet in je eentje kunt geloven in Jezus, want dan is hij alleen maar iemand uit een ver verleden, iemand die soms dood lijkt. Het ervaren dat Hij voortleeft in ons midden, dat kun je alleen in verbondenheid met anderen, met de geloofsgemeenschap, in de kerkgemeenschap. Daar houden we samen de herinneringen aan Jezus levend. Daar proberen we samen zijn bedoelingen te begrijpen en willen we samen zijn boodschap gestalte te geven.
Daarom is het belangrijk om regelmatig met elkaar te vieren, elkaar te bevestigen in het geloof opdat wij, vertrouwend op Gods Barmhartigheid en Aanwezigheid in ons leven, we gaan leven zoals God het voor ons heeft bedoeld. Amen.