Openingswoord

In het evangelie, broeders en zusters, horen wij Jezus over zichzelf spreken als over een goede herder. De goede herder is hij, die zijn leven geeft voor zijn schapen. En zo is het ook met ons, christenen. Het gaat altijd weer om de ander: om God en de medemens. Wijzelf staan op de derde plaats, de laatste plaats. Maar wij mogen denken aan wat Jezus heeft gezegd: De laatsten zullen de eersten zijn.

In de eerste lezing zullen we horen hoe God de apostel Petrus naar de heiden Cornelius stuurt. En hiermee gaf God hem een bijzondere gelegenheid. Eindelijk kwam het plan van God om de heidenen met zichzelf te verenigen tot vervulling. De eeuwenlange haat tussen de heidenen en de joden stond op het punt om te worden verbroken. Een verenigde Kerk zou haar licht in de wereld laten schijnen. En God riep Petrus om degene te zijn, die de barrière zou doorbreken.

Petrus had op zijn standpunt kunnen blijven staan, kunnen blijven vasthouden aan zijn joodse opvoeding en kunnen weigeren om te gaan. Maar de eens zo eigenwijze visser was veranderd. Hij wist niet zeker wat er zou gaan gebeuren, maar besloot om de aanwijzingen van de Heer te volgen en een kansje te wagen.

Het resultaat was verbazingwekkend: nog vóórdat Petrus zijn verhaal over Jezus had kunnen vertellen, kwam de heilige Geest over deze heidenen en vervulde hun harten. Dat laat zien hoezeer God er naar verlangde joden en heidenen met elkaar in zijn Kerk te verenigen.

Maar wat is er met deze eenheid gebeurd? Vandaag de dag zien wij protestanten, katholieken en orthodoxen, die tegenover elkaar staan. Oude vetes, eeuwenoude misverstanden en zelfs politieke overwegingen lijken samen te spannen om de verdeeldheid in stand te houden. Natuurlijk zijn er bepaalde leerstellige onderwerpen, die overwonnen moeten worden. Maar de pausen hebben bevestigd, dat er veel meer is dat ons verenigt dan dat er zaken zijn die ons verdelen. Als wij onze ogen gericht houden op ons gemeenschappelijk erfgoed, vinden wij zeker een weg om de overblijvende verschillen op te lossen.

En hoe zit het met de eenheid binnen onze eigen Kerk? Ook wij moeten een weg vinden om de verschillen tussen progressieve en traditionele gelovigen te overwinnen. Wij kunnen ongetwijfeld spreken over alles wat wij gemeenschappelijk hebben: de heilige Eucharistie, een eeuwenlange geschiedenis, een gemeenschappelijke leer en een geestelijke traditie, die diep en weids is.

We kunnen elkaar zeker aanvaarden als broeders en zusters in Christus. Natuurlijk zijn er verschillende meningen en benaderingen, maar toch vormen wij door het ene doopsel allen samen het ene Lichaam van de Heer.

Wat zou het niet een invloed op de wereld hebben als wij de liefde tot God en de onderlinge liefde tot ons gemeenschappelijke doel zouden maken!

Werken wij aan de liefde en aan de eenheid. Het zal onszelf ten goede komen, en ook de wereld waarin wij leven en werken.