Openingswoord

Beste medegelovigen. Welkom in deze Woord en Communieviering.

Ik vind het fijn om jullie weer te mogen ontmoeten. We blijven hopen dat we blijven beschermd tegen het corona virus.

We maken een vergelijkbare situatie mee als de eerste leerlingen van Jezus.   Door de coronacrisis leven veel mensen in angst en onzekerheid over de toekomst.

Bij de apostelen was dat niet anders. Ook zij waren bang en twijfelden.

Maar we lezen ook nu, dat Jezus telkens hun vertrouwen sterkt.

Hij blijft bij hen, ook als hun geloof wankelt. Hij wijst hen de goede weg in het leven.

Zo blijft Jezus  ook dicht bij ons, en blijft Hij ons de weg wijzen.

Laten we ons vertrouwen in Hem niet verliezen, maar blijven verstevigen.

Laten we ervan overtuigd zijn dat Hij ons zijn hand blijft reiken.

De keren dat we zwak en niet standvastig waren, en we de wijsheid van het Woord van God niet om konden zetten in daden, willen we dit aan God en elkaar erkennen en belijden, om de H. Communie waardig te kunnen ontvangen.

Overweging

Dierbare medegelovigen, dat het moeilijk is om te geloven hoor je wel eens als je met iemand over je geloof spreekt.  Wij christenen hebben de opdracht om van ons geloof te getuigen. Als je dan ook nog vertelt dat je geloof je tot een relatie met God heeft gebracht. En dat je die relatie onderhoudt door het bidden en het in stilte je in zijn aanwezigheid plaatsen, dan kan de reactie zijn.

Als er een God bestaat, dan is hij in elk geval doofstom. Ik heb hem nog nooit wat horen zeggen, en hij heeft nog nooit naar me geluisterd, want ik heb in het verleden echt wel eens tot hem geroepen. Hoe kun je nu geloven in een God die zich nooit laat zien en zich nooit laat horen? En wat er allemaal in de wereld gebeurd, al die oorlogen en ziektes, en nu weer de ramp en ontreddering in Beiroet, hoe dan, geloven?

Als je dat hoort, ga je nadenken hoe dat nu kan. Hoe kan iemand nu niet ervaren dat God er is, en naar je luistert. Ik denk dat wij allemaal wel momenten in ons leven hebben  of hebben gehad, waarop we wanhopig vroegen: God als U bestaat hoe kan U dit nu toestaan, waar bent U, hebt U mij, heeft U de wereld verlaten? En ik denk, dat als je in je onmacht vlucht in werken, uitgaan en afleiding, je de kans mist om met God in contact te blijven. Veel mensen en met name jongeren komen dat tegen in deze coronatijd, nu ze niet kunnen vluchten, in uitgaan en evenementen enz. weten ze met hun tijd geen raad. Vandaag horen we hoe belangrijk het is, dat je tijd en ruimte neemt om stil te worden, het in jezelf stil te laten worden..

De eerste lezing van vandaag geeft ons een van de mooiste verhalen over God, hoe hij, in de stilte, verschijnt aan de profeet Elia, hoe die Hem gezien en gehoord heeft. Als wij aan God denken, die almachtig is,  dan hebben we macht, almacht, voor ogen. Als God zich laat horen, dan verwachten we eigenlijk iets groots, als een storm, aardbeving, donder en bliksem. Maar God was niet in de storm, hij was niet in de aardbeving, hij was niet in het vuur.

Elia besefte dat God in het  suizen van een zachte bries was, die hij slechts in zijn eigen stilte kon ervaren.  Toen sloeg hij  zijn mantel voor zijn gezicht, staat er, want wil je iets van God zien dan moet je a.h.w. naar binnen gekeerd zijn, je afsluiten van de wereld. En als je God wil horen, moet je van binnen stil zijn, zoals je een zachte bries alleen dan kunt horen als het stil is stil in je omgeving en nog veel meer stil in jezelf.

En daar ligt het probleem van veel mensen van onze tijd. Omdat het  leven zo vol afleiding en zo jachtig is, gunnen ze zich geen tijd om even na te denken, om rust in zichzelf te zoeken en na te denken wat echt waardevol in het leven is. Soms denk ik wel eens dat men bang is voor de stilte, bang zijn voor vragen en onzekerheden waar ze dan geen raad mee weten.

Het is dus heel belangrijk dat we in onze omgeving, onze kinderen en kleinkinderen van ons geloof blijven getuigen. Hen zeggen dat rust en stilte in jezelf belangrijk zijn.

Wij ouderen hebben het voordeel dat wij geen jachtig bestaan meer hebben en veel tijd hebben om stil te zijn en voor de mensheid te bidden, te bidden voor hub ontvankelijkheid van Gods liefde.

Wij kunnen hen vertellen dat zij in de stilte iets van God kunnen ontdekken, iets van Zijn kracht ervaren. Kracht en vertrouwen in Hem, die we nodig hebben om over het water te lopen zonder te zinken, om overeind te blijven als het stormt in ons leven. Laten we nu en alle dagen even stil zijn, onze ogen sluiten en luisteren naar ons hart, en ons toevertrouwen aan Zijn aanwezigheid. Amen.