Broeders en zusters, allemaal van harte welkom, vandaag vieren wij de feestdag van de heilige Laurentius. Als diaken van de kerk van Rome stierf Laurentius tijdens de vervolging onder Valerianus, vier dagen na paus Sixtus II en zijn vier medediakens. Zijn graf bevindt zich bij de Via Tiburtina op de Ager Veranus, waar Constantijn de Grote een basiliek oprichtte. Reeds in de vierde eeuw was zijn verering in de gehele kerk verbreid.

In het evangelie horen wij over een graankorrel die in de aarde valt. Een zaadje dat wordt geplant, wordt groter en sterker. Wat er eigenlijk gebeurt is dat het zaadje uiteenvalt en er iets heel nieuws voor in de plaats komt met geweldige groeimogelijkheden.

Zo is het ook met Jezus Christus. Als een graankorrel sterft Hij in de aarde. En zo maakt Hij duidelijk, dat zijn missie niet alleen sterker zal worden, maar Hij geeft zijn eigen leven, zodat de mensen, die in Hem geloven tot een nieuw leven geboren kunnen worden en veel goede vruchten kunnen voortbrengen.

Jezus Christus was een leraar, maar het is niet zo, dat wij bij Hem in de schoolbanken zitten en dat wij na het behalen van ons diploma op eigen kracht moeten verdergaan.

Hij heeft wonderen verricht en genezingen bewerkt, maar wij worden niet helemaal aan Hem gelijk door een of andere genezing. De Joden, die Jezus in zijn eigen tijd heeft genezen, werden daardoor ook niet aan Hem gelijk.

Leven volgens de christelijke moraal leidt tot een geweldige vrijheid en geluk, maar ook dat zorgt niet voor een volledige gelijkenis met Jezus Christus in onze ziel.

Nee, Jezus’ leven komt uiteindelijk in ons door zijn grootste daad van liefde: zijn dood aan het Kruis.

De heilige Laurentius is daar een ontroerend voorbeeld van. Een afgezant van de keizer eiste dat Laurentius alle schatten van de Kerk zou overhandigen. Laurentius verzamelde toen alle arme en hongerige mensen, die door de Kerk werden geholpen, bij elkaar en zei: “Kijk, dit zijn de schatten van de Kerk.” Vanwege deze daad van nederige verzet werd Laurentius ter dood gebracht.

Laurentius wist dat het doel van zijn leven was het dienen van de mensen om hem heen en dat beleefde hij tot en met zijn laatste dag op aarde.

Wij hoeven niet letterlijk lichamelijk te sterven om deze roeping te kunnen beleven. Wij kunnen Laurentius’ voorbeeld volgen door de heilige Geest te vragen ons te helpen de noden van de anderen boven die van onszelf te stellen. Wij kunnen Hem vragen om echte dienaren van ons te maken, zoals Jezus Christus dat was en ook de heilige Laurentius.