Preek op 30-04-2017, de 3e zondag van Pasen, jaar A, diaken Eelke Ligthart

Preek op 30-04-2017, de 3e zondag van Pasen, jaar A, diaken Eelke Ligthart

openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de derde zondag van Pasen. We horen straks het bekende verhaal van de Emmaüsgangers. Mannen die Jeruzalem de rug hebben toegekeerd. Omdat immers alles voorbij was. Hun hoop die ze op Jezus hadden gevestigd die is met zijn dood toch verdwenen. Jezus is dood, het oude leven gaat dus weer zijn gewone gang.
Ik denk dat ieder van ons ook wel eens een dergelijke teleurstellende ervaring heeft meegemaakt. Teleurstelling en verdriet om de dingen die anders gaan dan we ze gehoopt hadden. Maar dat het ook anders kan, zullen we vandaag horen. Ik wens ons allen een goede viering toe.

preek

Vandaag gaat het in het . evangelie over twee mensen die teleurgesteld zijn. Ze hadden de afgelopen drie jaar ervaren dat de woorden van Jezus klopten, maar wat is er van overgebleven. Verhalen als over een graankorrel die sterft en eerst in de donkere aarde tot leven komt. En had Jezus ook niet gezegd: “Ik ben de weg, de waarheid en het leven”. Hij had blinden genezen, doven de oren geopend, zelfs mensen uit de dood opgewekt. En misschien dachten die twee mannen wel terug aan de spottende woorden van die Romeinse soldaten; “Anderen heeft hij gered, maar zichzelf kan hij niet redden”. Mooie theorieën, maar de praktijk was anders .

Heeft de dood dan toch het laatste woord? Met die steen, die zware steen voor het graf, was als het ware hun ideaal voorgoed begraven.

Teleurgesteld keren ze Jeruzalem, de stad van vrede, de rug toe. Ze hadden het verschil tussen theorie en praktijk ervaren. Dat moet ook menigeen van ons aan de lijve hebben ervaren, die een geliefde, man, vrouw of kind heeft begraven.

Twee teleurgestelde mensen gaan terug naar hun geboortegrond. Ze keren Jeruzalem de rug toe en gaan naar huis om misschien wel bij de pakken eer te gaan zitten. Ze hebben de ellende ervaren en hebben geen uitzicht meer. Onderweg naar Emmaus hebben ze het over al die dingen die zijn gebeurt.

En dan komt er zomaar iemand met hun meelopen. Maar ze begrijpen de goede bedoelingen van de man niet.

Mensen in een crisis zien vaak niet de uitgestoken hand van een medemens.

Maar de man die met hen meeloopt blijft hen serieus nemen.

De Emmaüsgangers laten hun teleurstelling blijken: “Maar beste man, weet je dan niet wat er allemaal is gebeurt in Jeruzalem de laatste week”? Is hij soms de enige vreemdeling in Jeruzalem?

Maar die man heeft iets en wekt blijkbaar voldoende vertrouwen, zo iemand wil je niet kwijt, die laat je niet gaan. In hun huis worden hun ogen geopend.

In het breken van het brood, dat eenvoudige teken, herkennen ze Jezus.

Wij kunnen soms op een onbewaakt ogenblik iemand ontmoeten die zomaar een gebaar maakt, een woord spreekt, dat je dwars door je getob heen, weer inzicht krijgt. Je bekijkt alles weer met nieuwe ogen.

Emmaüs was een stad waar een garnizoen van de Romeinen was gelegerd, de onderdrukker. Jeruzalem was een stad van vrede. De gang van Jeruzalem naar Emmaüs, zo zegt men, is de weg van volledige capitulatie. Het is een weg van vrede naar onderdrukking. En juist daar op het dieptepunt van hun ervaring, worden de ogen van de leerlingen door Jezus geopend.

Er zijn in het leven Jeruzalem gangers en Emmaüsgangers. Emmaüsgangers keren hun rug naar Jeruzalem, Jezus is een vreemde geworden, de vrede is ver te zoeken, ze zitten bij de pakken neer.

Terwijl aan de andere kant de apostelen getuigen in Jeruzalem: Hij leeft, Hij is niet dood, we kunnen verder in zijn voetspoor: dat zijn de Jeruzalem gangers.

Natuurlijk kun je je hopeloos voelen op de puinhopen van soms onze “Goede Vrijdag”, onze slechte dagen. Je bent geneigd om je over te geven aan moedeloosheid, misschien wel wanhoop en radeloosheid.

Maar Jezus loopt ook met ons mee, net als met die Emmaüsgangers. Hij trekt ons over de streep. Een streep tussen oorlog en vrede. Een streep die soms families van elkaar scheidt. Je ogen laten openen.

Het is een prachtig en leerzaam verhaal. Jezus die met mensen meeloopt in hun verdriet en eenzaamheid. Zelf al lopen we de verkeerde kant op, Hij gaat met ons mee. Jezus wijst ons de weg, hij gunt ons ook ons eigen tempo om tot Hem te kunnen komen.

Zo is het verhaal van de Emmaüsgangers een hoopvol verhaal geworden. Het is een verhaal van een levende. Je omkeren naar Jeruzalem betekent: je blik richten op de opgestane Heer met een rotsvast vertrouwen. Dan wordt je mens zoals Jezus, dan geef je je woord aan iemand die met je meeloopt, zelfs al gaat hij richting Emmaus.

Dan worden wij mensen van “in de put, weer mensen van bij de bron”. Amen.

Subscribe
Abonneren op

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments