Openingswoord

Broeders en zusters, welkom op deze 6e zondag van Pasen. Wij maken mooie dingen mee, die ons blij maken: de geboorte van een kind, een gebroken relatie die hersteld is, het vinden van een baan. Dat bemoedigt ons.

Hopelijk hebben wij dergelijke zaken ook op geloofsgebied meegemaakt: een gebedsverhoring, de terugkeer van een familielid in de kerk, de viering van een huwelijk of jubileum, inzicht in een moeilijke situatie.

Maar mensen zijn geneigd om gauw te vergeten. Dan kijken ze weer alleen naar het negatieve en laten ze de schouders hangen.

Vragen wij God om ons in deze viering nog eens al het mooie in herinnering te brengen. En dat wij uit al die zegeningen de kracht mogen putten om blijmoedig verder te gaan.

Het was gisteren 4 mei, dodenherdenking. We hebben op het einde van de heilige Mis, om 20.00 uur, 2 minuten stilte houden. Vandaag is het 5 mei, bevrijdingsdag. We bidden speciaal voor de mensen, die hun leven gaven voor onze vrijheid. En we danken God voor onze vrijheid; en dat we die goed mogen gebruiken ter ere van God en tot welzijn van ons allen.

Openingsgebed

Laat ons bidden. Heer onze God, zie genadig neer op uw gemeenschap, die in naam van Jezus hier verzameld is. Wij bidden dat uw heilige Geest ons leert en in herinnering brengt al wat uw Zoon ons geleerd heeft. Dan zullen wij zijn gebod volbrengen, en voor elkaar liefde en vreugde zijn. Door … Amen.

Kinder- en TienerWoordDienst

Preek

Ik wil om te beginnen met jullie terugdenken aan het gebeuren van Witte Donderdag, het Laatste Avondmaal. Jezus knielt neer voor zijn apostelen en wast hun de voeten. De apostel Petrus weigert aanvankelijk. Iemand de voeten wassen was immers het werk van een slaaf. Hij vindt Jezus daar te goed voor. Maar Jezus legt het hem uit: de meester staat niet boven de knecht en de knecht niet boven de meester. Wie groot wil zijn, moet ook klein durven worden. En dat heeft Petrus in zijn oren geknoopt, want als wij in de eerste lezing van vandaag horen, dat de heiden Cornelius Petrus eert met een voetval, zegt Petrus, de eerste paus: “Sta op, ik ben ook maar een mens.”

Dit kan ons doen denken aan kardinaal de Jong, de voorganger van kardinaal Alfrink. Als er bij hem studenten op zijn kamer kwamen en wilden neerknielen om de bisschopsring te kussen – dat was vroeger de gewoonte – dan zei de kardinaal: “Als je mijn ring wilt kussen … die ligt op mijn bureau.” De kardinaal vond het Bijbelse woord over grootheid in kleinheid blijkbaar toen al belangrijker dan bepaalde kerkelijke gewoontes.

Sta op, zegt Petrus, ik ben ook maar een mens, en – zegt hij erbij – ik heb ontdekt dat er bij God geen aanzien des persoons bestaat. Uit welk volk je ook komt, God houdt van je als je Hem eerbiedigt en het goede probeert te doen. Hij blijft zelfs van je houden als je Hem niet eerbiedigt, maar dan toont Hij jou zijn liefde door als een Goede Herder het verloren schaap te zoeken totdat Hij het weer met de kudde kan verenigen.

Daar keken de eerste christenen van op. Zij kwamen uit het jodendom en hadden eeuwen lang neergekeken op de hun omringende heidense volken en nu mogen die zo maar opeens als gelijkwaardigen meedoen!?

De grote apostel Paulus is de eerste, die in deze kwestie voor een echte doorbraak zorgt. Hij zegt, dat niemand, die het goede wil, mag worden buitengesloten. Petrus, de eerste onder de apostelen, moet over die woorden toch even nadenken, maar hij ziet in, dat Paulus gelijk heeft. God is de Vader van alle mensen van goede wil, ja, Hij is zelfs de Vader van de mensen, die niet van goede wil zijn. Er mogen dus geen muren worden opgetrokken rondom de Kerk, het Rijk van God.

Voor alle duidelijkheid: iedereen is welkom, maar mensen moeten natuurlijk wel op z’n minst proberen zich oprecht te bekeren, mensen met een nieuwe visie te worden. Maar de liefde van God is niet afhankelijk van het welslagen van de bekering.

En nog iets: we hoeven natuurlijk niet iedereen even sympathiek te vinden. Bij de één voel je je meer thuis dan bij een ander. En bij sommigen voel je je misschien helemaal niet thuis. Maar vriendelijk zijn kunnen we altijd. Een helpende bieden aan zo iemand, die in nood verkeert, moet ook kunnen.

Is het niet zo, beste medegelovigen, dat wij allemaal – bewust of onbewust – soms grenzen trekken? Wij vellen een oordeel over mensen op grond van … hun uiterlijk: moet je eens kijken hoe hij daar eruitziet; zijn manier van doen: heb je gezien wat hij nou weer heeft gedaan!? Wij oordelen over iemands manier van spreken. Bevalt het ons, dan zijn we aardig; bevalt het ons niet, dan bestaat de mogelijkheid, dat wij iemand negeren of we doen een beetje afstandelijk.

Jezus Christus zegt vandaag in het evangelie, dat wij elkaar moeten liefhebben en Hij bedoelt daar dus niet alleen maar onze geloofsgenoten mee, nee, alle mensen zonder onderscheid moeten wij proberen lief te hebben. En wat is het resultaat daarvan? Dat zijn vreugde in ons zal zijn. Ja, zegt Hij, je vreugde zal zelfs volkomen zijn. Nu, dat laatste lijkt me een toekomstbelofte. Onze vreugde zal in de hemel inderdaad volkomen zijn, nooit meer door wie of wat dan ook worden verstoord.

Laten wij allemaal eens nagaan of er mensen zijn, die wij min of meer buitensluiten. Kijken wij ‘toevallig’ steeds de andere kant op als we die ene persoon op straat tegenomen?

Wij zijn hier in de Kerk, Gods woning onder de mensen. Jezus Christus is in het tabernakel dag en nacht aanwezig, voor ons allemaal. Hij gaf de apostelen opdracht deze maaltijd te blijven vieren om zo aan Hem te denken. En Hij heeft beloofd, dat wie in geloof en eerbied deze heilige maaltijd viert, iedere keer weer, dat die Gods liefde op bijzondere wijze mag ervaren en doorgeven. Op deze heilige plek is God bijzonder aanwezig.

Vragen wij God ook in ons leven te komen, met zijn liefde, met zijn kracht, opdat ook wij grenzen kunnen doorbreken; opdat ook wij de wil en de kracht kunnen vinden om tegenover ieder mens op z’n minst een beetje aardig te doen. Proberen wij het. Onze vreugde zal met de dag groeien. Amen.