Openingswoord

Allemaal  van harte welkom bij de viering van het hoogfeest van Sacramentsdag, hier in de kerk en  allen die via life stream met ons zijn verbonden.

Vandaag vieren we het heilig sacrament van het lichaam en bloed van Christus.

In  de lezing van het evangelie wordt het mysterie van de eucharistie belicht vanuit de verbondsgedachte.  In de 1^e lezing uit Exodus wordt vertelt dat bij de  verbondssluiting aan de voet van de berg Sinaï de eenheid tussen God en de mens  wordt bekrachtigd door het sprenkelen van bloed van offerdieren over het altaar en het volk, als symbool van Gods aanwezigheid.

In de Hebreeën wordt verhelderd hoe Christus als ware hogepriester en middelaar van het nieuwe verbond door zijn kruisdood en  bloed niet alleen uiterlijke reiniging brengt zoals de offerdienst in het oude verbond, maar ons ook eeuwig leven schenkt.

In het evangelie van Marcus horen we over de instelling van de H. Eucharistie. Jezus heeft door het uitdelen van brood en wijn zijn dood aan het kruis aangekondigd, hij sterft voor velen, ook voor ons.

Preek

Dierbare medegelovigen,  In mijn jeugd was Sacramentsdag een dag van processies in en buiten de kerk. De gouden monstrans werd in processie rondgedragen, Christus voelbaar in ons midden, geborgen in het mysterie van het geloof. Je zou bijna zeggen; dat waren nog eens tijden.

Tegenwoordig lopen we niet meer zo rond met ons geloof. Wat is er veranderd aan die Sacramentsdag. Wat is er verloren gegaan of wat is er gewonnen? Wat is het wezen van toen en nu?

Het boek Exodus spreek over een groep zwervers. Weg uit Egypte zijn ze opzoek naar een nieuwe toekomst.  Geen slaaf meer, maar op weg naar het door Jahweh beloofde land. Halverwege die lange reis sluiten ze,  nee sluit God een verbond met hen. Ze besprenkelen zichzelf met het bloed van offerdieren. Een ritueel waar wij kippenvel van krijgen. Voor hen een duidelijk teken van een verbond met God. Zij zien hun toekomst  in Gods handen.” Wijst u ons de weg maar, anders wordt het weer slavernij”.

Vele eeuwen later gaat het weer over bloed, het bloed van Christus.  Want Hij zegt: “Op weg naar uw toekomst Vader, zet ik mijn eigen leven in, anders wordt het weer slavernij.  Het is een verbond met gewone tekens van brood en wijn. Brood om van te leven, wijn om het leven tot een feest te maken. Een teken voor ons leven van iedere dag. Een teken om te weten wat de richting is naar Gods toekomst.

De vraag is natuurlijk, hoe komen wij in Gods naam dichter bij die goede toekomst? Hoe komen wij met ons leven dichter bij Gods bedoelingen met ons?

We komen ons hier op deze plaats in de kerk toerusten met heel concrete levenstekenen van Gods aanwezigheid: Brood en wijn, omdat ons leven gedeeld moet worden, een verbond moet zijn, omdat ons leven een feest mag zijn.

In onze vieringen zou keer op keer duidelijk moeten worden, wat we in onze dagelijkse beslommeringen zo gemakkelijk vergeten: Het actieve verlangen, naar een betere toekomst, een toekomst met God. Geen geïsoleerd sacrament binnen geheiligde muren, maar het vieren dat ons bestaan geheiligd kan worden.

Niet alleen tekenen en symbolen, maar levenshandelingen, het leven van Christus in ons dagelijks leven. Niet  naar binnengericht, maar gericht op de wereld om ons heen.

Wij komen steeds weer bij elkaar rond de altaar tafel en kijken naar ons eigen leven. Zien en horen dat het brood nog niet gebroken wordt, dat we ons leven nog te weinig in dienst stellen van die ander op welke manier dan ook.  Zeggen dat het geweld altijd nog sterker is dan vrede.

Denken dat bij het sluiten van een menselijk verbond alles bekend is.

Nee, dit verbond wil zeggen, dat ook alles wat we nog niet weten, alles waarvan de toekomst niet precies bekent is, dat we dat verbond toch sluiten en we zullen het ter harte nemen, wat er ook gebeurt.

Wat we moeten weten, leren en begrijpen dat het leven, ons leven zelf de plaats is waar het verbond zichtbaar moet worden.

Christus moet rondgedragen, nee meegedragen worden in ons leven van iedere dag. Niet zozeer in plechtige processies, maar in duidelijke keuzes,

In politieke daden, in menselijke zorg voor elkaar,  een offer, een belofte, een verbond.

Wat we hier horen, moeten we ter harte nemen om het ook daadwerkelijk te doen. En al doende zullen we merken, hoe wijs en goed  die woorden zijn als ze vrucht dragen.

Een eucharistie viering kan nog zo goed zijn, als het afgelopen is, dan begint onze dienst:   Uitvoering van het verbond met God en met elkaar. Amen.