Gelukkig leeft ze nog …
Ze zijn geschokt, de inwoners van Amsterdam- Zuidoost. Een pasgeboren meisje werd daar op 21 februari gevonden in een vuilcontainer. Een voorbijganger hoorde gehuil uit de container komen. Het meisje leefde nog en is naar het ziekenhuis gebracht. “Het is verschrikkelijk”, zegt een vrouw.
Het is heel normaal dat men geschokt is bij het horen van dit nieuws! Ik hoorde mensen in de trein erover spreken en in onze koffiepauze kwam het thema ook aan bod. Zoiets doe je gewoon niet… maar waarom zou iemand zoiets doen? Velen van ons proberen te begrijpen hoe iemand tot zo iets in staat kan zijn (zonder over die persoon te oordelen natuurlijk) omdat zoiets verschrikkelijk is. Gelukkig hebben ze haar op tijd gevonden en leeft ze nog.
Het is alleen onbegrijpelijk dat er over het leven van een meisje dat pasgeboren is en in een vuilcontainer wordt geplaatst, zoveel mensen geschokt zijn en groot in het nieuws komt terwijl er over de gemiddeld meer dan 30.000 abortussen per jaar in ons land zo goed als wordt gezwegen. Men vind abortus een vrij recht. Abortus mag tot de vrucht buiten uw lichaam zou kunnen overleven. Die grens ligt voor het strafrecht bij 24 weken. Artsen houden in de praktijk 22 weken aan als grens. Dat is omdat zij tot op 2 weken nauwkeurig de duur van de zwangerschap kunnen bepalen. Er zijn echter gevallen waarbij de baby eerder is geboren en het wel heeft overleeft. We kunnen geen grens aangeven wanneer het leven begint. Het begint feitelijk al bij het moment van de conceptie waarbij het kind al een uniek persoon is met een uniek DNA. Het heeft al alles in zich wat het nodig heeft om zich te onderscheiden van de moeder als levend individu.
Elk leven is het waard
Sommige mensen verantwoorden hun abortus door te zeggen dat het kind geen goede toekomst zal hebben. Misschien heb je wel gehoord van Celine Dion, Andrea Bocelli, Oprah Winfrey, Justin Bieber en zelfs onze H. Paus Johannes Paulus II waarvan hun moeder was aangeraden om abortus te plegen maar die het niet hebben gedaan. Deze moeders hebben voor hun kind gekozen ook al zagen hun dokters, vaders of zijzelf het eerst niet zitten. En vandaag de dag zouden velen een wereld zonder hen niet kunnen voorstellen.
We hebben in onze maatschappij te maken met een lerarentekort en een tekort aan zorg. Waar zijn die leraren en verzorgers… misschien waren het wel die mensen die het licht niet mochten zien…niemand kan hen vervangen…,want iedereen is uniek. Hoe zou de wereld eruit zien waarin iedereen welkom is, waarin er respect is voor het leven? Laten we de moeders helpen om het leven lief te hebben! Laten wij hen ten eerste steunen met ons gebed en onze getuigenis en daarnaast als dat mogelijk is ook met onze materiële steun voor moeder en kind.
Geschreven door zuster Castissima van de Blauwe Zusters van Heiloo