Wij kunnen bidden om Gods hulp, maar vaak maakt God voor het beantwoorden van onze gebeden gebruik van mensen om ons heen …

Een vroom man die in overeenstemming met Gods wil trachtte te leven, woonde in een vallei op het platteland. Op een dag regende het hevig in zijn vallei en het waterpeil steeg. De man verhuisde van de eerste verdieping van zijn huis naar de tweede terwijl het gestaag bleef regenen. Tenslotte klom hij bovenop het dak. Er kwam een reddingsboot die aanbood hem in veiligheid te brengen, maar de man stuurde hem weg en zei: “Ik heb alle vertrouwen in God. Ik bid en vertrouw erop dat Hij voor mij zal zorgen.”

De roeiboot verdween. De storm hield aan, het bleef regenen en spoedig stond het water tot aan zijn nek. Een tweede roeiboot verscheen om hem te redden en die werd op dezelfde manier weggestuurd. “Ik geloof en vertrouw op God. Ik bid in vol vertrouwen”, en ze werden weggezonden. Het bleef regenen en het water kwam zo hoog dat de man ternauwernood kon ademhalen door zijn mond en neus. Een helikopter vloog over en liet een ladder zakken om hem te redden. “Kom mee,” zeiden ze, “we brengen je in veiligheid.” “Nee”, riep hij en hij herhaalde wat hij tevoren had gezegd: “Ik heb vertrouwen in God. Ik bid en ik geloof dat Hij wel voor mij zal zorgen.” Daarom stuurde hij de helikopter weg. Maar het bleef regenen, het water steeg en tenslotte verdronk hij.

Hij ging naar de hemel en kreeg na korte tijd een onderhoud met God. Hij ging naar binnen, kreeg een zitplaats tegenover de Almachtige toegewezen en begon te vragen: “Ik had zoveel vertrouwen in U. Ik geloofde zo volkomen in U. Ik bad en probeerde gehoorzaam te zijn aan uw wil. Maar nu begrijp ik het allemaal niet meer.” Daarop krabde God zich op het hoofd en zei: “Ik begrijp het evenmin! Ik heb je twee roeiboten en een helikopter gestuurd!”