Preek op 22-02-2015, eerste zondag van de Vasten, jaar B, diaken Eelke Ligthart
openingswoord
Allemaal welkom. Vandaag vieren we de 1e zondag v.d. 40 dgn. tijd. In het H. Evangelie horen we vandaag dat Jezus door de Geest de woestijn in wordt gestuurd. Een verblijf van veertig dagen in een dorre en droge omgeving. Je kunt je afvragen wat is de reden, waarom moest Jezus zo maar ineens naar de woestijn?
Wat er aan vooraf gaat, was de doop van Jezus in de Jordaan door Johannes. Daar heeft Jezus vernomen hoe sterk Hij is verbonden met zijn Vader in de hemel. “Mijn veelgeliefde Zoon” zo noemt de Vader Hem, en “Gods Geest rust op Hem”. Eigenlijk zou je denken dat na zo’n intense gebeurtenis Jezus onmiddellijk op weg gaat om het heil te verkondigen, om meteen de wereld in te trekken met die Blijde Boodschap. Laten ook wij ontdekken dat de Geest van God ook op ons rust in deze veertig dagen tijd.
preek
Dierbare medegelovigen, De veertigdagen tijd is begonnen en Jezus trekt zich terug in de woestijn, een tijd van bezinning. Het zijn bekende teksten op de 1e zondag van de vasten. Je kunt, je moet je de vraag stellen of wij ons ook gaan bezinnen, u en ik, deze veertig dagen? Doen we dat in de woestijn, doen we dat hier in de kerk, thuis of op andere plaatsen waar je je kunt bezinnen?
We zullen wel niet naar de woestijn gaan, maar toch hebben wij mensen van deze tijd ook woestijn ervaringen. Er zijn genoeg momenten, of zelfs hele perioden in ons leven waarin mensen zich verlaten voelen, terug geworpen op zichzelf, schijnbaar totaal alleen in een bedreigende wereld.
Juist op die momenten kun je op de proef worden gesteld en zijn we vatbaar voor de verleidingen om ons heen.
Zo staat het er ook van de mens Jezus geschreven:” Hij werd door de Satan op de proef gesteld. Hij verbleef bij de wilde dieren en de engelen bewezen Hem hun diensten”. Dankzij of ondanks die woestijn staan we er alleen voor. Een woestijn vol valkuilen en verleidingen, zo wordt in het verhaal van Jezus verteld.
Maar lijkt het niet op ons eigen verhaal?
Wie kent niet de angst voor eenzaamheid, het gevoel niet begrepen te worden, het alleen achter blijven na de dood van je man of vrouw. Je kinderen die anders leven dan je voor ogen had. Misschien zelfs wel de kerk, die anders reageert op wat wij als gelovigen voor ogen hebben met ons persoonlijk geloof in de wereldse moderne tijd.
Het zou je kunnen verlammen, je onzeker maken, waarbij je je afvraagt kom ik nog uit die woestijn, hoe moet ik er mee omgaan. Moet ik me laten meevoeren met wat al die anderen zeggen, ondanks dat je twijfelt of dat wel goed is?
Of moet je je met hand en tand verzetten en je eigen weg gaan?
De verleiding om jezelf op te sluiten en je nergens meer wat van aan te trekken, is groot. Maar is dat onze opdracht? Heeft Jezus dat met zijn volk voor? Ieder voor zich en God voor ons allen?
Nee, een duidelijk nee. Angst is een slechte raadgever. Bovendien weten we dat Jezus niet alleen in die woestijn verkeerde. Bij de doop in de Jordaan was het de Geest die op Hem rustte. Jezus werd gesteund door de Geest van God.
Ondanks de droogte in de woestijn, was dat zijn Bron. Bovendien waren er engelen die Hem dienden.
Engelen zijn er ook voor ons als wij in de woestijn zijn gekomen. Als we ze maar willen zien en er voor open durven staan. In allerlei vormen en bij allerlei gebeurtenissen kruisen ze ons pad. Zo kunnen we God ontmoeten in de mensen om ons heen. Soms vreemden, met een niet verwacht bemoedigend woord, soms bekenden met blik van begrijpen wat je meemaakt.
De veertig dagen tijd geeft ons de mogelijkheid om ons, ondanks ons drukke bestaan, voor te bereiden op het Paasfeest. Door een pas op de plaats te maken, eens stil te staan bij de keuzes die je maakt in je leven.
Zijn die keuzes alleen goed voor jezelf, of heeft een ander er misschien ook wel voordeel bij?
Vrijwillig de woestijn in gaan om te zoeken en te ervaren wat je van je geloof en je leven wilt maken. Hoe sta je in de maatschappij, wat kun je betekenen voor je naasten, voor vreemdelingen, misschien wel voor asielzoekers?
Het is niet een opdracht die we alleen en in de woestijn moeten uitvoeren. Het is een gezamenlijk inspanning in de kerk van Christus. Gesteund door God de Vader, waarbij Zijn Geest ook op ons rust, niet als een loden last, maar als een verlichting van ons bestaan in de woestijn.
De veertigdagen tijd geeft ons de mogelijkheid om bewust een pas op de plaats te maken en stil te blijven staan bij de vraag:
Wat is mijn voedingsbodem, waar haal ik de kracht en de moed vandaan om verder te gaan in mijn leven, waar ik ook die woestijn ervaar. We zoeken in deze veertigdagen tijd a.h.w. vrijwillig de woestijn op om te kijken hoe die angsten en verleidingen er uit zien in ons eigen leven en hoe we daar mee om gaan. Kunnen we zonder de dingen die gewoonte zijn geworden? Hebben de sociale media, in dat kleine kastje in de linker of rechter hand de sturing van ons leven al over genomen?
Lieve mensen Jezus kwam gelouterd uit de woestijn en Hij wist wat Hij wilde. Hij verkondigde: “Bekeert u, het Rijk Gods is nabij”.
Aan ons heeft Hij die boodschap meegegeven. Het is aan ons om Zijn Rijk verder te dragen.
De vraag die ons vandaag op de 1e Zondag van de veertigdagen tijd wordt gesteld is, of wij dat aandurven of wij tijd willen vrij maken.
Wetend en gelovend dat Gods Geest ook op ons rust. Amen.