Overweging op 10/11-04-2015, Beloken Pasen in de tehuizen (jaar B), Jannie Ligthart
openingswoord
Beste medegelovigen. Welkom in deze woord en communieviering op de 2e zondag van Pasen. Het is Beloken Pasen en ook de zondag van de Goddelijke Barmhartigheid.
Barmhartigheid, een woord dat bij vele mensen oubollig in de oren klinkt. Toch moeten we over Gods barmhartigheid spreken.
In de visioenen die zuster Faustina Kowalska kreeg, zij werd op 30 april 2000 door Paus Johannes Paulus II heilig verklaard, liet God haar duidelijk weten, dat de mensen Zijn barmhartigheid uit het oog hebben verloren. Na haar heiligverklaring is deze zondag, door de paus vastgesteld als de jaarlijkse zondag van de Goddelijke Barmhartigheid.
In de eerste lezing lezen we over de eenheid, de saamhorigheid onder de eerste volgelingen van Jezus. In de tweede lezing horen we over de liefde van de Vader voor ons mensen, en over de noodzaak elkaar lief te hebben. In het Evangelie heeft Jezus geduld met Tomas, en dus ook met ons als we moeilijk kunnen geloven wat we niet zien. Door de lezingen kunnen we ervaren hoe groot Gods barmhartigheid en hoe geduldig Hij met ons is.
overweging
In de eerste lezing van vandaag horen we over de eenheid en saamhorigheid van de eerste volgelingen van Jezus. Alles was van iedereen, er was geen armoede, er was geen honger. Wat een ideaal beeld, een beeld dat we in ons denken en handelen vast moeten houden.
Verderop lezen we over de apostelen die na een moeizaam begin, moedig optreden in Naam van Jezus. De leiders van het volk die diezelfde Jezus ter dood hadden veroordeeld willen de apostelen verbieden nog langer in de Naam van Jezus op te treden. Deze leiders vrezen de reacties van het volk, dat in groten getale naar de apostelen komt, omdat ze vertrouwen hebben in hun blijde boodschap. De apostelen, die de kracht van de H. Geest hebben ontvangen, hebben geen angst meer, en zijn zelfs blij met de smaad en vernederingen die ze omwille van de Blijde Boodschap moeten ondergaan. Ze laten zich het zwijgen niet opleggen en blijven vol vreugde volharden in hun opdracht, de Verrijzenis te verkondigen, als de boodschap van overwinning aan allen die Jezus willen volgen.
Kunnen wij, als volgelingen van Jezus ook zo moedig zijn. In onze tijd zien we ook dat gedoopten zich afkeren van Jezus en Zijn Kerk op momenten dat de Kerk in opspraak is. Er zijn kerkuittredingen, niet zozeer uit werkelijke overtuiging, maar ingegeven door angst om ook nagewezen te worden. Hoe vaak is er onbegrip hoorbaar in reacties van gedoopten over zaken die Kerk en geloof raken, omdat men bang is om “gekapitteld” te worden, omdat de visie van de Kerk niet strookt met wat in de maatschappij als norm is verworden.
In onze maatschappij, met te veel mogelijkheden om weg te vluchten in oppervlakkigheid is het erg moeilijk om vast te houden aan wat er wezenlijk toe doet, en niet op te gaan in de massa, wat ogenschijnlijk een gemakkelijker weg lijkt.
Gedoopt zijn, we hebben met Pasen onze doopbelofte hernieuwd, is het volgen van de levenswijze van Jezus, en dit is niet een gemakkelijke weg. Maar op deze weg is het heerlijk om te weten dat je niet alleen gaat. We vieren vandaag het feest van de Goddelijke Barmhartigheid. Het feest van de Vader die van ieder van ons houdt, als zijn geliefd kind. Het feest dat we geschapen zijn, op Hem gelijkend, en dat er van ons gehouden wordt zoals we zijn.
Dit besef, kun je vergelijken met het besef van de apostelen, dat de Heer echt Verrezen is. Hun vreugde toen, is onze vreugde nu, en die vreugde gun je toch iedereen. Laten we om kracht bidden om, net als de apostelen, de vreugde van ons geloof door te geven.
In de tweede lezing, worden we erop gewezen, dat als wij God liefhebben wij dat ook zijn kinderen, onze naasten moeten doen, en als richtlijnen heeft hij ons daarvoor de geboden gegeven. De geboden die ons duidelijkheid en vrijheid geven om te leven naar Gods bedoeling met ons.
En dan het evangelie, dat duidelijk aangeeft, hoe moeilijk geloven, hoe moeilijk de weg van Jezus gaan is. Het verhaal van de ongelovige Tomas boeide me als kind al enorm, en ik vond het ook wel logisch dat hij het eerst wilde zien, voor hij het kon geloven. Ik denk nu te begrijpen dat we zelf ook wel eens deze Tomas zijn. Vooral op momenten dat het ons teveel wordt, we gebeurtenissen niet meer kunnen plaatsen in ons leven, en we een teken nodig hebben om weer verder te gaan. Een teken, een ervaren van Gods barmhartige leiding die ons het vertrouwen geeft het leven te leven zoals het op ons afkomt.
Dan is het belangrijk dat er mensen, geloofsgenoten om je heen staan, en je met vreugde over Jezus vertellen, zodat je je herinnert wat je eigenlijk wel weet, maar nodig had het nog eens bevestigd te krijgen. Daarom is het belangrijk om regelmatig met elkaar te vieren, elkaar te bevestigen in geloof opdat wij in vertrouwen op Gods Barmhartigheid verder durven leven. Amen.