Preek op 12-03-2017, de 2e zondag van de Veertigdagentijd, diaken Eelke Ligthart
openingswoord
Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 2e zondag van de 40 dagentijd.
Op weg naar Pasen worden we in de lezingen geconfronteerd met mensen die ook op weg zijn. Abraham krijgt de opdracht van de Heer om weg te trekken uit zijn land. Op 75 jarige leeftijd nog zoiets ondernemen, dan moet je wel heel veel vertrouwen in God hebben.
Ook in het Evangelie gaan drie leerlingen met Jezus onderweg de berg op. Het is daar zo mooi dat Petrus er wil blijven en er zelfs drie tenten wil bouwen, voor Jezus , Mozes en Elia. Ook die drie leerlingen ontdekken, net als Abraham, wie Jezus eigenlijk is. “De Welbeminde, de Zoon van God, luister naar Hem”.
Laten wij ook luisteren naar de woorden van God om ook dienstbaar te kunnen zijn als Jezus.
preek
Dierbare medegelovigen, vandaag horen we een bijzondere ervaring, een piekervaring, letterlijk en figuurlijk daar boven op die berg. Jezus neemt Petrus, Jacobus en Johannes mee naar een plek boven op een berg. Het zijn dezelfde leerlingen die Hij later uitnodigt om samen met Hem te waken in de hof van Olijven.
Waarom zoekt Jezus deze verlaten eenzame plek, en waarom neemt Hij die leerlingen mee? Misschien om niet alleen te zijn? Om in een soort retraite nieuwe kracht op te doen? Waarom komen wij hier samen en trekken we op naar het huis van de Heer?
Jezus heeft zijn leerlingen vertelt dat Hij naar Jeruzalem gaat. Hij heeft in Galilea vele wonderen gedaan, mensen genezen, maar nu gaat Hij naar Jeruzalem waar de tempel staat. Daar waar de machthebbers van het land wonen. Hij weet dat Hij het daar zwaar zal krijgen, omdat het uitloopt op een confrontatie met de Hogepriesters en Schriftgeleerden. Hij voelt dat dezen hem uit de weg willen ruimen. Ook weet Jezus dat zijn Vader in de hemel Hem trouw zal blijven.
Wat gebeurt er boven op die berg? Het staat er niet zo, maar ik neem aan dat Jezus daar in de stilte bidt tot zijn Vader. Het is een zo intens gebed dat zijn kleren glanzend wit worden als het licht. De man met wie de leerlingen zijn opgetrokken die genezend is rondgetrokken, mensen heeft verlicht in hun zorgen, verschijnt hier al op zijn paasbest: licht uit licht, de ware God uit de ware God. Mozes met zijn wet voor het volk en de profeet Elia die de komst van de Messias voorspelde, maakt het drietal kompleet. Het is blijkbaar zo goed daar, dat Petrus drie tenten wil bouwen om er te blijven. Wie wil niet de heerlijke momenten in het leven vasthouden alsof het de hemel is.
Dan komt er een lichtende wolk die de leerlingen overschaduwd en komt er een stem uit die wolk die ook klonk bij de doop van Jezus in de Jordaan: “Dit is mijn welbeminde Zoon, luistert naar Hem”. Wat dus die leerlingen voor zich zien krijgt a.h.w. een ondertiteling van boven. Zoveel licht, liefde en God zo nabij dat kunnen ze niet verwerken en ze vallen op de grond. Heeft u zich wel eens afgevraagd hoe wij daar op zouden reageren als dat ons hier zou overkomen, zomaar? Hopelijk zijn we daar niet te nuchter voor. Maar Jezus zegt:” sta op, wees niet bang”.
We zijn nog niet in de hemel. We zijn op een berg, maar voor even, we moeten afdalen, terug naar de werkelijkheid, onze aardse reis krijgt nog een vervolg in de werkelijkheid van iedere dag. Ja beste mensen het gaat over ons!!
Maken wij dat wel eens mee dat Gods liefde en licht ons zo nabij komen? Wellicht herkennen we het wonder als iemand, als een van ons zich openbaart, vertelt over zijn/haar geloof en daarmee naar buiten komt, wat meestal verborgen blijft. Als iemands binnenste naar buiten komt. Het gebeurt meestal onverwacht, als genade.
Als bijvoorbeeld iemand aan het einde van zijn leven de dingen zegt die nooit gezegd konden worden, laat zien wat in die persoon nooit zichtbaar was, dat een krampachtige hand zich toch opent om te geven en te ontvangen. Een traan die vrijkomt, die er al jaren zat, van verdriet maar ook van liefde. Dat zijn heilige momenten, momenten dat we God dichtbij weten.
Gewoonlijk speelt ons leven zich niet af op een berg met heilige momenten, maar in een vlakte, in het alledaagse, thuis, op het werk op school, en daar is het leven meestal niet zo openbaar. Het is ook niet te doen als onze binnenkant, ons hart , onze ziel permanent aan het daglicht wordt blootgesteld. Meestal is onze binnenkant wat bedolven, wat weggestopt, hebben we een laag eelt op onze ziel door de jaren van teleurstelling, pijn en verdriet.
Voor velen van ons is dat ook wat we zoeken als we naar de kerk komen. We laten het alledaagse achter ons, en gaan een berg op om de stilte in ons hart te zoeken, ruimte te scheppen voor de binnenkant voor onze ziel. Dat we daar een plek vinden waar we door God worden aangeraakt, daar waar Gods Licht tot ons kan doordringen.
Na de piekervaring dalen Jezus en zijn leerlingen de berg weer af. Ook wij gaan straks na de H. Mis weer van hier, ieder van ons zijn eigen weg. De vlakte in, waar ons leven geleefd moet worden, waar we soms strijd moeten leven, waar we ook worden beproefd. Maar als we gaan met een ervaring van het Licht, thuis ook momenten van stilte en inkeer kunnen vinden, dan zijn we al op weg naar Pasen, ervaren we de liefde van God. Zijn toekomst, zijn weg maakt ons lopen lichter en ons leven draaglijker. Amen.