Openingswoord

Jezus zegt vandaag, dat wij niet weten waar de wind vandaan komt en ook niet waar hij heengaat. Zo is het ook met de heilige Geest. Hij is Iemand vol verrassingen. Maar zijn verrassingen zijn altijd in ons voordeel. Wie zich dus laat leiden door de Geest mag rekenen op een verrassend leven.

Op weg naar het feest van Pinksteren willen wij ons ook nu weer op Hem richten. Proberen wij in de Geest van Jezus Christus deze heilige eucharistie te vieren: met een eenheid van hart en geest, in een verbondenheid met God en met elkaar en met de wereldkerk en met alle mensen op aarde.

Er zijn van die mensen, die, als zij een boek gaan lezen, alvast stiekem op de laatste bladzijde kijken om te zien hoe het afloopt. Maar mensen die zo zijn, weten niet hoe het langzaam aan tot stand is gekomen. Wij zien iets dergelijks in de beschrijving van de jonge, christelijke Kerk. Het is een ideaal beeld van eenheid en onbaatzuchtigheid, maar het zal toch niet waar zijn, dat dat even in een nacht tijd tot stand is gekomen. Het zal ongetwijfeld een combinatie zijn geweest van menselijke inzet en goddelijke genade. Het heeft zonder twijfel tijd gekost.

Hoe zal deze schitterende manier van leven dan tot stand zijn gekomen? In eerdere passages van het boek van de Handelingen van de Apostelen vertelt Lucas ons, dat de eerste christenen zich wijdden aan het onderricht door de apostelen en aan het gemeenschapsleven, aan het breken van het brood en aan het gebed, elke dag kwamen zij in de tempel bij elkaar en braken het brood in hun huizen. Zij leefden en beleefden iedere dag samen hun geloof. Zo groeiden zij steeds meer naar elkaar toe en ontwikkelde er zich een eenheid van geest. Nadat zij deze manier van leven een tijdje lang hadden volgehouden, ontdekten de eerste christenen dat hun leven sterk veranderd was. Het wekte bij iedereen bewondering en er geschieden door de apostelen vele tekenen en wonderen.

Wij willen God vragen, dat dit ook in ons eigen midden mag gebeuren: dat meer en meer mensen veranderen van kerkgangers in mensen die bereid zijn hun geloof te delen, die alles met elkaar willen delen. Mensen zullen dan zichzelf niet meer zien als individuele mensen, maar als broeders en zusters, als kinderen van eenzelfde Vader. Misschien dat er zelfs dan weer wat meer roepingen komen en mensen in een bredere gemeenschap willen leven. Waarom? Omdat liefde, die geïnspireerd is door de heilige Geest, besmettelijk is. Het trekt mensen aan en inspireert hen, moedigt hen aan, om de Heer te zoeken in hun eigen leven.

Klinkt dit misschien al te idealistisch? Nee hoor, als het vroeger kon, kan het nu ook, want onze God en Vader is altijd dezelfde, gisteren, vandaag en morgen. Ik denk, dat wat er in de Handelingen van de Apostelen staat, ook al een beetje geldt voor onze parochie. Vragen wij God, dat wij en steeds meer mensen met steeds meer energie en vertrouwen op deze weg voortgaan.