Preek op 1-3-2015, 2e zondag van de vastentijd, jaar B, pastoor Frank Domen

Preek op 1-3-2015, 2e zondag van de vastentijd, jaar B, pastoor Frank Domen

CRÈCHE

openingswoord

Broeders en zusters, van harte welkom op deze tweede zondag van de Vasten.

Vasten is wat minder eten en drinken, lekkere dingen laten staan, wat minder tv kijken en computeren… en de tijd en het geld, die daardoor vrijkomen voor God en de naasten gebruiken.

Vasten is ook – en misschien nog meer – je eigen ondeugden laten vasten, je ondeugden wat minder voeden. Wat bedoelen wij daarmee?

Stel, iemand heeft een kort lontje, wordt gauw boos. Er is hem vandaag door een collega opnieuw onrecht aangedaan. “En gisteren zei die collega ook al zoiets en vorige week maakte hij ook een heel vernederend gebaar en zo gaat het eigenlijk al maanden”. Op deze manier voedt iemand zijn eigen boosheid. Steeds opnieuw gooit hij kolen op het vuur, dat daardoor steeds feller gaat branden.

Jezus wil, dat wij in deze vastentijd de kolen uit het vuur halen, ja, het vuur blussen door voor de ander te bidden, door te vergeven, ook al zou het inderdaad om een onrecht gaan. Wij kunnen wel bidden om vrede in de wereld, maar als wij niet eens de onvrede in eigen hart de baas kunnen…

Vasten wij voor de Heer en voor onze medemensen, opdat er meer vrede en eenheid mag komen, in Kerk en samenleving. Wie bidt en vast en aalmoezen geeft, die mag het licht van de Heer aanschouwen, nu al.

openingsgebed

Laat ons bidden. God, op de berg hebt Gij Jezus ons geopenbaard als uw Zoon, groter dan de grootste der profeten. Leer ons luisteren naar zijn Woord, en schenk ons inzicht in het mysterie van zijn lijden en verheerlijking. Hij die met U leeft en heerst… Amen.

kinderwoorddienst

preek

Wij zien Jezus en drie apostelen op de berg Thabor. Het gebeuren aldaar is bedoeld als een boodschap van troost en bemoediging. Diezelfde Jezus, die lijden en dood heeft moeten ondergaan, heeft ook heel glorievolle momenten meegemaakt en nu zetelt Hij zelfs aan de rechterhand van God. Wij zijn dus niet alleen maar in de hemel bij Hem, Hij is altijd bij ons, en vooral gedurende onze momenten van lijden en dood. Hij weet uit eigen ervaring wat het met ons kan doen.

Niet alleen Jezus kende zo’n Thabormoment. Alle mensen, die zich een beetje extra inspannen om God te vinden, zullen na verloop van tijd één of meerdere van die Thabormomenten mogen meemaken, ervaringen van groot geluk.

Blaise Pascal, een Franse wis- en natuurkundige, een christelijk filosoof en theoloog, die leefde in de 17e eeuw, bewaarde in de zoom van zijn mantel een klein stukje perkament. Boven op het blad stond een kruis met een stralenkrans getekend en daaronder stond het volgende, ik lees voor: “Het jaar van genade 1624, maandag 23 november, van ongeveer 10.30 uur tot ongeveer een half uur na middernacht: vuur, de God van Abraham, Isaak en Jakob, niet de god van filosofen en geleerden; zekerheid, vreugde, vrede, de God van Jezus Christus. Hij wordt alleen gevonden op de weg, die het evangelie ons leert, vreugde, vreugde, vreugde! Mocht ik nooit van Hem gescheiden worden!” Deze tekst beschrijft zo’n Thabormoment.

In de heilige Schrift wordt dikwijls gesproken over mensen, die onverwacht de Heer hebben ontmoet en door zo’n ontmoeting veranderd zijn: mensen als Mozes en de apostel Paulus, maar God wil dit soort geschenken eigenlijk aan iedereen geven.

Diezelfde Blaise Pascal had eens een gesprek met mensen, die God loochenden. Zij zeiden tegen hem: “Wij zullen zeker ons leven veranderen als jij ons zou kunnen bewijzen, dat God werkelijk bestaat”. Waarop Pascal antwoordde, dat zij zo niet moesten redeneren, dat zij als buitenstaanders God nooit zouden ervaren, dat zij eerst zouden moeten proberen te leven naar Gods wil, eerst zouden zij hun leven moeten veranderen. Dan zouden ze vanzelf weten dat God werkelijk bestaat.

Hij zei hun: “Proberen jullie maar eens te leven alsof God werkelijk bestaat. Behandelen jullie je naasten maar eens als het evenbeeld van God. Vergeven jullie je medemens, zoals God jullie telkens weer vergeeft. Proberen jullie eens te bidden alsof God werkelijk naar jullie luistert”.

Het is als met zwemmen. Wij kunnen er eindeloos over praten, proefjes doen of iets wel of niet blijft drijven, maar uiteindelijk moet je gewoon het water ingaan en je door het water laten dragen. Dan pas weet je wat zwemmen is. Je weet wat voetballen is – niet door er oeverloos over te praten – maar door gewoon het veld op te gaan en met de anderen mee te spelen. Voor veel zaken geldt: Gewoon doen! Gewoon proberen!

Deze woorden van Pascal zouden wij ons in deze veertigdagentijd ter harte kunnen nemen. Misschien dat er mensen zijn, die van zichzelf vinden, dat zij God zo weinig ervaren in hun leven, in uren van pijn en zorg. Veel gebeden blijven of lijken onverhoord. Misschien gaat dat veranderen als zij God een iets grotere plaats in hun dagelijkse leven zullen geven.

De evangelist Lucas zegt ons, dat Jezus dit Thabormoment mocht beleven, terwijl Hij aan het bidden was. Misschien moeten ook wij wat meer bidden – of met meer aandacht bidden – om Gods licht over onze levensweg te zien stralen. Gewoon doen! Om Gods licht in onze gewelddadige wereld te zien stralen. Jezus mocht dat Thabormoment ervaren, terwijl Hij vrijwillig op weg was naar Jeruzalem om daar, in gehoorzaamheid, de Wil van God te volbrengen.

Wat willen wij? Wat doen wij? Kiezen wij voor onze eigen weg!? Willen wij ons laten leiden door Gods heilige Voorzienigheid!? Laatst reed ik bij het MCA een overvolle parkeergarage binnen. Rode letters “Vol” keken mij waarschuwend aan. Vele auto’s kwamen weer naar buiten, ik dacht: die hebben allemaal tevergeefs een plekje gezocht. Ik reed op de eerste verdieping meteen tegen een leeg plekje aan. Toeval… of Gods Voorzienigheid? Ik noem het nooit toeval.

Laten wij eerlijk zijn: soms zijn wij in ons oordeel nogal beperkt, zoals de apostel Petrus, die drie tenten wilde bouwen en die dus vergat, dat Jezus zijn heerlijkheid alleen maar kan bereiken door in liefde en gehoorzaamheid het lijden te aanvaarden. De volle werkelijkheid van het geluk zal ook alleen maar ons deel worden als wij door lijden en dood zijn heengegaan. Ons eigen lijden én ook nog eens dat van anderen: om te kunnen mee-lijden.

Hoe komt het toch, lieve medeparochianen, dat de glans van Jezus’ heerlijkheid zo weinig binnendringt in ons alledaagse leven? Zou het niet kunnen zijn, dat wij te weinig leven vanuit ons geloof, te weinig leven vanuit ons vertrouwen op de verrijzenis van Jezus? Mensen, die leven vanuit het geloof in het eeuwige leven, zien alles in een heel ander licht. Die blijven met Jezus verbonden als zij kruis, lijden en ontgoocheling ervaren, omdat zij zeker zijn van de liefde van God, de overwinning van God. Wat natuurlijk niet wil zeggen, dat je het kruis niet meer zult voelen.

Ikzelf ben er zeker van: als wij, net als Jezus, ook in lijden en kruis in gebed met hemelse Vader verbonden blijven, dan zullen wij op elke weg, die wij gaan, Thabormomenten beleven. Dan zullen wij elke dag minstens voldoende licht krijgen om de volgende stap te kunnen zetten, om samen met Hem verder te gaan op de weg naar Jeruzalem.

Nog even over dat meer aandachtig bidden. Soms zijn wij in gesprek met iemand, die veel verdriet heeft. Wij houden een hand vast of leggen een arm over zijn schouder. Wij zijn één en al oor. Er kan bij wijze van spreken een bom ontploffen, maar wij zijn met ons hart bij onze medemens.

Enige tijd geleden was ik met één van onze bestuursleden in gesprek en die had op gegeven moment de indruk, dat ik niet helemaal bij de les was en vroeg mij te herhalen wat ik hem gezegd had. Dat kon ik niet helemaal. Ik schaamde me dood. Ik beschouwde het als een broederlijke vermaning waardoor ik weer beter mijn best ben gaan doen.

Maar… zo aandachtig zouden wij ook behoren te zijn in het gesprek met God. Wij moeten ons gebed dan ook voorbereiden: eerst even afstand nemen van onze dagelijkse beslommeringen. Wij stellen ons Jezus of Maria voor in een of ander verhaal. Wij gaan bij hen staan, vergeten alles en iedereen, klaar om in gesprek te gaan, klaar om te geven, klaar om te ontvangen.

Misschien zou dit voor ons allen een mooi vastenpunt kunnen zijn: bidden met het hart. Wie weet hoe veel bemoedigende Thabormomenten wij dan zullen krijgen, bemoedigend voor ons én voor anderen!

Subscribe
Abonneren op

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments