Openingswoord

Beste medegelovigen, welkom in deze Woord en Communieviering in het weekend van Palmzondag, ook wel Passiezondag genoemd. We lezen vandaag het Evangelie waarin Jezus Jeruzalem intrekt, waarbij Hij door het volk toegejuicht en bejubeld wordt.

Zondagmorgen gaan de pastoor, de diaken, misdienaars, kinderen met een palmpasen, en iedereen die wil, vanuit Hugo Waard, in processie naar de kerk, waar de viering om 10.00 uur begint.

Met het lofprijzen en eren van Jezus, op zijn tocht naar Jeruzalem, beginnen we de Palmpasenviering. Tegelijkertijd weten we dat zijn lijden, en sterven nabij is.

Jezus werd bejubeld door mensen met palmtakken in de hand. Voor ons zijn er ook, door pastoor Frank gewijde palmtakken, die ik na de viering zal uitreiken.

Laat ons bidden. Almachtige eeuwige God, Gij hebt met Uw zegen deze palmtakken geheiligd. Hiermee willen we Christus toejuichen. Geef dat wij, die Hem als Koning op zijn weg willen begeleiden, door Hem ook mogen komen tot het hemelse Jeruzalem. Gij die leeft in eeuwigheid. Amen.

Omdat we nog vaak tekort schieten, in ons doen en laten, willen we dit belijden aan God en elkaar, om de Heilige Communie straks waardig te kunnen ontvangen.

Overweging

Lieve medegelovigen, lieve medemens, in het Evangelie van de palmliturgie staan we aan het begin van de lijdensweek. In de evangeliën van de afgelopen weken hebben we gehoord dat Jezus veel wonderen heeft gedaan, opdat men zou gaan geloven dat Hij de Messias is. Veel mensen hadden het begrepen en waren enthousiast geraakt, en riepen Hem toe: Hosanna, Zoon van David, gezegend Hij die komt in de naam van de Heer.

Jezus rijdend en toegejuicht door de straten van Jeruzalem, wist dat het over een week anders zou gaan, dat ze hem zouden toeschreeuwen: “aan het kruis met Hem”. En toch ging Hij door om de wil van zijn hemelse Vader te doen”. Hiervoor was Hij in de wereld gekomen.

Het lijden van Jezus, dat we volgende week herdenken, kan veel indruk op ons maken en ons tot nadenken stemmen, als we het evangelie van de palm – liturgie erbij in gedachten houden. Hoe is het mogelijk, dat Jezus, de ene week wordt bejubeld en even later door dezelfde mensen tot de dood aan het kruis wordt veroordeeld.

Wij christenen horen in het voetspoor van Jezus te leven. Voor ons leven van alledag hebben we veel aan zijn woorden in de Bijbel. Door zijn woorden geeft Hij aan wat een christelijke levenshouding is. Een levenshouding zoals God voor ons bedoeld heeft.

Als het leven lekker loopt dan is dat goed te doen. Maar wat als er lijden op ons afkomt, als de toekomst donker lijkt, als we ons door God en de mensen verlaten voelen. Blijven we dan standvastig in ons belijden van het geloof, of keren we ons teleurgesteld van God af.

Maar vergeet nooit, dat als ons lijden of tegenslag overkomt, we bij Jezus te rade kunnen gaan. Jezus heeft het ons voorgeleefd.

Jezus heeft zich ook verlaten gevoeld. Aan het kruis bad Hij nog : “God, mijn God waarom hebt Gij mij verlaten”. Jezus is God en mens, en heeft als mens weet van al onze menselijke zwakheden en gevoelens.

In zijn weten dat Hij overgeleverd zou worden om te lijden en in zijn lijden zelf, heeft Hij onze gevoelens en momenten van wanhoop, moedeloosheid en angst ook moeten doorstaan.
Hij heeft dit doorstaan uit Liefde voor ons.

Kunnen wij ons lijden, onze momenten in het leven die anders lopen dan wij gedacht hadden, doorstaan uit liefde voor Hem?

Tijdens zijn leven trok Jezus zich regelmatig terug om te bidden, om contact te houden met zijn hemelse Vader. Ook in zijn lijden bleef Hij constant op zijn Vader gericht. In wanhoop heeft Hij zelfs gevraagd, of het mogelijk kon zijn dat het lijden niet meer hoefde. Hij voegde er wel aan toe: “Niet mijn wil maar Uw wil geschiedde.”

Zo deed Hij ons voor dat ook wij in ons leven, op elk moment, op goede en minder goede momenten, in contact moeten blijven met de Vader, door te bidden, en daarbij onze wil in Zijn handen te leggen.

In de komende week herdenken we heel bijzonder het lijden en sterven van Jezus, ons voorbeeld.

Laten we, nadenkend over Zijn lijden, ons bezinnen over hoe wij met ons eigen lijden en het lijden van de ander om moeten gaan. Amen.