Openingswoord

Beste medegelovigen, welkom in deze Woord en Communieviering in het vijfde weekend van de vasten.

We leven in een tijd waarin veel gebeurt waarover we ons zorgen maken. De oorlog in Oekraïne, de hongersnood en stamoorlogen in Zuid Afrika, de natuurrampen, en de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Als ik de krant lees of de televisie aanzet, dan denk ik:” In wat voor wereld leven wij eigenlijk? Waar gaan we met deze wereld, met deze mensheid naar toe. Wat bezielt de mens, wat doen mensen elkaar aan?

Op die vraag geeft ons geloof in God een antwoord en dat antwoord wordt ook vandaag weer uitgesproken in de lezingen die we straks horen.

In de eerste lezing spreekt de profeet Jesaja over de dramatische situaties die het volk Israël heeft doorgemaakt in Egypte en in Babylon. De profeet wijst ons erop dat God ook en juist in moeilijke omstandigheden bij zijn volk, bij ons blijft, ons bij staat en de weg zal wijzen.

In het Evangelie wordt ons geleerd dat wij, voor we oordelen, naar en in onszelf moeten kijken. Als we dat doen begrijpen we, dat ieder van ons, Gods milde en vergevende Liefde nodig heeft. We zijn allemaal Gods kinderen, die moeten proberen met milde en vergevende ogen, naar elkaar te kijken.

Maken wij het stil in onszelf en bidden we samen de schuldbelijdenis, om de Heilige Communie waardig te kunnen ontvangen.

Overweging

Dierbare medegelovigen, in de eerste lezing is er sprake van een weg door de zee, een baan door de onstuimige golven, een weg door de steppe, rivieren door de woestijn, bescherming tegen wilde dieren. Allemaal beelden die aangeven dat God met ons meegaat en beschermen wil, dat er altijd hoop is. Deze woorden uit die tijd worden steeds herhaald, omdat ze voor ons dezelfde betekenis hebben van, hoop en vertrouwen, en de moed om verder te trekken. Deze woorden geven aan dat God bij elk volk aanwezig is, omdat elk volk, Godsvolk is.

De boodschap van de profeet is er niet om ons te leren wat er vroeger is gebeurt. De geschiedenis van het verre verleden wordt ons verteld om antwoord te geven op de vraag die ik bij het openingswoord stelde:” In wat voor wereld leven wij eigenlijk?

Waar gaan we met deze wereld, met deze mensheid naar toe?”

Zoals God bij het volk van Israël was toen ze uit Egypte trokken, zo is Hij ook bij ons, als volk, als parochiegemeenschap en bij ieder persoonlijk onder alle omstandigheden. Als je de krant leest zou je kunnen gaan twijfelen, maar blijf op zijn Woord vertrouwen, dat Hij met ons is, dat Hij juist in onze moeilijkheden aanwezig is.

Misschien heeft u wel eens zo’n oude prent gezien waarop een open oog staat afgebeeld, met daaronder de woorden: “God ziet mij.” Er wordt mee aangegeven dat ons leven zich afspeelt onder het oog van God. Met welke ogen kijkt God naar ons mensen? Hoe bekijkt God mij. Kijkt Hij kwaad of is het mild. Wil Hij mij op mijn fouten betrappen of zijn het bemoedigende , begrijpende en vergevingsgezinde ogen.

Het Evangelie dat we lazen geeft daarop een antwoord en wel een bevrijdend antwoord.

Het verhaal van het Evangelie is zeer duidelijk. Het gaat niet alleen over een gebeurtenis uit het leven van Jezus. Het verhaal gaat ook over ons. Het geeft ons antwoord op de vraag hoe God ons ziet. Letten we daarbij op de houding die Jezus in dit verhaal aanneemt tegenover de vrouw over wie zijn oordeel wordt gevraagd door die Schriftgeleerden. In die houding kunnen we ontdekken hoe God naar ons kijkt, ook als wij gezondigd hebben.

Wat vertelt het Evangelie? De Schriftgeleerden brengen een vrouw bij Jezus die ze op overspel hebben betrapt. Volgens de wet zou ze ter dood moeten worden gebracht door steniging. Ze vragen aan Jezus wat hun te doen staat. Ze willen weten hoe Jezus zo’n situatie beoordeelt en wat nog belangrijker is, ze willen Hem in een pijnlijke situatie brengen. Want houd Hij zich wel aan de wet van Mozes? Nee, Hij spreekt hen aan op hun verantwoordelijkheid om niet te veroordelen, en dat ze voor ze een oordeel hebben, eerst naar zichzelf moeten kijken, beseffend dat zij ook na een fout, een nieuwe kans willen om het goed te doen.

In deze situatie ontdekken we hoe God naar ons kijkt. Hij kijkt naar ons als een liefdevolle Vader, die ons met vallen en opstaan wil leren hoe te leven. Het gedrag van de vrouw in het Evangelie wordt zeker niet goedgekeurd, dat feit wordt wel veroordeeld, maar de mens die in de fout gegaan is, krijgt steeds weer een nieuwe kans. Jezus spoort ook ons aan om niet meer te zondigen. Jezus laat ons zien dat wij ons altijd en onder alle omstandigheden tot God kunnen keren, dat we altijd welkom zijn.

Dat is een belangrijke gedachte uit de boodschap van Jezus. Denk maar aan de parabel van de verloren zoon. Jezus heeft deze parabel verteld om ons duidelijk te maken dat het genoeg is om ons naar God toe te keren om met open armen te worden ontvangen. Immers de verloren zoon werd na zijn losbandig en verkwistend leven zonder enig verwijt of beschuldiging bij de vader, die al op wacht stond, opgenomen.

De blik van God is steeds een aanmoedigende en alles vergevende blik, een blik die enkel naar de toekomst kijkt en ons steeds weer oproept om goed te doen ondanks alles. In de ogen van God heeft het verleden geen gewicht. Wat er in je leven ook gebeurt mag zijn, de weg blijft altijd open naar de toekomst. En waar wij, naar menselijke maatstaven, steeds weer roepen, ja maar, en toen, en toen, ……, daar ziet de wereld van God er anders uit. We hebben een open toekomst, het verleden laten we achter ons. Dagelijks bidden we :”Vergeef ons onze schuld, zoals wij ook aan anderen hun schuld vergeven.”

Zo moeten wij de mildheid van God steeds in gedachten houden als wij, vaak te snel, een oordeel hebben over een ander. Amen.