Openingswoord

Vandaag vieren wij het hoogfeest van de geboorte van Johannes de Doper. Eigenlijk vieren wij van alle heiligen alleen hun sterfdag, want dat is hun geboortedag voor de hemel. Alleen van Jezus vieren wij met Kerstmis zijn geboortedag en van Maria vieren wij de geboorte op 8 september. Dat wij dus daarnaast alleen van Johannes de geboortedag vieren wil dus zeggen, dat hij een heilige is van het allerhoogste niveau, van het niveau van Jezus en Maria. Maar hij heeft dan ook geweldig veel voor Jezus over gehad. Jarenlang heeft hij in de eenzaamheid van de woestijn geleefd.

Zacharias en Elisabeth wilden heel graag een kind. Zeker als zij keken naar het groeiende aantal kinderen van bijvoorbeeld de buren, dan kwam dat verlangen weer sterk in hen op. Maar zo sterk als hun verlangen was, het verlangen van God was nog sterker, zijn verlangen namelijk dat hun geloof zo sterk zou groeien, dat zij een voorbeeld zouden kunnen zijn voor alle gelovigen na hen.

Iedere dag opnieuw dat Zacharias en Elisabeth baden, werden zij uitgedaagd hun hoop op God te blijven stellen. Iedere dag opnieuw vroegen zij zich af: Is God te vertrouwen? Houdt Hij van ons? Zal Hij voor ons zorgen? Uiteindelijk verscheen de aartsengel Gabriël en verzekerde, dat hun gebeden waren verhoord. Maar het verlangen van God zelf was nog niet verhoord. Want in eerste instantie twijfelde Zacharias aan het woord van de engel, zijn geloof was nog steeds niet groot genoeg. Hij had nog oefening in het geloof nodig, zodat het licht van zijn geloof voor andere mensen helder zou kunnen schijnen.

De engel Gabriël ontnam hem daarom het spraakvermogen en daarmee begon voor Zacharias onverwacht een tijd van genade. God gebruikte deze maanden van stilte om Zacharias te onderwijzen, zodat hij later op zijn beurt zijn zoon Johannes, de voorloper van de Zoon van God, en ook ieder van ons, zou kunnen onderrichten. Het getuigenis dat Zacharias meteen na Johannes’ de geboorte gaf, was de vrucht van die stille tijd. Vervuld van de heilige Geest verkondigde hij de trouw van God en profeteerde grote zegeningen over zijn zoon.

Hoe belangrijk was deze tijd voor Zacharias, en voor heel de heilsgeschiedenis! Johannes was voorbestemd om jaren in eenzaamheid in de woestijn door te brengen, luisterend naar God en wachtend op de tijd, dat hij zou moeten verschijnen om de komst van de Messias aan te kondigen. En toen Johannes door Herodes gevangen was gezet en zijn lot moest afwachten, moest hij opnieuw worden ondersteund door alles wat God had beloofd. Ongetwijfeld steunde hij op het geduld en vertrouwen, dat zijn eigen ouders ook hadden moeten opbrengen toen zij door God werden uitgedaagd om te groeien in geloof.

Lieve mensen, ook wij hebben nog van die onvervulde verlangens. Als kinderen, die door God worden bemind, zouden wij echter nooit moeten en hoeven op te geven. Wij mogen onze hoop stellen op Hem, die ieder gebed in ons hart hoort. Terwijl wij wachten op de Heer, kunnen wij Hem vragen ons karakter te vormen, zoals Hij deed bij Zacharias. En uiteindelijk zullen wij moeten toegeven, dat het plan van God beter is dan het onze!