Preek op 24-04-2016, 5e zondag van Pasen, jaar C, pastoor Frank Domen
CRÈCHE
openingswoord
Broeders en zusters, allemaal van harte welkom bij deze viering van de Dag des Heren.
In de eerste lezing van vandaag werd ikzelf door twee zaken geraakt. Het viel mij op hoe de apostelen Paulus en Barnabas de leerlingen bevestigden in hun goede gesteldheid. Zij gaven een groot compliment. Het werkt altijd bemoedigend als je hoort dat jíj iets goed doet. Dat geeft de burger moed.
En de lezing eindigt met de mededeling, dat de apostelen na hun aankomst de mensen alles vertelden wat God met hun medewerking tot stand had gebracht. Zulke getuigenissen werken ook heel positief. Wij horen op het journaal al over zo veel kwaad. Laten wij elkaar wat meer goede dingen vertellen, wat God voor ons en anderen heeft gedaan. Dan kunnen wéér anderen zich daaraan optrekken. Dan kunnen wij een rots zijn, een houvast, voor elkaar.
Voor de keren, dat wij te negatief zijn geweest in ons spreken en denken, willen wij nu samen vergeving vragen.
openingsgebed
Laat ons bidden. God, Gij opent de poort van het geloof voor alle volken van alle tijden. Wij vragen U: roep ook in deze tijd mensen, die zich wijden aan het gebed en de bediening van het woord. Vermeerder het aantal leerlingen, die van harte geloven in uw Zoon en elkaar liefhebben, zoals Hij ons bevolen heeft. Die met U leeft en heerst… Amen.
preek
Broeders en zusters, om het evangelie van vandaag te kunnen begrijpen is het belangrijk te weten, dat Jezus Christus deze woorden heeft gesproken onmiddellijk ná het verraad van Judas. Judas verlaat de zaal van het Laatste Avondmaal en meteen zegt Jezus: “Nu is de Mensenzoon verheerlijkt en God is verheerlijkt in Hem”.
Er zijn bijbelwetenschappers, die deze woorden zó verklaren, dat Jezus – met de dood voor ogen – terugblikt op zijn leven en ziet, dat heel zijn aardse leven een verheerlijking van God is geweest in die zin, dat Hij altijd de wil van God heeft volbracht en dat is natuurlijk ook zo, maar toch is dat niet de juiste uitleg.
Als Judas weggaat om Jezus te verraden, zegt Jezus Christus: “Nú is de Mensenzoon verheerlijkt”. Als de verrader het gezelschap van Jezus heeft verlaten – nadat Jezus hem heeft gezegd “Wat ge te doen hebt, doe dat spoedig” – is Jezus volledig bewust en vrijwillig aan zijn lijden begonnen.
Het verraad van Judas vormde de eerste van een reeks stappen, die tot de dood van Jezus Christus zouden voeren. Omdat zijn dood echter een doorgang was naar zijn verrijzenis, een opstap naar het zetelen aan de rechterhand van God, de almachtige Vader, durft Jezus het aan, nu al, om te zeggen: Nú is de Mensenzoon verheerlijkt. Hij ziet zichzelf a.h.w. al zitten aan de rechterhand van God.
En… door zijn daad is ook God verheerlijkt, want zijn dood is een daad van uiterste gehoorzaamheid. “Ja”, zegt Jezus, “Hij – God – zal de Mensenzoon spoedig verheerlijken”. En als bewijs voor zijn verheerlijking, voorspelt Hij – elders in het evangelie – dat na zijn dood en verrijzenis de heilige Geest zal komen.
Deze verheerlijking, dit mogen opgaan naar de Vader betekent dus, dat Hij nog maar kort bij hen zal zijn. Voor deze tijd van scheiding geeft Hij zijn leerlingen het nieuwe gebod van de liefde. Dit gebod onderscheidt zich van het algemene gebod van de naastenliefde, dat zich ook richt tot onbekenden en vijanden – je moet gewoon iedereen liefhebben – maar hier zegt Jezus Christus dat wij elkaar moeten liefhebben, onze medebroeders en -zusters in het geloof. Een christengemeenschap zal ondanks Jezus’ lichamelijke afwezigheid kunnen blijven bestaan als de liefde tot elkaar maar het fundament is.
Jezus zegt: “Zoals Ik u heb liefgehad, zo moet ook gij elkaar liefhebben”. Dat is van de ene kant een opdracht. Maar van de andere kant heeft Jezus’ leven ook een voorbeeldfunctie. Zoals Ik u heb liefgehad, d.w.z. met een liefde tot het uiterste, zo moeten wij ook elkaar liefhebben. Onze liefde voor elkaar mag geen grenzen kennen. Wij moeten alles voor elkaar overhebben.
Dit, broeders en zusters, is soms heel moeilijk. Een geloofsgemeenschap is eigenlijk een groot gezin met alle vreugde en verdriet, met alle spanningen ook, die binnen een familie kunnen voorkomen. En dat is ook niet erg… op voorwaarde, dat niet onze privé-mening, maar de liefde het laatste woord heeft.
Kracht om te kunnen liefhebben tot het uiterste, kunnen wij putten uit de belofte, die gedaan is in de tweede lezing van vandaag. Als wij liefhebben, zoals Jezus Christus heeft liefgehad, zal er een nieuwe hemel en een nieuwe aarde komen. Een wereld zonder pijn, smart en verdriet.
Als wij misschien eens te lijden hebben onder elkaar, kunnen wij doen wat ook Jezus heeft gedaan. Wij kunnen het vrijwillig aanvaarden en denken: Deze weg zal mij brengen tot verheerlijking bij de Vader in de hemel én… door deze weg te gaan, verheerlijk ik ook de Vader zelf, ben ik gehoorzaam, zoals Jezus Christus gehoorzaam was.
Broeders en zusters, veel bidden is belangrijk. Lezen in de Bijbel, de heilige Schrift, is ook heel belangrijk, moeten veel mensen – denk ik – nog wat méér doen. Maar de opzet van dat alles is, dat wij God en elkaar méér en méér gaan liefhebben.
Als wij voor onszelf een stukje fietsen of lopen, herhalen wij dan dikwijls bijvoorbeeld het schietgebedje “Jezus, geef mij meer liefde voor u en voor de mensen” of “Jezus, geef mijn kinderen, mijn broers en zussen, méér liefde voor u en voor de mensen”. “Jezus, ontsteek in ons het vuur van uw liefde”. Tien, twintig keer achter elkaar, heel langzaam, zodat het diep in ons kan doordringen. Zodat het in moeilijke omstandigheden ook uit het diepste van ons hart kan terugkomen.
Broeders en zusters, wij zijn als geloofsgemeenschap op de goede weg. Ik denk zo, dat God wel met plezier naar ons kijkt, zolang wij maar niet gaan denken dat wij er al zijn. Iets wat leeft, groeit, wordt groter, mooier, er komen telkens nieuwe bloemen, nieuwe vruchten.
Bidden wij om de liefde, werken wij aan de liefde. En als het moeilijk valt, denken wij dan maar aan de verheerlijking, die zal volgen op de liefde. Dan zal alles veel gemakkelijker gaan. Amen.