Openingswoord

Welkom, bij de viering van de H. Eucharistie op de 14e zondag door het jaar. Ook degenen die via life-stream met ons zijn verbonden, welkom.

“Mijn juk is zacht en mijn last is licht.” Het is zoveel makkelijker dit te zeggen
dan te beleven, vooral wanneer we de indruk hebben dat de hemel ons zonet op het hoofd is gevallen. We kunnen ons in de war voelen, verloren, eenzaam.

Gelukkig voor ons hebben we ons geloof, het vertrouwen in God die zich openbaart in Jezus Christus en die ons bevestigt: “Mijn juk is zacht en mijn last is licht.”

Preek

Soms heb je wel eens van die momenten, dat je bepaalde dingen in je leven de revue laat passeren. Momenten waarin je kunt ontdekken, dat je als mens de nodige lasten met je meedraagt. Eenvoudige lasten, zoals wat zullen we eten of wat zal ik aantrekken, dat zijn eigenlijk het woord last niet waard.

Maar gedachte aan je ernstig zieke kind, man of vrouw, de last om werkeloos te zijn of de last van het niet meer kunnen gaan zoals je vroeger wel kon.

Allerlei soorten lasten en gedachten bepalen bij veel mensen hun dagelijks doen en laten.

Vakantie houden is een manier, ook al is het maar even, om die last naast je neer te leggen. Even geen zorg meer voor al die dingen die je dagelijks bezig houden. Even weg uit de sleur, op zoek naar rust en ontspanning. Daar kan een mens echt aan toe zijn. Want wat eisen we soms niet allemaal van elkaar. We moeten immers zoveel, de tijd dringt, het werk moet klaar en ook nog zonder fouten. Toch is er dan vaak nog kommentaar van deze of gene.

Rust en ontspanning dat zoeken we op z’n tijd allemaal. En het klinkt misschien raar in deze jachtige tijd, voor sommige mensen is de kerk in deze tijd zo’n plaats om rust te zoeken.

Maar dan moeten ze daar in die kerk ook niet beginnen over van alles wat moet. Een God die een betere wereld wil, en of wij daar maar even voor willen zorgen. Ja natuurlijk, wij weten allemaal wat voor een ellende er op de wereld plaatsvindt, en we weten allemaal wel te vertellen hoe het anders moet: ze moeten zus en ze moeten zo. En soms erkennen we, dat we ook zelf wel een deel van de problemen zijn. En ook weten we best, dat die roepende stem van God soms rechtstreeks tot ons spreekt, met de vraag: “Wat doe je er aan”.

Maar ook dan heb je soms wel even het gevoel van, nu even niet. Even niets moeten. Even zo’n gevoel van laat mij hier maar even zitten.

Een Jezus heeft daar begrip voor als Hij zegt: Kom maar bij mij als je onder lasten gebukt gaat, ik zal je rust en verlichting schenken.

Hij zegt dat rechtstreeks tegen ons. Net zo als Hij ons direct vraagt doe je er nog wat aan, zegt Jezus ook tegen ons, rust maar even uit als dat juk nu voor je te zwaar is.

In de periode dat dit evangelie werd geschreven, werd de wet van Mozes aan de mensen voorgehouden. En die was streng. Maar geestelijke leiders meenden dat die wetten nog meer aangescherpt moesten worden, nog meer regels en voorschriften. Volgens hen moest alles van God. De mensen kregen steeds meer het gevoel dat ze tekort schoten.

Wat geeft het ons soms een fijn gevoel, als iemand je zomaar onverwacht een komplimentje geeft. Tegen je zegt, wat heb je dit of dat fijn gedaan. Dat geeft rust, dat geeft je een voldaan gevoel. Een gevoel dat je er mag zijn zoals je bent, ondanks je tekortkomingen.

God is niet de veroordelende eisende rechter, maar God zegt: “Ik ben er voor jou”, en je het gevoel geeft dat je er mag zijn, ook hier in de parochie.

Jezus heeft ook hemelhoge idealen, zeker, Hij wil ontzettend veel van ons, maar Hij laat ook ruimte voor mensen.

Hij is geen heerser die hoog te paard zit met strijdwagens om zich heen, maar Hij is deemoedig en zit op het veulen van een ezel. Hij onderricht ons niet wetten en voorschriften in de hand, maar als iemand die spreekt met gezag, ons laat nadenken over de liefde voor onze medemens.

Het juk uit het H. Evangelie, daarmee wordt de wet van Mozes bedoelt. Als een houten balk die de twee ossen met elkaar verbindt die de ploeg trekken. Die ossen gaan gebukt onder dat juk.

Het juk van Jezus is zacht en de last is licht. De manier waarop Jezus ons de Thora, de wet, uitlegt, en er mee om wil gaan, werkt bevrijdend en geeft rust en bemoediging. Jezus is solidair met mensen die hun best willen doen en willen leven naar God toe. Hij slaat ons niet om de oren met allerlei wetten en geboden, maar Hij wijst ons de weg. Die weg door het leven moeten we zelf gaan en invullen. Natuurlijk moeten we ons aan regels houden. De regels van Jezus zijn nuttig en zinvol. Als we dat willen zien zijn ze lichter en hanteerbaar.

Soms ontmoet je mensen die van alles doen voor anderen die niet meer kunnen en als je dan vraagt, is dat niet te zwaar? Dan krijg je als antwoord: “Welnee het is leuk om iemand te helpen soms met eenvoudige dingen, samen dingen te doen, klussen te klaren.

Dat is geen zware drukkende last, maar het geeft voldoening en levert levensvreugde.

Dat is het gevolg als je zijn juk op je schouders neemt en Hem wil volgen en wil leven in Jezus’ geest; dan is zijn juk zacht, en zijn last is licht.

Proberen we daar vertrouwen en rust in te vinden. Amen.