Preek op de 25-03-2012, 5e zondag van de vasten

openingswoord

Broeders en zusters, welkom op deze 5e zondag van de vasten.

In het openingsgebed van deze zondag staat de volgende zin: “God, als Gij U afkeert, zijn wij verloren”. Dat is zonder meer waar. Maar waarom zou God zich van ons of van onze wereld afkeren? De enige reden, die ik kan bedenken is dat God zich afkeert, omdat mensen zich eerst van Hem hebben afgekeerd. Als mensen niet door de Heiland geholpen wìllen worden, kan Hij zijn aandacht misschien beter richten op mensen, die wèl voor zijn liefde openstaan.

Wíj zijn hier gekomen, omdat wij beseffen God – èn elkaar – nodig te hebben. Wij willen God danken voor zijn bijstand, die wij de afgelopen week weer hebben mogen ervaren. Wij komen ook om zijn zegen te vragen voor de nieuwe week. Een week met nieuwe geschenken, met nieuwe uitdagingen.

Bevelen wij ook de mensen, die zeggen niet in God te geloven of Hem niet nodig te hebben bij Hem aan. Zijn wij net als Mozes een voorspreker voor onze medemensen.

Vragen wij vergeving voor de keren dat wij ons toch even van Hem of van elkaar hebben afgewend.

openingsgebed

Laat ons bidden. God, onze Vader, Schepper van alle leven, als Gij U afkeert, zijn wij verloren. Keer U tot ons en wek ons uit de dood tot het leven dat eeuwig duren zal. Door onze Heer Jezus Christus, uw … . Amen.

preek

De eerste lezing gaat over een nieuw verbond. Een verbond is een afspraak tussen God en de mensen, zoals wij, mensen, onderling allerlei afspraken maken. Een huwelijksverbond of een hypotheek of heel gewoon de organisatie van een feestje.

Nu hàd God in de loop der eeuwen al verschillende verbonden met de mensen gesloten, maar de mensen hielden er zich niet aan. Het begon met Adam en Eva. Zij werden in die prachtige tuin geplaatst, de hof van Eden. Als Adam en Eva zich aan de regels van God zouden houden, dan zouden zij altijd in die mooie wereld mogen blijven wonen. Maar wij weten: de mensen waren niet tevreden, maar in plaats van dat zij het beter kregen, stortte hun wereld in elkaar. Na verloop van tijd was het zo slecht met de wereld gesteld, dat God in één grote zondvloed de wereld ten onder liet gaan.

Behalve Noach en zijn vrouw en kinderen. Met hen sloot God weer een nieuw verbond. En als handtekening onder deze afspraak gaf God de regenboog aan de hemel.

Noach en zijn nakomelingen deden het goed, maar na bepaalde tijd begonnen de mensen weer groot kwaad te doen. De trots van Adam en Eva blijkt uit het verhaal van het plukken van de verboden vrucht. Zij meenden daardoor net als God te worden. Dat de mensen ná Noach trots waren, zien wij in het verhaal van de toren van Babel. Zij wilden ook aan God gelijk zijn, rechter zijn over leven en dood, zelf bepalen wat goed is en wat kwaad. Zij bouwden een toren tot in de hemel. God stichtte daarop verwarring door de mensen meerdere talen te laten spreken en de bouw van de toren kwam stil te liggen. In Dubai staat een wolkenkrabber van 828 meter hoog. Is dat echt nodig? Of zijn dat soort gebouwen misschien ook een uiting van verkeerde trots?

Of alles echt zo is gegaan als in de Bijbel staat is een belangrijke vraag voor nieuwsgierige mensen, maar voor ons geloof, voor onze kennis van Gods liefde voor ons, is het niet zo belangrijk.

Waar het om gaat is dat ook wijzelf het irritant vinden als mensen zich niet aan afspraken houden. Je spreekt af om met een groepje mensen zo laat ergens samen te komen om iets te doen en een aantal mensen komt – zonder iets te laten weten – gewoon niet opdagen.

Wat zou het in de wereld – en ook in de Kerk – beter gaan als iedereen zich aan de afspraken hield. Misschien als mensen eens wat meer het belang van hun eigen taak in Kerk en wereld zouden inzien, als zij daar zelf wat meer respect voor zouden hebben, dat het dan beter zou gaan. Respect kunnen mensen hebben voor zichzelf óók doordat wij hen dat geven. Eens wat vaker een blijk van waardering geven kan wonderen doen.

Wat houdt het nieuwe verbond in waarvan vandaag in de eerste lezing sprake is? God zou zijn wetten griffen in de harten van de mensen. Zijn Geest zou Hij instorten in de harten van de mensen. Wij hoeven maar te luisteren naar de stem van ons hart, heel eerlijk, dan weten wij wat er afgesproken is.

Een belangrijke afspraak vinden wij in de tweede lezing: de gehoorzaamheid. Zelfs Jezus Christus – zo staat er in de Hebreeënbrief – heeft in de school van het lijden gehoorzaamheid geleerd. De mensen werkten niet altijd met Hem mee. De joodse kerkelijke overheid werkte Hem zelfs tegen. En dan toch doorgaan! Toch je opdracht proberen te vervullen. Gehoorzamen… is gehoor geven aan wat er gevraagd wordt.

Dat geldt ook voor ons. Al zitten de levensomstandigheden niet mee, wij gaan rustig door. Al doet iedereen het kwade, wíj doen het goede. Dat vraagt de stem van ons hart.

Dat kan een groot offer zijn, veel moeite kosten. Maar is dat niet wat Christus bedoelt in het evangelie van vandaag als Hij zegt, dat wij bereid moeten zijn om als een graankorrel in de aarde te vallen en te sterven?

Het is zo’n duidelijk voorbeeld dat Christus geeft. Een graankorrel ligt eenzaam op een plekje in de donkere aarde. Ook wij hebben weleens het gevoel, dat wij in ons gevecht voor het goede alleen staan. Onze inzet wordt soms niet gewaardeerd.

Maar als wij niet in die donkere aarde gaan, als wij veilig blijven zitten, in het licht en de warmte, dan kan de graankorrel niet ontkiemen, geen vrucht dragen.

Wij leven in deze veertigdagentijd mee met Jezus Christus. Zijn lichamelijke lijden en zijn hartepijn worden steeds groter. Maar ná lijden en dood, komt verlossing en nieuw, eeuwig leven. Na de donkerte van het graf komt het licht van het goddelijke leven.

Het is voor ons, dat Hij dat alles heeft willen ondergaan. Zo eindigde het evangelie: “Wanneer Ik van de aarde zal zijn omhooggeheven zal Ik allen tot Mij trekken”. Aan het Kruis was Jezus’ aantrekkingskracht het grootst. Dat geldt ook voor ons: als wij het moeilijk hebben en dàn bidden wij, dan is ons gebed het meest vruchtbaar. Dat is een afspraak, die God met ons heeft: Wees bereid te sterven als een graankorrel in de aarde, dan zul je veel vruchten dragen.

Lieve mensen, morgenmiddag 12.00 uur mag ik vier kinderen dopen: twee communicantjes en van één van de kinderen ook nog een kleiner zusje en broertje. Eén van de moeders heeft onlangs aangegeven zelf ook gedoopt te willen worden.

Vanmiddag was ik met twee ouders in gesprek om misschien hun kindjes van 3 en 5 te dopen èn ook de oma van die kinderen.

Op tweede paasdag mag ik Nathalie en haar vier dochters dopen, Xaviera en Gwendolyn, Esparanza en Robina. Zojuist, vóór de heilige Mis hebben zij…