Preekje op 06-07-2020, maandag in de 14e week door het jaar 2
Soms hebben wij weleens het gevoel, dat wij in een woestijn verblijven. Een aantal omstandigheden kan ervoor zorgen, dat wij ons zo voelen. Misschien hebben wij veel last van pijn, chronische pijn. Het kan zijn, dat wij onlangs afscheid hebben moeten nemen van een dierbare. Wij hebben niet het gevoel, dat wij in verbondenheid met God leven, het voelt zo koud aan, ondanks al ons bidden.
Waar is God, vragen wij ons dan af? Wel, de profeet Hosea in de eerste lezing van vandaag vertelt ons, dat God daar in de woestijn bij ons is.
De Israëlieten leefden in relatieve vrede en welvaart toen Hosea begon te profeteren. Maar hij wist, dat de situatie moeilijker zou worden. Het grote land Syrië had last van expansiedrift en veroverde het ene land naar het andere en kreeg ook Israël in het vizier. Oorlogsdreiging hing in de lucht, een invasie dreigde.
Maar dat hoeft nooit het einde van het verhaal te zijn. De profeet Hosea vertelde de mensen, dat de aanstaande woestijnervaring van de militaire nederlaag zou kunnen uitlopen op een verdieping van de relatie met God. Het zou voor de Joden een gelegenheid kunnen zijn om hun verbondsrelatie met de Heer te vernieuwen en Hem te aanvaarden als een bruid, die haar liefhebbende echtgenoot verwelkomt.
Misschien hebben wij er moeite mee om zoiets te geloven. Als wij ontberingen moeten ondergaan, roept dat meestal vragen in ons op: wat heb ik of wat hebben wij verkeerd gedaan, dat mij of ons dit moet overkomen!? Maar God vindt altijd een manier om beproevingen zo te gebruiken, dat zij ons dichter bij Hem brengen.
Onze ‘woestijn’ zou natuurlijk het directe gevolg kunnen zijn van onze eigen zonden. Dan lijkt de situatie op een vriendschap, die door een slecht humeur wordt verwond. De woestijnervaring kan ook een gevolg zijn van de onvolmaakte wereld waarin wij leven. Dan lijkt het op een ernstige ziekte die ons overkomt. Misschien heeft het wel een beetje van beide.
Hoe dan ook, in plaats van te vragen waaraan wij dit hebben verdiend kunnen wij aan God opvragen hoe wij dit hele gebeuren ten goede kunnen gebruiken.
Als wij weer eens in een woestijn terechtkomen, proberen wij er dan de positieve kant van te zien. Vergeten wij niet, dat God bij ons is, juist daar in de woestijn. Halen wij diep adem en proberen wij onze gedachten tot rust te brengen. Wenden wij ons tot God en geven wij Hem de gelegenheid ons toe te spreken. Nemen wij genoegen met de stilte en luisteren wij naar zijn stem. God kan ons zo veel liefde geven, dat wij alles aankunnen, zelfs de droogste woestijnen.
Vandaag vieren wij de 12-jarige heilige Maria Goretti. Zij werd in 1890 te Corinaldi in Italië geboren, was een kind uit een arm gezin. Zij bracht haar jeugd door in Nettuno, waar zij haar moeder bij de zorgen voor het huishouden behulpzaam was en zich onderscheidde door haar godsdienstigheid, die zich uitte in haar trouw aan het gebed.
Zij stierf in 1902 aan de verwondingen, opgelopen door haar weigering om in te gaan op de oneerbare verlangens van een buurjongen.