Preek op zondag 30-12-2012, Feest van de H. Familie, pastoor Frank Domen

CRÈCHE

openingswoord

Broeders en zusters, allemaal welkom bij deze heilige Eucharistieviering. Wij vieren het feest van de heilige Familie, dat kleine gezinnetje in Nazareth, Jozef en Maria met hun Kind Jezus.

Volgens de Kerk is het gezin de hoeksteen van de samenleving. Ouders moeten – en willen – er in liefde met elkaar omgaan. Tegelijk dient het als voorbeeld naar de kinderen toe. Kinderen moeten er gevormd worden, door ze het goede voorbeeld te geven, door ze te overladen met liefde en goede zorg. En door ook thuis samen over de liefde voor God en medemens te praten. Dit is een waarheid waarvan men zich al in het Oude Testament bewust was. In het 6e hoofdstuk van het boek Deuteronomium staat geschreven, dat wij met onze kinderen telkens opnieuw over God moeten spreken, “wanneer ge thuis zijt en onderweg, als ge slapen gaat en opstaat”. Al in het Oude Testament besefte men, dat er niets belangrijker is dan de liefde voor God en medemens.

Nu zijn niet alle politieke partijen het gezin gunstig gezind. Er zijn leiders, die het liefste zien, dat iedereen gaat werken. Een goedlopende economie lijkt voor sommigen de belangrijkste zorg te zijn. Maar als kinderen niet alle liefde en aandacht krijgen, die zij nodig hebben, krijgen wij sowieso nooit een goede maatschappij. Werken is goed, door vader of door moeder of parttime door allebei, maar nooit ten koste van de kinderen. Liefde en aandacht is belangrijker dan alle geld en goed van de wereld.

Vragen wij, op voorspraak van het heilig Huisgezin van Nazareth, dat steeds meer gezinnen, steeds meer mensen, allereerst leven van de liefde voor God en voor elkaar. En bidden wij voor onze regeringsleiders: dat zij het gezin opnieuw ontdekken als hoeksteen van de samenleving.

openingsgebed

Laat ons bidden. Heer, onze God, in het huis van Maria en Jozef heeft uw Zoon warmte gevonden en geborgenheid. Daar hebt Gij voor het eerst in deze tijd uw eeuwig Woord gesproken en het gezin geheiligd tot de gemeenschap waar Gij onder de mensen verblijft. Laat uw zegen rusten op elke woning; dat de mensen er in vrede wonen en met elkaar het brood van uw liefde delen. Door onze Heer Jezus Christus, uw Zoon … .

kinderwoorddienst

preek

Beste medegelovigen, er bestaan veel afbeeldingen van de heilige Familie, Jozef en Maria met hun Kind Jezus. Sommige van die afbeeldingen zijn mooi, andere zijn kitsch, maar … smaken verschillen. De werkelijkheid waarin dit gezinnetje leefde was in ieder geval niet altijd even liefelijk.

Het begon al met de geboorte in de arme stal. Erger was dat Jozef en Maria ervaarden, dat de Redder van de wereld niet welkom was. Al gauw moesten zij op de vlucht slaan. Koning Herodes hoorde van de pasgeboren Koning en zag Hem – volkomen ten onrechte – als een bedreiging voor zijn eigen troon.

En wanneer Jezus een jongen van 12 jaar oud is en Hij gaat voor de eerste keer mee naar de grote tempel in Jeruzalem, blijft Hij, zonder dat zijn ouders het in de gaten hebben, alleen achter in de tempel. En wanneer zijn Moeder Hem dan vraagt waarom Hij dit zijn ouders heeft aangedaan, lijkt Hij hen niet te begrijpen en vraagt verbaasd of zij dan niet wisten, dat Hij in het Huis van zijn Vader moest zijn!?

Wij, die nog niet de fijngevoeligheid van Maria hebben, zouden een kind, die opzettelijk drie dagen wegblijft, misschien een maand lang huisarrest geven. Maar Maria voelt aan, dat zij haar Kind meer en meer moet loslaten, dat Hij steeds vaker verder zal gaan aan de hand van zijn hemelse Vader. Hier wordt de voorspelling van de oude grijsaard Simeon – dat een zwaard het Hart van Maria zal doorboren – werkelijkheid. Jezus behoort allereerst aan God en niet aan Jozef en Maria. De ouders aanvaarden het, maar het doet wel pijn. En toch gaat Jezus met zijn ouders mee terug naar Nazareth en is aan hen gehoorzaam, kan toch deelnemen aan het gezinsleven, omdat Hij beseft, dat zijn diepste wezen aan God toebehoort en geen aardse vader of moeder heeft daar ook maar iets over te zeggen.

Broeders en zusters, veel mensen hebben toch nog het gevoel, dat kerstmis een feest is, dat het beste in familieverband kan worden gevierd. Maar een ‘gezinsgevoel’ kan niet zo maar even bij gelegenheid van kerstmis uit de kast worden gehaald. Het ligt niet bij de andere kerstversieringen op zolder opgeborgen, maar moet reeds in het hart zitten, het hele jaar door. Een goede vraag is hoe wij tot een dergelijk ‘gezinsgevoel’ kunnen komen!? Daar zijn misschien meerdere antwoorden op te geven, maar ik dacht aan het volgende.

Ook wij maken het weleens mee, net als dat kleine gezinnetje van Nazareth, dat wij elkaar niet helemaal begrijpen, of zelfs helemaal niet. Een meningsverschil waar wij niet goed mee kunnen omgaan, kan een verstoring betekenen van de huiselijke vrede. Vooral kinderen voelen dit heel goed aan.

Wij kunnen pas echt ‘gezin’ zijn als niet ieder voor zich blijft zitten in zijn eigen kleine kringetje, maar als wij ons proberen te verplaatsen in een ander. Ieder van ons heeft zo zijn ‘geheimen’, zijn eigen ideeën over bepaalde zaken, zijn eigen interesses, heeft iets wat een ander niet helemaal kan begrijpen.

Zo had ook Maria haar geheimen, die zij in haar hart bewaarde. En zij dacht ook na over de geheimen van haar Zoon. Jezus spreekt er een klein beetje over: “Wist ge dan niet dat Ik in het Huis van mijn Vader moest zijn?” Op deze manier daagt Hij Maria uit om erover na te denken, om erin te groeien, zodat ze er steeds gemakkelijker mee kan omgaan.

Kerstmis, beste medegelovigen, roept ons niet op ernaar te streven een gezinnetje zonder problemen of spanningen te worden. Wij kunnen wel een gezin zijn, dat geheiligd is, omdat wij het geheim van God in ons dragen. Als mensen ook nog eens het geheim van hun partner of ouders of kinderen in zich willen dragen, dan kunnen wij ons ergens echt thuis voelen, ondanks onbegrip en het gaan van verschillende wegen.

Je ergens ‘thuis’ voelen, je één voelen en ook werkelijk één zijn is voor mensen mogelijk. Al vanaf het begin van de mensengeschiedenis. Door de diepe verbondenheid, die er tussen alle mensen is, ging de zonde van Adam en Eva over op alle mensen van alle tijden en alle plaatsen. Maar Jezus Christus kwam in de wereld om deze verbondenheid positief te beïnvloeden. Hij kwam om een nieuw, geestelijk lichaam te scheppen. Wij hoorden daarover in de tweede lezing van vandaag. Een ‘mystiek lichaam’ noemen wij dat. Wij zijn allen één. Jezus is het Hoofd, wij zijn de ledematen. Zoals alle ledematen van het lichaam bij elkaar horen, met elkaar samenwerken, zo vormen wij als gelovigen ook één geheel. Doordat Jezus Christus leeft en werkt in ieder van ons, hebben wij allen iets gemeenschappelijks. Niet alleen hebben wij allemaal een neus en twee ogen – en die zijn ondanks alle gelijkenissen toch weer allemaal verschillend van elkaar – maar wij allen dragen dezelfde Jezus Christus in ons. Onze lichaamsdelen, onze ziel en geest, onze geestelijke vermogens, ze zijn verschillend in ieder van ons. Maar Jezus Christus is precies dezelfde in ieder van ons. Daarom is die grote eenheid mogelijk … als wij ons er maar van bewust zijn.

Ik hoop, dat wij het geheim van al onze huisgenoten respecteren, het geheim van al onze medemensen, en dat wij ook het geheim van God in ons dragen, zo bewust mogelijk, dan kunnen wij ons – ondanks het anders-zijn van de ander – ons toch heel verbonden voelen. Één groot gezin. Eén grote familie van God.