Openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 11e zondag d.h. jaar, ook al degenen die via internet met ons zijn verbonden, welkom.

In het H. Evangelie van vandaag worden twee beelden door elkaar gebruikt. Het is de bedoeling dat die beide beelden elkaar versterken. Want op het eerste gehoor klinkt het allemaal erg bekend en denkt u misschien, oh dat weet ik al.

Eerst de typering van de arbeiders die erop uit worden gestuurd om de oogst binnen te halen. De tweede is van herders die erop uit gaan om verloren lopende schapen terug te vinden.

Het eerste dat opvalt, is dat die landarbeiders en herders een soort opdracht krijgen. Ze worden uitgezonden, maar het ontbreekt hun aan visie.

Ze gaan, omdat degene die het over hen voor het zeggen heeft hen stuurt. Dat is hun missie, hun opdracht. Maar over een visie die ze ontwikkeld hebben lees je niets.

Preek

Wat zouden wij doen bij het zien van zo’n menigte? Van een menigte mensen die iets van je verwacht. Er zijn verschillende mogelijkheden. Als eerste je zo snel mogelijk uit de voeten maken, in paniek raken. Wat moet ik met al die mensen?

Een andere mogelijkheid is, dat je heel kalm blijft en misschien te werk kunt gaan volgens de meest moderne sociologische wetenschappelijke methode: Analyseren, structuur aanbrengen, een soort beleidsplan maken.

Dat alles moet je wel snel doen, want het is de vraag of zo’n grote groep mensen het zo lang volhoudt, of dat een deel al met veel ongeduld is vertrokken.

In het Evangelie is er niets te merken van paniek bij Jezus; ook niet de neiging tot een wetenschappelijk sociologisch onderzoek. Wat we allereerst horen is, dat Jezus bij het zien van de menigte door medelijden is bewogen. Hij is spontaan, emotioneel gevoelsmatig geraakt, geroerd. Zijn hart is geraakt, want Hij ziet de menigte mensen als een kudde schapen die er afgetobd, doodmoe bij liggen als schapen zonder herder. Wat is een kudde zonder herder? De kudde is dan overgeleverd aan de elementen en allerlei gevaren.

Op zich is dit al een prachtige gedachte. Voor Jezus iets gaat doen en gaat ondernemen, is Hij allereerst door mensen bewogen. Ze doen Hem iets; Hij heeft gevoel voor hen en van daaruit en dan pas komt Hij tot actie.

Ieder van ons is een uniek wezen, met eigen gevoelens, met verwachtingen, met vreugdes en ook pijnen, ja ook met behoefte om liefde te ontvangen en te geven. Als we dat beseffen, bemerk je bij jezelf, dat je iets voor elkaar kunt of wilt betekenen.

Opvallend is dat Jezus zijn God en Vader er in betrekt: “Vraagt daarom de Heer van de oogst, arbeiders te sturen om te oogsten.” Hij weet heel goed wie Hij er in betrekt: God die altijd bewogen is geweest om mensen. Zo hebben ze God namelijk, vaak achteraf, ervaren. Een voorbeeld hiervan hebben we gehoord in de eerste lezing: “Met eigen ogen hebben jullie gezien hoe ik ben opgetreden tegen Egypte; hoe ik jullie op arendsvleugelen heb gedragen en bij mij heb gebracht.

Een prachtig beeld is dat. De arend die onder zijn of haar jongen gaat vliegen, als ze leren vliegen. Als ze moe worden kunnen ze op de ouder-arend gaan zitten die onder hen vliegt. Een prachtig beeld is dat. Een prachtig beeld van Gods zorg, van Gods bewogenheid met ons mensen.

Pas na dit alles, na zijn bewogenheid met mensen te hebben gevoeld en na als het ware even naar boven gekeken te hebben, naar zijn God gaat Jezus wat doen. Je zou kunnen zeggen: Jezus haalt zijn bewogenheid uit zijn gevoel voor de mensen en zijn inspiratie uit zijn gevoel voor God, de God van Liefde. Pas daarna is er Aktie naar de mensen, naar de twaalf leerlingen en vraagt Jezus hen om vanuit dezelfde bewogenheid als Hij, naar de mensen te gaan en te doen wat er gedaan moet worden.

Datzelfde overkomt ons ook!! Tot volk worden wij geroepen. Niet zomaar een volk. Tot Gods volk als er bewogenheid is om elkaar zoals we met elkaar leven, binnen gezinnen, families, parochie gemeenschappen. Het is de basis van de opbouw van geloofsgemeenschappen, waarin opnieuw kan gebeuren wat Jezus, wat zijn leerlingen deden: zieken nabij zijn, getekenden, buiten de kring staande mensen bij de hand nemen, asielzoekers moed inspreken en helpen.

Al doende zal blijken dat je wordt uitgedaagd om over grenzen heen te gaan en te gaan staan midden onder de mensen met Jezus als voorbeeld.

Altijd opnieuw krijgen we hier, vanuit het evangelie, het woord van God, een opdracht mee voor de tijd die gaat komen. En dan gaat het niet over een menigte waarvan Johannes in het boek van de Openbaring over droomt” een menigte die niemand kan tellen. Nee het gaat om mensen die we ontmoeten, bekenden en onbekenden, kinderen van God.

Lieve mensen, er blijft, met Gods hulp, werk aan de winkel. Amen.