Openingswoord

Ik neem aan dat we allemaal wel eens naar een winkel of warenhuis zijn geweest… en bent vertrokken met iets anders dan wat je nodig had of van plan was te kopen… Het is vroeg of laat vast wel ieders ervaring! We hebben ook vast wel soortgelijke ervaringen in onze relaties en menselijke ontmoetingen. Het gaat soms heel anders dan je vooraf had verwacht. Dit is wat Jezus vandaag meemaakt bij de waterput. Het evangelie is een prachtige manier om met de dubbele betekenis om te gaan! Bij de put van Sichar kreeg Jezus uiteindelijk niet het water dat hij was komen halen. Moe en dorstig, – letterlijk uitgeput – wil Jezus zijn dorst lessen. Maar als we ons aan de tekst houden, geeft de Samaritaanse vrouw hem niet te drinken. Anderzijds ging deze vrouw niet weg met het water dat ze dacht nodig te hebben. Verloren, emotioneel uitgeput, vertrok de Samaritaanse vrouw zonder datgene waar ze voor gekomen was, maar met veel meer dan ze durfde te hopen!

Laten ook wij veel meer meekrijgen in deze viering dan we vooraf hadden bedacht.

KinderWoordDienst en TienerWoordDienst

Preek

Vandaag de ervaring van de Samaritaanse vrouw in de ontmoeting met Jezus . Elke ontmoeting die mensen hebben met Jezus lijkt bijzonder. We vertrekken met veel meer dan we dachten dat we zouden krijgen.

Deze dialoog vindt plaats op het middaguur, wanneer er geen schaduwen zijn, geen maskers, geen ontsnappingsmogelijkheid. Alsof we onszelf confronteren met het essentiële. Deze ontmoeting van het evangelie is het beeld van al onze ontmoetingen wanneer een persoon – door zijn woord, door een gebaar of een eenvoudige aandacht – ons helpt om tot de waarheid over onszelf te komen. We kunnen in feite deze mensen ontmoeten die ons uitvergroten, die ons dwingen om in onszelf het verlangen naar waarheid uit te diepen.

Dit is wat dit Evangelie van vandaag ons uitnodigt te herontdekken: te drinken uit de bron van wat ons werkelijk draagt. Dit is wat Jezus deze vrouw van Samaria aanbiedt: hij laat haar toe zichzelf te zijn, wat haar verhalen of haar verleden ook mogen zijn. Hij laat haar angst, haar schaamte, haar oordelende blik achter zich laten, zodat ze zich niet meer kan verstoppen, zodat ze terug kan keren naar de stad en anderen kan laten zien hoe ze is! Soms zijn er maar een paar woorden nodig om de moed te herstellen, om iemand in alle waarheid onder ogen te zien. Net als bij de Samaritaanse vrouw is onze levensreis misschien bezaaid met fouten, doodlopende wegen, schimmige gebieden, mislukkingen waar we uit proberen te ontsnappen. Dit zal nooit het einde van ons verhaal zijn. De gelukkige en moeilijkere gebeurtenissen, de vreugdevolle of pijnlijke ontmoetingen verbleken nooit helemaal, maar zijn in ons gegrift in de put van ons hart. Of onze wateren nu stilstaan, of dat de nostalgie of het onvermogen om vooruit te komen er zich vestigen, God zal ons daar altijd ontmoeten, in ons hart, op die zeer precieze plaats waar we alleen kunnen komen om onze batterijen weer op te laden. De Samaritaanse vrouw dat bent u, dat ben ik, met onze waterreservoirs en stilstaand water. Vol met vragen waarschijnlijk, met niet opgeloste problemen ongetwijfeld, met moeilijkheden binnen gezinnen of families misschien… Maar wat onze wegen ook zijn, als we over de rand van ons hart overhellen om onze dorst te lessen, worden we niet terug naar onszelf gebracht, maar kunnen we ons openstellen voor het anders zijn.

Dit is het buitengewone pad van de Samaritaanse vrouw. Ze ervaart een diepe put… Welke ervaring hebben wij, als we naar ons binnenste kijken, als we ons naar binnen buigen? De vraag die ons eigenlijk wordt gesteld is dus heel eenvoudig: waar vinden we onze herbronning?

De Samaritaanse vrouw is zo onder de indruk van Jezus’ woorden, dat ze de kruik bij de put laat liggen, en terug loopt naar het dorp. Geen kruik met water, maar het woord van God. Net zo als wij in gesprek gaan met mensen, kan ook ons leven veranderen na een gesprek met Jezus.

In gesprek gaan met Jezus, bidden en stil worden kan je leven veranderen.

Jezus verlangt van ons dat we zijn woord vertrouwen, net zoals Mozes dat deed in de woestijn. We worden altijd uitgenodigd worden om aan de rand van ons hart te zitten, om onze geschiedenis te herlezen, in waarheid, zonder schaamte of trots, in de middagzon, in het licht van Christus. Niets kan dit dieptebeeld in ons wegnemen – ouderdom noch ziekte – omdat het zijn bron in God heeft. Het is die plaats waar een bron altijd zal ontspringen en waar de Geest ons onophoudelijk bereikt. Dit is de weg die we moeten inslaan, ons leven vol vertrouwen in Gods handen te leggen net als de Samaritaanse vrouw. Door met Jezus in gesprek te blijven zal onze dorst naar levend water gelest blijven. Het zal een bron zijn voor eeuwig leven. Een diepe bron van leven en liefde die altijd dieper is dan we ons voorstellen. Amen.