Openingswoord

Vandaag, beste medeparochianen, allemaal welkom, gaat de lezing van het heilig evangelie over vriendschap. Eén van de zaken waardoor Jezus laat zien, dat wij zijn vrienden zijn is, dat Hij ons alles heeft toevertrouwd wat Hij van zijn hemelse Vader heeft ontvangen. Dat is een duidelijk teken van vertrouwen.

Wij allemaal hebben weleens ervaren hoe fijn het is om mensen te kunnen vertrouwen, om je verhaal bij hen kwijt te kunnen. Wel, Jezus heeft vertrouwen in ons. De mooiste en kostbaarste zaken, die Hij van de hemelse Vader heeft gehoord, heeft Hij aan ons toevertrouwd.

Een vriend te hebben is heel belangrijk. Maar misschien is het wel nog belangrijker om voor anderen een vriend te zijn. Jezus liet zien, dat Hij de beste vriend is en dat Hij niemand uitsluit. Zijn medeleven was als een magneet, die mensen naar Hem toetrok. Daarom kwamen verschoppelingen als de overspelige vrouw en de tollenaar met vertrouwen naar Hem toe en nam ook de goede moordenaar tot Hem zijn toevlucht.

Bij het Laatste Avondmaal wist Jezus al dat zijn leerlingen Hem zouden verlaten en toch noemt Hij hen nog steeds zijn vrienden. Hij gaf een teken van echte vriendschap door te verklaren, dat Hij omwille van hun heil zijn leven zou geven en Hij heeft ook de daad bij het woord gevoegd.

Nu is Jezus verheerlijkt in de hemel en regeert over heel de schepping en nog steeds noemt Hij ieder van ons zijn vriend. En Hij nodigt ons uit om Hem te volgen in het geven van ons leven voor de armen en de behoeftigen, voor de mensen die in onze maatschappij worden verwaarloosd. Wij vinden ze overal om ons heen: in onze parochiegemeenschap, in onze buurt, bij de winkels waar wij onze boodschappen doen, in onze straten.

Soms vraagt het geven van ons leven ons niet veel meer dan het schenken van een warme glimlach, een vriendelijke groet, en een open hart voor iemand.

Ik las enige tijd geleden over een man, George, die bevriend raakte met een man van zijn parochie, die zich in ieder geval op dat moment nogal eenzaam en belast voelde. Deze werd in zijn hart geraakt door het feit, dat iemand interesse toonde in zijn zorgen en besloot deze George uit te nodigen bij zijn familie, ook bij zijn moeder die met een alcoholprobleem worstelde, en zijn twee geadopteerde zonen, die hun moeder door aids hadden verloren. George was verbaasd over de warme relaties in deze familie en hun bereidheid om hem te aanvaarden als een van hen. Wat van de kant van George begon als een daad van liefdadigheid groeide uit tot een nieuw netwerk van relaties, die ook voor hemzelf eindigde in een veel grotere zegen dan hij had verwacht. Hij reikte zijn hand uit naar een medemens met de bedoeling om te geven, maar hij ontving meer dan hij zelf had gegeven.

Het zou mooi zijn als wij proberen om ondanks ons drukke leven toch tijd te maken voor mensen om ons heen. En als we dat doen zullen wij merken, dat wij niet alleen zulk een eenzame of behoeftige mens aanraken, maar ook Jezus zelf. Nu, op dit moment, tijdens deze heilige Eucharistieviering, mogen wij Jezus ontmoeten in Woord en Sacrament, maar als wij weer naar buiten gaan, het leven in, kunnen wij diezelfde Jezus ook ontmoeten in onze medemensen. Laten wij dat nooit vergeten.