Preek op 10-02-2017, vrijdag in week 05 door het jaar I, pastoor Frank Domen
openingswoord
Scholastica zou een zus geweest zijn – volgens sommigen zelfs de tweelingzus – van Sint Benedictus, de grondlegger van het westerse monnikendom, en stichter van de Benedictijner kloosterorde. Scholastica wordt beschouwd als de eerste benedictines.
Zij en haar broer werden geboren rond het jaar 480 in een rijke familie te Nurcia in de Italiaanse landstreek Umbrië. Volgens de bronnen zou hun moeder tijdens de bevalling bezweken zijn. De twee kinderen hielden dolveel van elkaar en trokken overal samen op tot het moment aanbrak dat Benedictus naar Rome ging om er zijn studies voort te zetten.
Reeds als klein meisje was Scholastica aan God toegewijd. Zodra zij kon, zocht zij de nabijheid van haar broer weer op. Aanvankelijk was zij naar een vrouwenklooster gegaan in de buurt van Subiaco; want daar was Benedictus zijn leven als monnik in de eenzaamheid begonnen. Later, toen Benedictus verhuisde naar de Monte Cassino, trok zij zich niet ver daar vandaan in de eenzaamheid terug. Eenmaal per jaar zocht ze haar broer op en voerde met hem een geestelijk gesprek. Daartoe verlieten ze beiden hun verblijfplaats en ontmoetten elkaar in het gastenkwartier van het nabijgelegen kloostergebouw. Ze spraken enkele uren met elkaar, genoten samen het uiterst sobere avondmaal en na de gebeden ging elk weer terug naar zijn of haar eigen plek.
Bij gelegenheid van wat later hun laatste gesprek zou blijken te zijn, uitte Scholastica bij het vallen van de avond haar verlangen, dat ze de hele nacht samen in gesprek en gebed zouden doorbrengen. Maar haar broer wilde liever naar zijn klooster terug. Zo had hij het zelf in zijn Regel aan zijn onderdanen bevolen. Door niets liet hij zich vermurwen. Het gaf trouwens geen pas dat een monnik en een kluizenares in elkaars nabijheid de nacht doorbrachten, al was het dan ook om te bidden en geestelijke gesprekken te voeren. Benedictus had op dit punt in zijn leven al moeilijke strijd moeten leveren. Daar wilde hij trouw aan blijven.
Maar Scholastica hield aan. Toen zij merkte dat Benedictus geen krimp gaf, bad zij de hemel om hulp. Op datzelfde moment barste er zulk een onstuimig noodweer los dat het werkelijk onmogelijk was om zich daarin te begeven. Benedictus was verbijsterd: “Moge God je vergeven, maar wat heb je gedaan, mijn zusje?”
“Toen jij niet wou luisteren, heb ik God mijn wens voorgelegd. Hij luistert wel, want je kunt met geen mogelijkheid naar huis.”
De volgende morgen keerde elk terug naar de eigen verblijfplaats. Drie dagen nadien zag Benedictus door het venstertje van zijn hut een sneeuwwitte duif ten hemel vliegen, en hij besefte dat dit een teken was, dat zijn zuster was gestorven en dat haar smetteloze ziel opging naar God.
preek
Broeders en zusters, ik las laatst over een student aan een universiteit, die een knipoogje gaf aan de conciërge, die zojuist een studiezaal had schoongemaakt. Vanaf dat moment begon er zich tussen hen een vriendschap te ontwikkelen. En hij werd zich opeens bewust van het belang van deze werkers op de achtergrond, die de universiteit draaiende hielden: buschauffeurs, veiligheidsmensen, medewerkers in het restaurant; zij hadden allemaal hun taken en ook hun eigen verhaal. De student vond, dat deze mensen allemaal gezien mochten worden en waardering moesten krijgen. Daarom besloot hij deze werkers achter de schermen te interviewen en hun verhalen op het internet te zetten.
Hij maakte een website getiteld “Ongeziene Helden” en daar kon je lezen over een achtergrondmedewerker wiens vader op een zebrapad was aangereden en verongelukt. Hij was een man geweest, die moest zorgen voor de veiligheid van de studenten, maar er zelf het leven bij had gelaten. Je kon er lezen over de bevriende conciërge, die getuigde van zijn geloof in God en die ervan droomde ooit een eigen cateringbedrijf te starten. Medestudenten reageerden op dit verhaal door geld in te zamelen om het starten van dat cateringbedrijf mogelijk te maken. Je las er over een restaurantmedewerker uit Zuid-Soedan, die gedurende 45 jaar zijn familie niet had gezien. Studenten verrasten hem door geld op te halen om de reis mogelijk te maken. De website “Ongeziene Helden” is hierna doorgegaan als een organisatie, die als doel heeft ongeziene mensen zichtbaar te maken en hen een stem te geven.
In het evangelie van vandaag ontmoeten wij mensen, die ook de taak op zich hebben genomen om aan de mensen zonder stem een stem te geven. Zij zijn waarschijnlijk familieleden en vrienden van de man, die niet kon spreken en horen. Het was een dienst van grote naastenliefde om deze man bij Jezus te brengen en om zijn genezing te smeken! Zonder hun voorspraak zou deze man ongezien blijven, zouden zijn noden niet worden uitgesproken.
Wij kunnen ons bijna niet voorstellen wat een enorme verandering deze genezing in het leven van de man zal hebben bewerkt. Met een eigen stem kon hij een meer vreedzaam leven leiden, zijn ervaringen delen met andere mensen en kon hij zelf voorspreker zijn voor andere mensen zonder stem.
Lieve medeparochianen, God wil dat wij allemaal goed om ons heen kijken en onzichtbare mensen zichtbaar maken: ongeboren kinderen, mensen aan de rand van de samenleving, werkeloze of onderbetaalde mensen, mensen die gevangen zitten in armoede of oorlog. Is er iemand, die ons hart aanraakt? Laten wij die persoon of personen dan in de voorbede bij Jezus brengen. Laten wij hun stem zijn. Amen.