Preek op 26-01-2014, 3e zondag door het jaar A, diaken Eelke Ligthart

Preek op 26-01-2014, 3e zondag door het jaar A, diaken Eelke Ligthart

openingswoord

Welkom.
Vandaag op de derde zondag door het jaar lezen we een bijzonder evangelie. Vissers aan het strand raken onder de indruk van Jezus en ze volgen Hem terstond. Ze veranderen hun leven. Je zou zeggen, visser zijn is toch een mooi beroep, waarom zou je dat zomaar opgeven? Het kan niet zomaar gebeurt zijn dat die vissers hun leven veranderen. Jezus heeft blijkbaar een grote indruk op hen gemaakt.
De vraag voor vandaag is: Zijn ook wij bereid ons leven soms een andere wending te geven? Ons meer te hechten aan God, onze omgang met mensen meer af te stemmen op de wensen van God?
We zullen er in deze viering onze gedachten over laten gaan. Ik wens ons samen een goede viering.

preek

Dierbare medegelovigen, je vraagt je af hoe het mogelijk is, dat verhaal uit het Evangelie van vandaag. Hoe krijgt Jezus het voor elkaar dat die vissers, Petrus en Andreas, hun werk in de steek laten en met Jezus meegaan. Even verder op volgden ook nog Jacobus en Johannes. Waren de economische toestanden misschien zo slecht, om dan die Jezus toch maar te volgen? Was daar misschien meer te verdienen dan die paar visjes die ze elke vingen? Iemand volgen die langs het strand loopt en zegt: “Volg mij en ik zal u vissers van mensen maken”. Hij zegt als het ware: Je moet een andere weg inslaan, ik roep je op om iets belangrijks te gaan doen in je leven”. Die vissers zullen wellicht gedacht hebben, dit is onze kans, nu is de tijd rijp, eindelijk iemand die er werk van maakt, want anders ga je niet zomaar achter iemand aan. Je moet er vertrouwen in hebben, geloven dat het waar gemaakt kan worden. Ze konden weg uit dat harde en onzekere bestaan van visser.
Die vissers werden geroepen, zij werden als het ware zelf gevangen door die Jezus, die met hen een andere weg in wilde slaan. Geen weg die leidde naar een luilekkerland, geen gouden toekomst van weelde en macht. Nee, zelfs aan het einde van het verhaal staat er nog iets verschrikkelijks te gebeuren met Jezus, de dood, de dood aan het kruis.

Maar toch vandaag die oproep, die juichkreet, we slaan een andere weg in, het is tijd. Zelfs na teleurstelling of dood. Dat is de belangrijke boodschap van Jezus, de Blijde Boodschap.
Zo ging dat in de tijd van Jezus, maar zo gaat dat ook nu nog steeds. Als er iets nieuws staat te gebeuren, dan verdwijnt het oude naar de achtergrond. Het nieuwe kan je leven veranderen. Maar is dat in ons persoonlijke leven ook zo? Hoe gaan wij om met veranderingen, staan wij wel open voor vernieuwingen, durven wij wel nieuwe wegen in te slaan, als wij worden geroepen?
Iedere week horen wij hier datzelfde verhaal uit de Bijbel over liefde die we moeten hebben en geven aan onze medemens. We lezen dat het Rijk Gods nabij is en dat we andere wegen moeten gaan. Maar hoe dicht komt dat verhaal eigenlijk in ons persoonlijke leven, zit dat verhaal, die opdracht wel in ons hart en hoofd? Hebben wij ook het enthousiasme van die vissers en geven wij gehoor aan die oproep om Jezus te volgen? Of is dit verhaal, zoals vele verhalen, bij ons komen aanwaaien; het ene oor in en het andere oor weer uit?
Zijn wij mensen geworden die geen andere verhalen meer willen, of anders gezegd: willen wij nog wel geroepen worden om Jezus te volgen, om andere wegen te gaan?

Ze lieten alles in de steek en volgden Hem meteen. Kunnen we ons voorstellen dat we dat ook zouden kunnen, of denkt u dat dat alleen is weggelegd voor priesters, bisschoppen en ook nog diakens. De eerste menselijke gedachte is vaak, dat we dat niet kunnen, er ook niet zo veel zin in hebben want we hebben het al druk genoeg. Bovendien wat moet je dan wel niet allemaal loslaten, achterlaten? Lopen wij, die eigenlijk alles al hebben, nog wel warm voor het nieuwe. Laten we ons nog roepen om de weg van Jezus te gaan.
Een veel gehoorde klacht is dat het toch steeds maar weer hetzelfde is in die kerk van ons. Godsdienst en een nieuwe weg lijken dan al gauw tegenstrijdig met elkaar. Een liedje met steeds hetzelfde refrein. Het mooie is dat die leerlingen die vandaag worden geroepen dat na verloop van tijd zelf ook ervaren. Hun enthousiasme van het begin kent ook dieptepunten. Het gaat zelfs zover, verder op in de bijbel, dat Petrus drie maal zegt: “Ik ken die man niet”.
Na de dood van Jezus pakken ze hun oude beroep van Visser weer op. Later hebben ze het toch begrepen en ervaren, we kennen het verhaal van de Emmaüsgangers. Het verhaal van Jezus gaat over mensen die er werk van willen maken. Zij, de apostelen, moesten er werk van maken. Zij en wij zijn de mensen die er werk van moeten maken. Niet elkaar aankijken en wachten tot die ander iets doet, nee zelf de handen uit de mouwen steken. Werken voor degenen die naast je staan, Je ouders, op je school en je werk, in de kerk, je zieke buurvrouw, vult het zelf maar in. Het gaat om vriendschap en liefde voor elkaar, waarin wij de spelers zijn die met de hulp van de H. Geest dat werk kunnen beginnen en daarmee nieuwe wegen kunnen inslaan.
Soms heb ik het gevoel dat jezus onder ons is en naar ons staat te kijken hoe wij zijn boodschap in praktijk brengen, wat we van ons leven terecht brengen.
Verandering komt de wereld en je leven binnen door de mens Jezus die er aan werkt. Hij die samen met de Vader er volop in gelooft. Zulke mensen moeten wij ook worden. Ieder op onze eigen plaats in het leven, binnen onze mogelijkheden. De leerlingen lieten alles in de steek en volgden de oproep van Jezus.Het kan ons leven worden als we nieuwe wegen durven inslaan. Amen.

Subscribe
Abonneren op

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

0 Reacties
Inline Feedbacks
View all comments