«Ik genoot toen een geloof zo levendig, zo helder, dat de gedachte aan de Hemel al mijn geluk uitmaakte. Achter de droeve wolken schijnt nog steeds mijn lieve Zon.» (H. Theresa van het Kind Jezus)

In deze prachtige maand oktober, wanneer de zonnestralen goudkleurig zijn, wanneer de hele natuur alleen maar ultieme zoetheid uitademt, lijken de kleinste schepselen ons te leren hoe te sterven. Deze maand loopt uit op Allerzielen, maar eerst vieren we nog Allerheiligen, wanneer het Paradijs zich opent voor onze slechtziende ogen, met zijn ontelbare menigten van schitterende engelen en heilige mensen, getransfigureerd door de vreugde, die Gods lof zingen met een brandende liefde.

Hoe komt het dat we niet de hele tijd aan de Hemel denken? Waarom is het niet de krachtigste aantrekkingskracht in ons leven? Want het is tenslotte in de Hemel dat het ware, blijvende, definitieve leven te vinden is, waarvan het aardse leven slechts de proloog is! In de Hemel vinden we de volheid van geluk, waarvan onze aardse vreugden slechts weerspiegelingen zijn; in de Hemel is het volle licht, in de Hemel zien we het wonderbaarlijke werk van aanschouwing en lofprijzing, waarvan al onze aardse werken, onze intellectuele bevindingen, onze technische en artistieke scheppingen slechts povere afgietsels zijn. Alles wat ons op aarde bezighoudt, is slechts afleiding van de grote verwachting van het zien van de Hemel. Het is normaal dat ons hart en onze geest in beslag worden genomen door persoonlijke genegenheden en belangen, want dat is wat we de hele tijd voor ogen en binnen handbereik hebben. Maar we moeten deze lichtpunten ons niet laten verblinden. We moeten ze beschouwen als lampen die verbleken onder de middagzon.

Het ontbreekt ons aan grootmoedigheid: wij durven niet te hopen op de rijkelijkheid van de gaven Gods. Wij klampen ons begerig vast aan aardse goederen en aards geluk omdat we er niet op vertrouwen dat de Hemel ze ruimschoots kan vervangen of ons vergelijkbare vreugdes zou geven. Dat is dwaas en zondig. Alsof de pracht van de Hemel ons niet zou vullen tot in ons diepste wezen!

Wij aarzelen om te geloven. Ons hart is te kleingeestig om de vrijgevigheid van de Goede God voor zijn gulzige schepselen te kunnen raden.

God heeft ons al deze verlangens gegeven. Zou Hij ze dan niet kunnen vervullen? Zou Hij dat niet willen, terwijl alles wat Hij gedaan en gemaakt heeft goed is? En wij, in plaats van Hem te geloven jagen wij aardse vreugden na en wanneer we teleurgesteld worden door het verlies ervan, stompt onze oude ziel af, gelooft ze niet meer in het geluk van het hiernamaals en wentelt ze zich in haar vruchteloze droefheid… «Hoe spijtig!», zoals de pastoor van Ars zo vaak uitriep. We hebben een jonge, grote ziel als die van hem nodig om aan de Hemel te denken, ervan te dromen. Zij die er onophoudelijk aan denken, weten hoe ze de vreugden van de aarde kunnen verwelkomen en verliezen zonder hun hoop te laten krimpen.

Het verlangen naar de Hemel is een geschenk van God dat de ziel in haar jeugd verrukt, haar verborgen schat wordt op rijpere leeftijd en haar immense hoop op de drempel van de dood. Dingen hebben alleen waarde in hun verhouding tot de Hemel. Niets is van waarde dan dat wat ons op de Hemel voorbereidt.

De dood al van ver als een vriend kunnen opwachten is een geschenk van God. Dan voelt het leven niet langer aan als een eindeloze woestijn of een doodlopend avontuur, maar wordt het een uitermate rijke tijd. Het wordt een belangrijk noviciaat waarvan elke minuut naar best vermogen moet worden volbracht, want de duur van deze tijd waarin we beproefd worden is juist voldoende om onze bestaansreden te begrijpen, er het beste van te maken en vruchten te verzamelen voor de eeuwigheid.

De naastenliefde die ons bijeenbrengt is dezelfde die triomfeert in de Hemel. Later zullen we dezelfde bekende gezichten aantreffen als hier, door de doopgenade getransfigureerd. De liederen van de Kerk zijn de aardse herhaling van het immense Hosanna dat weerklinkt in de koren der engelen en het Offer van het altaar zal het bekende mysterie ervan openbaren aan hen die het zullen proeven op de eeuwige bruiloft van het Lam.

Deze continuïteit triomfeert over de dood. Zij verheft onze harten tot God, waar zovele voorouders, vrienden en verwanten die wij liefhadden reeds zijn binnengegaan. Zij zetten bijna onveranderd – getransfigureerd – het leven voort van goddelijke en menselijke liefde dat hier op aarde begonnen is. Waarlijk, heel ons leven, heel onze vreugde en heel onze liefde bevinden zich in de Hemel!