Preek op 14-06-2015, zondag de 11e door het jaar B, pastoor Frank Domen

CRÈCHE
openingswoord

Beste medeparochianen, allemaal van harte welkom op deze elfde zondag door het jaar.

Aan de kleur groen kunnen wij zien, dat de tijd van feestelijkheden voorlopig voorbij is. Afgelopen vrijdag was er nog het hoogfeest van het Allerheiligste Hart van Jezus. Dat vieren wij altijd op de vrijdag na de tweede zondag na Pinksteren, op de vrijdag na Sacramentszondag.

Wij vieren dan, dat Jezus, hangend aan het Kruis, zijn Allerheiligste Hart voor ons heeft geopend, toegankelijk gemaakt. Toen een Romeinse soldaat na het overlijden van Jezus met zijn lans het goddelijke Hart doorboorde, stroomden er bloed en water uit. Het was en is een stroom van eeuwig leven.

Vragen wij God, dat Hij deze stroom van eeuwige liefde wil richten op ons hart, opdat ook wij steeds meer mensen van eeuwige liefde mogen worden, God en elkaar onophoudelijk mogen liefhebben.

openingsgebed

Laat ons bidden. Heer onze God, wat nietig is en onaanzienlijk, brengt Gij volop tot leven. Zie neer op onze kleinheid; laat ons uitgroeien tot de gestalte van Jezus, uw Zoon. Die… Amen.

kinderwoorddienst

preek

In onze parochie gaat het nog niet zo slecht, integendeel, maar ik kan me van mensen in sommige andere parochies voorstellen, dat zij soms moedeloos worden. Zij hebben geen eigen priester of diaken. Zo veel christenen blijven weg uit de zondagsviering. Een zaterdagavondviering is er sowieso niet meer. Hun voorgangers spreken voor lege banken en lijken soms tot dovemansoren te spreken. Is het nog wel nodig om zo veel aandacht aan de catechese te besteden, want de kinderen vinden het wel leuk en het spreekt hen aan, maar veel ouders doen er thuis niets meer mee. Gelukkig geldt dit alles niet of in veel mindere mate voor onze Dionysiusparochie.

Maar wat diezelfde mensen zich eveneens afvragen – en wat ook wij ons afvragen – is: Wat zal er met onze wereld gebeuren? Er worden miljarden aan bewapening besteed. Nu wil ons kabinet weer zes nieuwe onderzeeërs van achthonderd miljoen euro per stuk bestellen. Maar er lijkt steeds minder geld voor de zorg te zijn. Hoe gaat het verder met het terrorisme, met de milieuvervuiling? Zullen de nu nog werkende mensen straks wel een pensioen krijgen en AOW? Kunnen wij als christenen iets betekenen in deze wereld?

In Jezus’ tijd heerste er in Israël een gelijkaardige stemming. Men stond machteloos tegenover de politieke en militaire druk van de Romeinen. Men hoopte op een ingrijpen van God in het voordeel van de verdrukten. Er moest een Messias komen! Er moest iets gebeuren!

Op deze verwachting haakte Jezus in met de parabel van het groeiende zaad. Ook als de situatie schijnbaar hopeloos is, is dat nog geen reden om te veronderstellen, dat God afwezig is. Jezus vertelt daarom over een boer, die graan op zijn akker zaaide. Eerst heeft hij de akker schoongemaakt, bemest, omgeploegd. En toen heeft hij het kostbare zaad met liefdevolle hand over de aarde uitgestrooid.

Zo is ook het zaad van het Koninkrijk van God uitgestrooid. Daaraan hoeven wij niet te twijfelen. Gods Woord is in de geschiedenis gesproken en zijn daden van liefde zijn bewezen. Maar de oogst is nog niet gekomen, althans, het lijkt erop, dat dat voor iedere generatie opnieuw moet gebeuren.

Een boer moet kunnen wachten. Hij moet vertrouwen hebben in de zelfwerkende kracht van het zaad. Elk zaadje heeft voldoende voedsel in zich om zelf te kunnen ontkiemen en dan kan het met de hulp van het voedsel in de aarde verdergroeien. Na het zaaien, gaat de boer als het ware slapen. En in de tussentijd groeit het zaad vanzelf verder.

Er is een oud Chinees verhaal, dat vertelt over een boer, die zaad op zijn akker had uitgestrooid, maar die gekweld werd door de angst, dat het zaad niet opgroeide. Dag na dag groeide zijn angst. Hij kon er niet meer van slapen. En op een goede dag – of beter gezegd: op een slechte dag – trok hij naar zijn akker en begon de kleine sprietjes te helpen. Hij trok ze een voor een naar boven, een klein beetje maar. Langzaam kwam hij aan de andere kant van zijn land. En toen was hij erg moe. Maar blij riep hij tot zijn buren: “Ik heb mijn tarwe geholpen bij het groeien”. Nieuwsgierig kwam iedereen kijken, en wat zagen zij daar? Een veld met verwelkte sprietjes. Nog lang werd er in het dorp nagepraat over de boer, die niet kon wachten en die niet kon vertrouwen op de kracht van het zaad.

Jezus wijst op de onweerstaanbare kracht van het zaad. Het groeit overdag, dat wil zeggen in de glorievolle tijden van de Kerk, maar het groeit ook ’s nachts, dat wil zeggen: ook in tijden van vervolging en verdrukking blijft het goddelijke zaad doorgroeien. En daarom spoorde de Heer ons aan tot gelovig vertrouwen, wat niet hetzelfde is als onverschillige gemoedelijkheid, die zich nergens iets van aantrekt. Als wij de grond klaargemaakt hebben en in de Naam van de Heer het zaad uitgestrooid hebben, dan zal God zelf borg staan voor de groei en de honderdvoudige oogst.

(Er was ooit een joodse rabbi, Mardochai, die in zijn huis zat te mediteren, terwijl er een opstand uitbrak. De woedende menigte tierde en stak de synagoge in brand. Maar hij bleef rustig verder bidden, want, zo zei hij, als er een goddelijke gerechtigheid bestaat, dan zullen de misdadigers hun straf wel krijgen. En, zei hij, als er geen goddelijke gerechtigheid bestaat, waarvoor hebben wij dan die synagoge nodig? Die rabbi uitte het vertrouwen, waarover Jezus spreekt in de parabel van de zorgeloze boer.)

Zij, die het Rijk van God door eigen inspanning willen vestigen, kunnen moedeloos worden. Wie durft vertrouwen op de werkzame aanwezigheid van God, kan rustig de tijd van de oogst afwachten. Dat geldt ook voor onze persoonlijke kleine en soms ook grote problemen: blijf bidden en wacht rustig af.

De juiste houding voor een christen is, dat hij zich geen zorgen maakt over de groei van het zaad. Ook Paus Johannes XXIII gaf ons er een voorbeeld van. “De eerste weken dat ik Paus was”, zo vertelde hij, “kon ik niet slapen wegens al mijn zorgen voor de Kerk. Totdat ineens de vraag mij door het hoofd schoot: Maar wie is het, die de Kerk bestuurt!? Sindsdien heb ik rustig kunnen slapen”.

Bij Martin Luther King vinden wij hetzelfde vertrouwen. Bij zijn verdediging van de rechten van de zwarten had hij veel tegenwerking te verduren. “Maar”, zei hij, “terwijl ik mijn biertje drink, groeit het Rijk van God verder”.

Wij moeten werken, dierbare broeders en zusters, alsof alles van ons afhangt. En dan moeten wij vertrouwen alsof alles van God afhangt. Dan kan het Rijk van God groeien. Laten wij geduld opbrengen. Heel veel geduld!

Vorige zondag hebben wij gesproken over de kracht van het Rozenkrans en van de Eucharistie. Juist die goddelijke zaadjes kunnen veel goede vruchten voortbrengen.

In het Katholiek Nieuwsblad van deze week staat een artikeltje over een radicale moslim, die zich bekeerd heeft tot het christendom. Op de weekdagen bidden wij geregeld een tientje voor radicale moslims. Het artikel vertelt over een IS-strijder, die zich bekeerd heeft na een droom over Jezus Christus. Dat meldt de Gospel Herald, een soort Engelstalig Katholiek Nieuwsblad.

De man werd in contact gebracht met een medewerker van Youth With A Mission en vertelde vele christenen te hebben vermoord. Volgens de directeur van Youth With A Mission, Gina Fadely, vertelde de IS-strijder, dat hij vóór zijn bekering zelfs “plezier” had gehad in het doden van christenen tot hij dromen begon te krijgen, waarin een man in het wit hem verweet zijn volk te doden.

Hij begon twijfels te krijgen over waar hij mee bezig was. Vlak voor hij een christen wilde doden, zei de in het wit geklede man tegen hem: “Ik weet, dat je Mij gaat doden, maar Ik geef je mijn Bijbel.” Nadat hij de christen inderdaad vermoord had, begon hij de Bijbel te lezen. Toen verscheen de witte figuur hem opnieuw in een droom en vroeg hem zich te bekeren en zijn leerling te worden.

Eén van de vruchten van het gebed. Als wij willen, dat er zich méér radicale moslims bekeren, als wij willen dat ze niet naar Europa komen, laten wij ons dan bij dat biddende leger aansluiten. Amen.