Begin van de brief van de heilige Ignatius, bisschop van Antiochië († na 107), aan de christenen van Magnesia

Men moet niet enkel christen genoemd worden, maar het ook zijn

Ignatius, ook Theophorus genaamd, aan de kerk te Magnesia, gelegen aan de rivier de Meander, die gezegend is door de genade van God de Vader in Jezus Christus, onze Verlosser. In zijn Naam groet ik haar en schenk mijn beste wensen in God de Vader en in Jezus Christus.

Daar ik wist hoe goed uw liefde geordend is naar de wil van God, heb ik vol vreugde besloten, u uit het geloof in Jezus Christus toe te spreken. Nu mij de eer te beurt is gevallen een naam te dragen die God waardig is, prijs ik in de boeien, die ik overal meedraag, de kerken. Ik wens hun de eenheid toe met het vlees en de geest van Jezus Christus, die ons altijddurend leven is; ik wens hun de eenheid toe in geloof en in liefde, waar niets boven gaat; maar vooral wens ik hun toe de eenheid met Jezus en de Vader. In Hem verduren en ontvluchten wij alle bedreiging van de vorst van deze wereld om God te winnen.

Omdat ik de eer had, u te zien in de persoon van uw bisschop Damas, die God waardig is, en van de waardige priesters Bassus en Apollonius en van mijn mededienaar de diaken Zotion, wil ik mij over zijn aanwezigheid verheugen, daar hij onderdanig is aan de bisschop als aan de genade van God en aan de priesterraad als aan de wet van Jezus Christus.

Maar ook u past het, geen misbruik te maken van de leeftijd van de bisschop, maar hem uit respect voor de macht van God de Vader alle eerbied te bewijzen. Zoals ik vernomen heb, misbruiken ook de heilige priesters zijn jeugdige leeftijd niet, maar verstandig als zij zijn in God, schikken zij zich naar hem, of liever: niet naar hem, maar naar de Vader van Jezus Christus, de bisschop van allen. Uit eerbied voor Hem, die ons bemint, past het ons te gehoorzamen zonder huichelarij, omdat men anders niet de bisschop die men ziet, bedriegt, maar de Onzichtbare tracht te bedriegen. Dit nu heeft geen betrekking op een mens van vlees, maar op God, die het verborgene kent.

Men moet dan ook niet enkel christen genoemd worden, maar het ook zijn. Zo zijn er ook mensen, die de bisschop wel zo noemen, maar alles buiten hem om doen. Zulke mensen schijnen mij echter geen goed geweten te hebben, daar zij niet trouw volgens voorschrift hun bijeenkomsten houden.

Want de dingen hebben hun einde en twee dienen zich tegelijk aan: de dood en het leven en ieder zal naar zijn eigen plaats gaan. Zo zijn er ook twee munten, de ene van God, de andere van de wereld en elk van beide draagt zijn eigen stempel ingedrukt. De ongelovigen dragen dat van deze wereld, maar de gelovigen dragen met liefde het stempel van God de Vader door Jezus Christus. Als we niet uit eigen keuze dank zij Hem willen sterven met het oog op zijn lijden, dan is zijn leven niet in ons.