Preek op woensdag 18-05-2016, Maria-ochtend van de Katholieke Bond van Ouderen, met als thema “Maria, Koningin en Moeder van Barmhartigheid”, pastoor Frank Domen

Ik ben pastoor. Mijn moeder is dus de moeder van de pastoor. Jezus is de Barmhartigheid. Maria is dus de Moeder van de Barmhartigheid. Dat klinkt tamelijk logisch, nietwaar!?

In de meimaand willen wij Moeder Maria nog meer dan anders eren en haar voorspraak inroepen. Ook al zijn wij geen 18 meer, wij weten, dat wij kinderen zijn en blijven. Kinderen van God, de barmhartige Vader; kinderen van Moeder Maria, de Moeder van de Barmhartigheid.

Wat is de taak van een moeder? Tussen haakjes: de taak van een moeder is één van de allermooiste en allerbelangrijkste taken, die er in het leven is. Koningen en presidenten kunnen grote werken verrichten, belangrijk voor de vrede en de werkgelegenheid, maar de taak van een moeder is veel grootser.

Een moeder brengt kinderen ter wereld. Zonder een moeder is er geen leven op aarde. Een moeder voedt haar kinderen. Zonder een moeder kunnen de kinderen niet in leven blijven. Ik noem het op de derde plaats, maar het is zeker niet het minst belangrijk: een moeder voedt haar kinderen ook op. Zij leert haar kinderen hoe zij moeten leven, hoe zij zich moeten gedragen tegenover God en mensen, hoe zij in het aardse leven moeten omgaan met vreugde en verdriet.

Dus dat is ook de taak van Moeder Maria ten opzichte van ons. Moeder Maria heeft van God de meest schitterende gaven gekregen. Vanuit haar Onbevlekte Ontvangenis – dat is dat zij zonder de erfzonde is ontvangen in de schoot van haar moeder, de heilige Anna – weet zij beter dan wie ook wat het beste voor ons is, wat goed is en wat het kwaad. Zij weet wat zij wil en zij heeft een heel sterke wil. Dat hebben wij zojuist wel gezien op de bruiloft van Kana.

Maria, ook een echte huismoeder, heeft gezien, dat er nog vele gasten zijn en dat de wijn is opgeraakt. Het feest dreigt dus in het water te vallen. Zij gaat naar haar Zoon toe. Hij zegt “nee” en Maria zegt “ja”. Gebeurt het nu wel of gebeurt het nu niet? Moeders wil is wet. Dus gebeurt het: water verandert in wijn, wijn van de allerbeste soort. De tafelmeester had nog nooit zo’n lekkere wijn gedronken.

Waarom drong Moeder Maria zo sterk op dit wonder aan? Omdat zij zo veel van mensen houdt! In dit geval van de bruid en de bruidegom. Een bruiloft moet toch ‘de mooiste dag van je leven’ zijn! En dan kan het niet zo zijn, dat er niet voor iedereen voldoende te eten en te drinken is. Moeder Maria had dus medelijden met dit bruidje en haar man.

‘Medelijden’ is een ander woord voor ‘barmhartigheid’. Barm-hart-igheid: Moeder Maria liet haar Hart spreken, haar onbevlekte Hart. Maar zij is dus niet alleen voedster, zij is ook opvoedster: Als jullie – bruid en bruidegom – deze grote gave van het wijnwonder krijgen, dan mogen jullie op jullie beurt ook voor anderen wonderen verrichten, wonderen van liefde, liefde in het dagelijkse leven. En het belangrijkste wonder dat wij, mensen, nodig hebben, is het wonder van de barmhartigheid, het medelijden, de vergeving. Wij kunnen negen dingen goed doen en één ding goed fout doen, dan hebben wij toch een naar gevoel vanwege dat ene verkeerde gebeuren. En dan moeten de anderen tegen ons zeggen: Dat ene verkeerde ding, jammer, maar wij vergeven jou dat van harte; kijk eens naar de vele, vele dingen, die jij goed hebt gedaan. Reuze bedankt! Iedereen, die die woorden hoort, voelt zich weer prima. Die is weer blij. Die pakt de draad weer op en gaat verder met vele goede dingen te doen.

Dat is wat Moeder Maria in haar leven heeft gedaan. Zoals de aan het kruis stervende Jezus uitriep: “Vader, vergeef het hun, want zij weten niet wat zij doen”, zo heeft ook Moeder Maria de moordenaars van haar Zoon, van haar Kind, van harte vergeven. Het allerergste wat je een moeder kunt aandoen – haar kind mishandelen en doden – heeft zij vergeven. Met pijn in het hart, uiteraard, maar zij heeft zelfs dat allerergste vergeven. Zij is inderdaad de Koningin en de Moeder van de Barmhartigheid.

Zijn wij op onze leeftijd nog opvoeders en opvoedsters? Ja hoor, zeker weten! Niet met dat beruchte opgestoken vingertje, maar met ons hart. Wij mogen en moeten ons hart laten spreken. Vooral door goede daden en waar het zo van pas komt ook door goede woorden. Onze kinderen en kleinkinderen mogen dan vaak al volwassen zijn, ook zij zijn en blijven kinderen, mensen, die bij de hand genomen moeten worden: Kom op, kijk eens hoe veel goeds ook jij hebt gedaan; die ene misser vergeven wij. Ook jij bent geweldig, wij houden van jou!

Ook wij, broeders en zusters, zijn door God geroepen om moeders – en vaders – van de barmhartigheid te zijn. Soms kunnen kinderen of andere familieleden of mensen in onze buurt ons heel erg pijn hebben gedaan. Het is onze roeping om het te vergeven. Wij willen toch vrede? Laten wij dan vrede geven, barmhartigheid schenken. Wij hoeven er niet voor gestudeerd te hebben. Iedereen kan het. Wij hoeven alleen maar ons hart te laten spreken. Amen.