Openingswoord

Broeders en zusters, vandaag horen wij in de eerste lezing een zin, dat wij misschien niet zo graag horen: dat wij door vele kwellingen het Rijk Gods moeten binnengaan. Paulus, die dat schrijft, heeft dat zelf aan den lijve ervaren. De Joden van Antiochië en Ikonium stenigden hem en sleepten buiten de stad in de mening dat hij dood was. Maar als zij weg zijn, staat Paulus op en gaat weer de stad binnen. Dat kan alleen door Gods kracht.

Als wij wat te lijden hebben, laten wij dan opdragen aan Jezus, met Hem dragen, dan is Hij met ons. En … eens … in de hemel … zullen ook wij opstaan en zal ons nooit meer enig kwaad overkomen.

In het evangelie zegt Jezus tegen zijn leerlingen, dat zij niet verontrust hoeven te worden. Nu, de leerlingen hadden genoeg redenen om zich wél verontrust te voelen. Want Jezus zegt, dat Hij hen gaat verlaten en dat de vorst van deze wereld op komst is. Maar terwijl de leerlingen verontrust waren, was Jezus blij. Hij wist dat zijn vertrek hen een bijzondere vrede zou brengen. Wanneer Jezus zal zetelen aan de rechterhand van zijn hemelse Vader kan Hij de heilige Geest over hen uitstorten en Die zal Gods liefde voor hen op een nieuwe wijze bekendmaken.

Hoe kunnen wij diezelfde liefde en vrede Gods leren? De oplossing ligt in een dynamisch gebed. De Catechismus van de Katholieke Kerk vertelt ons dat gebed aandachtig moet gebeuren, met verbeelding, emotie en verlangen. Dat zijn vermogens, ons door God gegeven en als wij ze activeren kunnen zij de geloofswaarheden in ons tot leven brengen en ons hechter verbinden met het hart van onze hemelse Vader. Bidden helpt als wij de heilige Geest vragen om onze verbeelding op een hoger niveau te brengen en om ons geestelijk inzicht te geven.

De heilige Ignatius van Loyola maakte tijdens het gebed dikwijls gebruik van zijn verbeelding. Als hij de bijbel las, probeerde hij zich een voorstelling te maken van de tijd en de plaats van het verhaal. Hij liet zichzelf in het gebeuren een rol spelen. In zijn verbeelding gaf hij veel aandacht aan de details van een bepaalde scène en stelde hij aan Jezus vragen over wat er gebeurde. Ignatius hield er van om mee aan te zitten aan de tafel van het Laatste Avondmaal, bij de bergrede of op de berg van Calvarië waar hij dan toekeek hoe Jezus voor ons zijn leven gaf.

Laten wij dat ook doen. Stellen wij ons voor dat ook wij meedoen aan een van onze eigen favoriete scènes. Wat zegt Jezus? Wat is Hij aan het doen? Hoe is de uitdrukking van zijn gezicht? Hoe klinkt zijn stem? Wat zou Jezus tegen ons zeggen aan het einde van deze scène? Welke boodschap heeft Hij vandaag voor ons? En op welke manier kunnen wij Hem het best antwoorden? Het zal ons verbazen hoeveel vrede wij dan ervaren! Jezus zal dan ons angstige hart tot bedaren hebben gebracht, juist zoals Hij deed voor de leerlingen tijdens het Laatste Avondmaal.

In het bisdom Haarlem-Amsterdam vieren wij vandaag de Mis ter ere van de heilige Athanasius. Hij werd in 295 te Alexandrië geboren. Samen met bisschop Alexander van die stad nam hij deel aan het Concilie van Nicea. Nadat hij hem was opgevolgd, kreeg hij veel te verduren van de zijde van de Arianen, met wie hij de strijd had aangebonden. Meermalen werd hij verbannen. Zijn geschriften getuigen van zijn zorg voor het behoud van het ware geloof, dat hij op uitstekende wijze verklaarde en verdedigde. Hij stierf in 373.