Openingswoord

Lieve medeparochianen, welkom. In deze heilige Mis willen wij God danken voor zijn hulp; voor de mensen, die Hij heeft gestuurd om ons te helpen; wij danken voor het goede, dat wij met Hem en met elkaar hebben kunnen doen.

Wij vragen ook vergeving voor wat niet goed was. Wij kunnen daarbij eens denken aan onze verantwoordelijkheid voor kinderen en kleinkinderen en andere familieleden.

Wat hebben wij voor hen aan God gevraagd? Dat iemand mocht slagen voor een examen? Heel belangrijk! Hebben wij gebeden om gezondheid? Ook belangrijk!

Maar hebben wij voor onze dierbaren ook gebeden om geloof, hoop en liefde? Ik hoor ouders en grootouders weleens zeggen, dat hun kinderen en kleinkinderen zelden of nooit naar de kerk gaan.

Hoe vaak hebben wij gevraagd of zij een ervaring van Gods liefde mogen krijgen, opdat zij daardoor weer gaan bidden en naar de kerk gaan!?

Het is heel fijn als het goede mensen zijn. Bij het oordeel vraagt God vooral naar wat je voor je medemensen hebt gedaan.

Maar zou het onze dierbaren niet ten goede komen als zij nu al zowel van God als van hun medemensen houden!? Is het niet het allerbelangrijkste, dat wij later allemaal samen bij God in de hemel zijn!?

Laten wij iedere dag even bidden voor onze dierbaren: om geloof, hoop en liefde, opdat zij leren wat Jezus Christus ons voorhoudt: Zoekt eerst het Koninkrijk en zijn gerechtigheid: dan zal al het andere u erbij gegeven worden (Mt. 6, 33).

Op zondag

Een bijzonder woord van welkom voor Jannie en Eelke Ligthart. Afgelopen dinsdag was de eigenlijke dag, maar vandaag vieren zij met hun familie en met ons – hun kerkfamilie – hun 50-jarig huwelijksjubileum. Van harte gefeliciteerd, lieve Jannie en Eelke met dit grote feest. Het gaat niet zo zeer om een prestatie waar we trots op zijn – hoewel dat ook wel een beetje mag, hoor – maar we willen vooral dankbaar zijn voor jullie liefde en trouw in goede en in kwade dagen. We willen om zegen vragen voor tijd, die ons nog wordt gegeven. Eren wij God om zijn grote weldaden.

Openingsgebed

Laat ons bidden. Heer onze God, in mensen komt Gij ons tegemoet, in hun gelaat kunnen wij U herkennen. Wij bidden U dat wij aan deze uitnodiging niet voorbijgaan, maar gastvrij worden en openstaan voor ieder die uw profeet kan zijn en ons op zijn manier verhaalt van uw Zoon, Jezus Christus, onze Heer. Die met U leeft en heerst … Amen.

KinderWoordDienst en TienerWoordDienst

Preek

In het evangelie van vandaag worden beloftes gedaan: wie een profeet opneemt, wie een deugdzame opneemt, wie een kleine opneemt … zal zijn loon daarvoor krijgen.

Opnemen, wat is dat? Wil dat zeggen: iemand opnemen alsof hij God zelf is? Betekent het iemand beleefd en vriendelijk ontvangen? Of alleen maar iemand beleefd ontvangen als hij iets op z’n hart heeft?

Een tijd geleden was er in een buitenlandse krant het volgende te lezen: een oude vrouw, die veertien jaar weduwe was, had haar pensioen niet ontvangen. Zij ging naar de gemeente en men zei haar daar: Uw pensioen komt echt wel. De computer zal wel een foutje hebben gemaakt.

Bij de burgemeester en zelfs bij de pastoor kreeg zij hetzelfde antwoord: de zaak zal wel in orde komen, heb nog maar even geduld.

Niemand dacht er echter aan, dat die vrouw weleens de wanhoop nabij zou kunnen zijn. Niemand deed echt iets voor haar. En toen voor de derde keer haar pensioen achterwege bleef, maakte de vrouw een einde aan haar leven. En de krant voegde eraan toe: juist op die dag bracht de postbode het pensioen bij haar thuis. Waar gebeurd!

De gemeente, de burgemeester en de pastoor hadden gelijk: de computer had een fout gemaakt. Maar de vrouw meende, dat iemand met opzet haar pensioen had ingehouden.

‘Iemand opnemen’ is dus niet alleen maar vriendelijk en beleefd zijn, is ook niet alleen maar iemand het juiste antwoord geven; ‘iemand opnemen’ betekent vooral iemands nood erkennen, zodat – in dit geval die oude vrouw – zij het gevoel krijgt: ik ben niet alleen, mijn zorg wordt door een ander meegedragen. Mijn zaak is in goede handen.

Het gaat erom dat wij doen als de profeet Elisa in de eerste lezing van vandaag. Hij erkende de nood van zijn gastvrouw en verkreeg van God, dat zij nog een zoon kreeg.

Alhoewel vandaag de dag ook in Nederland het aantal armen groter lijkt te worden, is bij veel mensen op het sociaal-economische vlak alles in orde. Ze kunnen vooruit. Alleen één ding ontbreekt vaak: een medemens, die hen wil opnemen, naar hen wil luisteren en iets voor hen wil doen! September aanstaande is er een week tegen de eenzaamheid. Goed dat die er komt, maar triest dat het nodig is.

We leven wel in een individualistische maatschappij, maar in feite zijn mensen geen eilandbewoners! Niemand kan het redden zonder de hulp van anderen.

De Duitse dichter Rilke, gestorven in 1926, vertelt over een vrouw, die iedere dag in het park zat te bedelen. Onbeweeglijk zat zij met uitgestoken hand op haar steen. Zij keek niemand aan, ook niet als zij een geldstuk kreeg. Dan deed zij het in haar tas en stak haar hand weer uit.

Op een dag legde Rilke een mooie witte roos in de hand van de bedelende vrouw. En toen gebeurde er iets wat nog niet eerder was gebeurd: zij keek de gever aan, ze stond op, kuste zijn hand en vertrok met de roos. Zij bleef een week lang weg. Toen zat ze daar weer. Waarvan had die vrouw de hele week geleefd? Van de roos. Met geld alleen is niemand geholpen.

Beste mensen, Jezus roept ons in dit evangelie op om vanuit zijn liefde iedereen, die tot ons komt, op te nemen. Daarom is het zo belangrijk, dat onze kinderen en kleinkinderen weten hoe ver die liefde van God gaat! Jezus heeft ook onze nood op zich genomen … om ons te helpen, maar ook opdat wij zouden doen wat Hij ons heeft voorgedaan.

Op zondag

Lieve Jannie en Eelke, als er iets is wat jullie tweetjes in 50 jaar huwelijk kenmerkt, dan is wel het vol liefde opnemen van mensen. We denken dan natuurlijk allereerst aan jullie eigen kinderen en kleinkinderen en andere familieleden. Niets lijkt jullie te veel, maar dat is het natuurlijk soms wel, maar dan is het de liefde, die jullie doet volhouden. Ook de familie krijgt veel aandacht, ook de ouderen en zwakkeren. Daar worden de nodige kilometers voor gereden.

Maar we denken ook aan de parochie, de parochianen. Jullie hadden je al jaren ingezet, hier in Heerhugowaard, maar ook daarvoor, In Friesland. Maar de liefde, die roept, kan ons steeds meer inpalmen. En jullie hebben dat laten gebeuren, er gehoor aan gegeven. Jullie zijn allebei een opleiding gaan volgen. Jannie als catechiste en Eelke als diaken. En dat was niet alleen maar een kwestie van even een paar boekjes doorlezen. Nee, dat was een aantal jaren lang op cursus gaan om vervolgens ook thuis achter het bureau de stof je eigen maken en verwerken.

Jullie zijn toen allebei met vlag en wimpel geslaagd en inmiddels al weer heel wat jaren werkzaam met een bisschoppelijke zending. Wat vooral in het oog springt is jullie grote liefde voor zieken en ouderen, jullie tomeloze inzet wanneer mensen zijn gestorven. Nabestaanden zien jullie graag komen en ik zie jullie dan graag gaan, want dat scheelt mij natuurlijk weer een hoop werk, er is dan veel minder druk op de ketel, de parochieketel.

Ook op het gebied van de ziekencommunie zetten jullie je met hart en ziel in. Jullie maken de roosters – voor de ziekencommunie en voor de taakverdeling van de voorgangers. En altijd weer zijn jullie bereid om in te vallen als er ergens iemand uitvalt.

Lieve Jannie en Eelke, er is nog meer te vertellen, maar het is duidelijk, dat God veel van jullie houdt, dat wij allemaal veel van jullie houden. Heel erg bedankt voor wie jullie zijn, heel erg bedankt voor wat jullie allemaal doen, voor God en voor ons allen. Proficiat met dit prachtige jubileum. We wensen jullie nog heel wat jaren toe in goede gezondheid, met elkaar en met ons allen. Amen.