Openingswoord

Allemaal van harte welkom hier in de kerk en de mensen die via livestream met ons zijn verbonden. We vieren de H. Eucharistie op de 2e zondag van de Advent.

De drie lezingen van deze zondag hebben alle te maken met de komst van Jezus. In de proloog van het Marcus evangelie treft men deze herkenning als Messias expliciet aan. De tekst uit de tweede brief van Petrus confronteert ons met de teleurstellende ervaring van de eerste christenen, dat de terugkomst van de Messias op zich laat wachten. M.a.w. Verwachtingen rond een persoon hebben steeds te maken met uitkijken naar, genieten van zijn aanwezigheid en ,na zijn vertrek, uitkijken naar zijn terugkomst. De drie lezingen vormen a.h.w. de verbeelding van het alledaagse menselijk leven, waarin personen uitkijken naar de komst van een geliefde, genieten van zijn aanwezigheid en na, een moeizaam afscheid, uitzien naar zijn terugkeer. Niets menselijk is het leven van Jezus van Nazareth vreemd.

Laten wij plaats en tijd vrijmaken voor Jezus in deze Adventstijd.

Preek

Het rijk Gods is nabij. Advent, die vier weken voorbereiding op Kerstmis. Voor velen is het ook niet meer dan dat. Zoiets van: Oh ja, over twee weken is het alweer zover. Marcus heeft het niet over kerstmis, de geboorte van de Jezus. Verder op in het evangelie, als Jezus door Johannes is gedoopt in de Jordaan, wordt Jezus de woestijn in gevoerd door Gods Geest. Hij wordt naar onze wereld geleid, om onze beproevingen, onze levenssituatie, mee te maken.

In de eerste lezing van de profeet Jesaja horen we troost, troost. Woorden van God zelf. Er staat alleen niet bij van wie we die troost mogen verwachten.

Het lijkt wel een goddelijk bevel, gericht aan alle hemelse en aardse krachten, een heel algemene oproep.

En dat is nogal wat. Het gaat dus niet over troost in de zin van, Goh, wat heeft u het moeilijk en dat is het dan, Nee, het is veel meer een soort vertroosting die een betere toekomst in het vooruitzicht stelt. Bemoediging zou eigenlijk een beter woord zijn dan troost.

Bemoediging is een soort injectie van moed, waardoor je de draad weer op kunt pakken, waardoor je weer toekomst en perspectief ziet. Waardoor het zelfs zo kan zijn, dat je je niet laat beïnvloeden door al het negatieve waar tegenwoordig mee worden bestookt.

Maar waar komt dan die moed en bemoediging vandaan? Wie of wat wijst ons de weg, een betere aangename weg door het leven?

Even verder op in de lezing van Jesaja staat: Verhef met kracht uw stem, en zeg hier is uw God, hij komt in kracht.

Tegenwoordig zou een dergelijke uitspraak en wat meewarige glimlacht oproepen. God…, komt die zelf? Stel je voor. En komt er dan vrede in de wereld? In Israël, in Afrika tussen Hutu’s en Tutsi’s , in ons eigen land, ja in ons eigen hart? Is er dan geen ruzie meer in gezinnen, ruzie en onvrede tussen mensen? Sommigen zullen denken wie verzint zoiets.

Marcus zegt iets dergelijks, maar hij gebruikt het woord God niet. Hij laat Johannes de Doper, die nogal wat publiciteit trok, zeggen: “Na mij kom er iemand die sterker is dan ik”. Marcus voelt ook wel voor een soort ingrijpen door God, maar hij laat dat gebeuren in menselijke gestalte van Jezus, zodat wij de kracht en de zwakheid van God ervaren en daardoor onze eigen kracht en zwakheden kunnen en willen zien.

De kracht van Jezus, is zijn rol van gids en leidsman ten leven, zoals Paulus dat zo mooi zegt. En zijn zwakheid ligt hierin, dat Hij blijkbaar geen eind kon maken aan al die moordpartijen en er tenslotte zelf het slachtoffer van werd.

Het lijkt er op, dat het dus behelpen blijft, maar dat is niet zo!! Wij hebben de mogelijkheden meegekregen om onderlinge vrede te hebben en te maken, maar willen we dat als voorbereiding op de komst van Heer?

Het lijkt er dus op dat onze wereld nooit een paradijs wordt! Moeten we dan toch maar het spel spelen: Ieder voor zich en God voor ons allen?

Neen lieve mensen, een duidelijk nee. Kijk maar, zegt Johannes, naar de man die sterker is dan ik, Jezus van Nazareth. Hij wist niet alleen te leven voor zijn idealen, maar ook er voor te sterven.

En die dood heeft Hij overleefd. Dat is wat wij vieren als wij steeds opnieuw hier samen komen.

Dit vieren en geloven betekent, geloven dat wij alles wat wij koesteren in ons leven zullen overleven, zullen herleven en herboren zal worden: liefde, vrede, blijheid, zelfs het lachen door je tranen heen.

Maken we onze eigen levensweg recht. Laten we niet op kronkelpaden gaan, geen verkeerde zijwegen, maar kies en weet wat belangrijk is ons leven en wat niet. Troost, troost toch mijn stad … dat zijn de grootse woorden waarmee vandaag de eerste lezing begon. Spreken we elkaar moed in als voorbereiding op de komst van Jezus ook in ons leven. Amen.