“Ik wil dat oma naar de hemel gaat,” zei Valentina met een diepe overtuiging. In februari was Olga, Valentina’s moeder, haar doodzieke moeder Irina gaan halen in de stad waar ze woonde (een nacht in de bus), om haar zo beter te kunnen verzorgen.

Een tijd van God

Een gemakkelijke opgave was het niet. Irina had kanker en haar hele gezicht was opgezwollen, terwijl ze verder broodmager was. Veel plaats in het eenkamerflatje was er niet, zodat Valentina haar bedbank aan oma gaf, om samen met haar broertje van 10 een andere bedstoel te delen.

De liefdevolle zorg van Olga voor haar zieke moeder gaf haar extra levenstijd. Het werd een tijd van God voor het hele gezin. In de ogen van onze westerse wereld zou het onmogelijk zijn. Al gauw zou men gaan denken aan euthanasie, maar in de armoede en eenvoud van dit gezin kon ik zien hoe creatief de liefde is.

Biechtvader nodig

Valentina van 13 volgt catechese bij zuster Maria en logeert bijna wekelijks bij ons in het klooster. Ze vertelde haar oma over de hemel, die op ons wacht na de dood. Oma, die zo dicht bij de deur naar het eeuwige leven stond, luisterde aandachtig naar haar kleinkind.

“Maar oma, om de hemel binnen te komen moet je je wel goed voorbereiden”, zei Valentina. Ze begreep dat haar oma, die ooit in een ver verleden gedoopt was, vóór de grote reis een ontmoeting met een biechtvader nodig had. Valentina vertelde over haar eigen biechtervaringen en nam zo de angst bij oma weg, die verlangde naar vrede en verzoening.

Klaar voor de ontmoeting met God

Op een dag zei Irina opeens dat ze graag met een van onze paters zou willen praten. Ze was onrustig en voelde haar afscheid naderen. Valentina belde ons direct op en pater Geovanny bereidde alles voor, niet alleen de biecht, maar ook de ziekenzalving. Het was indrukwekkend. De vrede die over Irina kwam, was nieuw, en het was alsof de hemel een heel stuk dichterbij gekomen was.

Met een nieuwe vreugde in haar hart, gesterkt door het sacrament van de zieken, leefde ze weer op. Toen ik haar voor het laatst bezocht, zat ze broodmager op de bank en maakte een tekening met bloemen, heel eenvoudig, met een potlood op een kladblaadje. Ze omhelsde me als een kind. Opnieuw ging ze te biecht en ditmaal was ze duidelijk klaar voor de ontmoeting met God.

Missie vervuld

Twee weken later belde Olga ons om te zeggen dat haar moeder tijdens de nacht van 27 september heel rustig was ingeslapen. Ze wilde graag dat ze begraven zou worden volgens de katholieke gebruiken. ’s Avonds bezochten we de familie en in dat kleine kamertje baden we samen voor het eerst de rozenkrans voor oma’s zielenrust.

Onze kleine apostel Valentina had haar missie vervuld. Ondanks de tranen was er vrede, want dankzij haar was oma helemaal voorbereid geweest op de definitieve ontmoeting met haar God. Zo samen in gebed konden we bijna de hemel aanraken.

Uit: Het katholiek Nieuwsblad