Preek op 31-08-2014, 22e zondag door het jaar A, diaken Eelke Ligthart

Preek op 31-08-2014, 22e zondag door het jaar A, diaken Eelke Ligthart

openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 22e zondag door het jaar
A. We horen vandaag in het evangelie hoe Petrus aan Jezus probeert duidelijk te maken dat Hij, Jezus, geen lijdensweg moet gaan. Het moet een zegetocht worden. De apostelen hadden op een koninkrijk gerekend, maar blijkbaar wordt het een lijdensweg. Dat je door het lijden heen een zegetocht kunt maken, dat hadden die apostelen nog niet begrepen. Blijkbaar moet je soms door een diep dal, moet je je kruis leren opnemen om Jezus te kunnen volgen. Ik wens ons allen een goede viering toe.
Na de preek zal ik iets vertellen over de deurcollecte van vandaag voor de MIVA, Medische verkeersmiddelen Actie, en kijken we naar een kort filmpje.

preek

Dierbare medegelovigen, u bent het vast wel met mij eens, als ik zeg dat er verschillende mensen zijn, mensen met een verschillend karakter. En dan bedoel ik, de een is gevoeliger dan de ander. De een heeft meer moeite om zijn gevoelens te uiten dan de ander. Je hebt binnenvetters, mensen die moeilijker over hun gevoelens praten en mensen die het hart op de tong hebben, en in hun spontaniteit gemakkelijk over hun gevoelens praten.
Als je niet praat over wat je ten diepste bezig houdt, kun je je soms erg eenzaam voelen. Soms zijn die gevoelens zo tegenstrijdig en verward dat je er alleen niet uitkomt, met het risico dat je er in vast loopt, je komt er niet meer uit.
Maar praten over gevoelens is soms ook riskant. Gevoelens laten zich vaak moeilijk omschrijven. Het is zoeken naar woorden en het gevaar is groot dat je niet of maar ten dele wordt begrepen.
Als je bijvoorbeeld tegen de ander probeert uit te leggen dat je je de laatste tijd niet zo goed voelt en dat je bang bent dat het misschien niet goed zit, kun je een laconieke reactie krijgen van: Ach zet die angst toch van je af. Je moet niet altijd denken dat wat jouw overkomt altijd meteen het ergste is.
Praten over gevoelen of voorgevoelens is een hachelijke zaak.
Vandaag hebben we daar in het evangelie een mooi staaltje van mee kunnen maken.

Jezus praat wel over zijn gevoelens als hij de apostelen probeert duidelijk te maken, dat Hij de komende tijd veel zal moeten lijden, zelfs ter dood zal worden gebracht, maar dat Hij op de derde dag zal verrijzen. De apostelen worden deelgenoot van de voorgevoelens van Jezus.
Na die mededeling is de wereld te klein. Zeker voor Petrus. Die wuift alles weg, onzin. Hij neemt Jezus zelfs even appart, hij wil er niets over horen, stoppen met die doem denkerij.

Wat Petrus zegt is allemaal goed bedoeld, maar hij wuift wel de lijdensweg van Jezus weg. Eigenlijk laat Petrus Jezus in de kou staan met zijn gevoelens. Jezus reageert dan ongewoon fel. Petrus is de man voor wie Jezus duidelijk een zwak had een gevoelig plekje in zijn hart. Met Petrus wilde Jezus in zee. Lopend over het water ging het al bijna goed, en vorige week was Petrus de rots waarop de kerk gebouwd zou worden. Toch komt er dan zo’n felle reactie, een reactie die er niet om liegt. Wie zal iemand duivel noemen als je zo teleurgesteld bent in die ander? Jezus doet dat wel. In de tijd van Jezus werd het negatieve, het ondermijnende beschouwd als werk van de duivel. Het leger van de duivels in onze wereld lijkt steeds groter te worden en meer macht te krijgen.
In Petrus is een duivelse kracht geslopen, een kracht die Jezus probeert af te houden van de plannen van zijn Vader in de hemel.

Het is gemakkelijk om tegen iemand te zeggen dat er nog hoop is en dat men de dingen niet zo somber moet inzien. Maar waarom zeggen we zulke dingen. Natuurlijk om de ander te troosten, maar misschien ook wel uit zelfbescherming.
Misschien realiseren we ons wat die ander zegt, ook ingrijpende consequenties voor onszelf kunnen hebben.
Dat laatste was ook het geval met Petrus. De toekomst met Jezus was immers een koninkrijk. Dat kon, nee dat mocht toch nooit meer mis gaan. Het zou toch een zegetocht worden en geen lijdensweg.
Paulus maakte het al duidelijk in de 2e Lezing: “Stem uw gedrag niet af op deze wereld. Wordt andere mensen, met een nieuwe visie. Dan zijt ge in staat om uit te maken wat God van u wil, en wat goed is, wat zeer goed is en volmaakt”.

Soms moeten we fel en doortastend op die weg worden gezet. Die weg van ons kruis, onze gang door een dal toch weer de berg op.
Zo werd Petrus en zo worden wij tot bezinning gebracht. Amen.

Kijken we nu – in het kader van Miva-zondag – naar twee korte filmpjes over albino kinderen, kinderen die een witte huidskleur hebben, in Burkino faso en daardoor een speciale verzorging nodig hebben en jongeren met een handicap in Uganda die geholpen moeten worden om een plaats in de maatschappij krijgen.

Dit project ondersteunt onze parochie samen met meerdere parochies van ons bisdom. En het gaat dan speciaal om de transport middelen die men nodig heeft om deze kinderen te kunnen bereiken en hun ouders te ondersteunen.

Subscribe
Abonneren op

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments