Uit: Het verborgen Kind van Medjugorje (18)

Uit: Het verborgen Kind van Medjugorje (18)

Boodschap van 25 april 1992

“…Mijn lieve kinderen, bid en getuig door je manier van leven dat je van mij bent en dat je mij toebehoort, want Satan wil in deze woelige dagen zoveel mogelijk zielen verleiden. Daarom nodig ik jullie uit voor God te kiezen. Hij zal je beschermen en je laten zien wat je moet doen en welke weg je moet nemen. lk nodig allen die ja’ tegen mij gezegd hebben uit om hun toewijding aan mijn Zoon Jezus en Zijn Heilig Hart en aan Mij te vernieuwen, zodat we jullie nog meer als instrument van vrede kunnen inschakelen in deze wereld zonder vrede.”

18 IK REED ER LANGS MET DE AUTO…

Een dorp in Ierland, 4 mei 2003.

Het is bijna middernacht en Inge is nog steeds niet terug. Buiten begint het steeds heviger te stormen. Zal de stortregen die met kracht tegen de ruiten slaat eindelijk eens ophouden ? Mechthild begint zenuwachtig door de keuken te ijsberen. “Ik had Inge nooit moeten laten gaan met dit noodweer”, denkt ze. Er wordt aan de deur gebeld.
—Dat kan Inge niet zijn, denkt ze, want zij heeft de sleutel. Wie dan wel ?

Ze vecht tegen de angst die haar bekruipt en ze opent de deur. Een windstoot blaast haar bijna omver. Er staan twee mannen voor haar, wat terughoudend en verlegen met een papier in de hand. Ze zijn in uniform en nog voordat ze het doel van hun late bezoek hebben uitgelegd, begrijpt Mechthild wat er aan de hand is. Als in een droom luistert ze naar de zachte mannelijke stemmen. Een van de agenten vraagt of hij met een van de familieleden kan spreken. Mechthild raapt al haar moed bijeen en laat hen binnen plaatsnemen…

—Wat is er aan de hand ? Gaat het om Inge ? Inge Braun ? Ja, dat is mijn dochter…

Een van de agenten spreekt van een aanrijding. De auto was geslipt. Ze vragen of Mechthild met hen mee wil gaan om het lichaam te identificeren, maar Mechthild is er met haar gedachten niet meer bij. Haar geest is als ontsnapt aan de aardse werkelijkheid en bevindt zich in een hemelse sfeer. Mechthild is als omgeven door het mysterie waarin haar dochter nu voortaan is opgenomen. Ze hoort zichzelf brabbelend en bijna automatisch enkele vragen stellen…
—Waar ? Hoever van het kruispunt ? Waar hebben ze haar naar toegebracht ? Ik ga met u mee.

Ik vraag je, dat ze zouden worden gered

Mechthild komt oorspronkelijk uit Duitsland. Ze heeft in het leven nogal wat geleden. Haar moeder was hard tegen haar en vanaf haar prilste kinderjaren hebben de mannelijke familieleden haar op allerlei manieren misbruikt. Als kind al nam ze, hoewel ze niet gedoopt was, haar toevlucht tot de beelden van de Heilige Maagd, zodra ze er een zag. Mystieke ervaringen ? Die heeft ze zeker niet gehad. Maar door de mildheid en de goedheid van deze Dame, kwam haar gewonde hart tot rust. Zo vlakbij haar, kwam Mechthild op mysterieuze wijze weer op adem, voordat ze de wereld weer moest trotseren.
—Maria onderrichte me in het geheim, zou ze later zeggen.

Op vijftienjarige leeftijd probeerde ze op kostschool zelfmoord te plegen, omdat ze het niet langer verdroeg seksueel misbruikt te worden. Mechthild trouwde op jonge leeftijd en verhuisde naar Ierland om te ontsnappen aan deze wantoestanden, maar haar echtgenoot bleek een alcoholist te zijn, zoals ook haar schoonvader. Wat een donkere tunnel. De verleiding om een overdosis medicijnen te nemen liet Mechthild niet los. Er werden drie kinderen geboren. Gelukkig ontving Mechthild op een dag, na een degelijke voorbereiding, het doopsel. Haar leven veranderde. De blijdschap Jezus te bezitten vervulde haar met vreugde. Ze bracht haar kinderen groot in het katholieke geloof.

Inge, de jongste, bleek een moeilijk kind te zijn. Ze was zeer gehecht aan haar aan alcohol verslaafde vader, en ze werd het meest getroffen door de echtscheiding van haar ouders. Ze was acht jaar toen haar vader vertrok zonder ooit nog iets van zich te laten horen. Inge zag haar vader nooit meer terug. Ze gaf haar moeder hier vaak de schuld van met een hardheid die soms ontaarde in geweld. Het hart van Mechthild bloedde bij deze crisissen, en zij bad altijd tot de heilige Maagd om een betere moeder te worden. Vervolgens ging ze naar Medjugorje en daar besloot ze om
haar kinderen toe te wijden aan het heilig Hart van Jezus en aan het Onbevlekt Hart van Maria. De heilige Maagd werd zo hun Moeder, om vanuit de hemel over hen te waken. Mechthild liep voortaan hand in hand met de Moeder van God, haar vriendin voor altijd.
—Ik geef ze aan jou. Voortaan behoren ze jou toe. Het enige dat ik je vraag, is dat ze gered zouden worden. Ook al slaan ze de verkeerde weg in, dan nog bid ik je hen naar je Zoon terug te brengen.
Die dag werd een feest voor Mechthild. Er kwam een grote vrede over haar, alsof het gewicht van het juk, dat ze tot dan toe had gedragen, van haar schouders gleed. Ze wist in haar hart, dat het pact dat ze had gesloten, door de hemel was aanvaard.

De heilige Maagd moest hard werken, want met Inge ging het heel slecht…Drugs, overmatig alcoholgebruik, eindeloze nachtelijke uitstapjes met verschillende jongens… de moeder-dochter verhouding werd een hel. Toen zij terug was uit Medjugorje, vroeg Mechthild aan vrienden om Inge bij te staan en haar te helpen om in te zien dat haar gedrag niet juist was. Tegen alle verwachting in, schreef Inge die nacht een prachtige brief aan haar moeder. Ze vroeg haar om vergeving voor het leed dat zij haar had aangedaan, want ze hield van haar met heel haar hart. En dat haar gewonde hart in werkelijkheid wanhopig op zoek was naar liefde, maar deze op de verkeerde plaatsen had gezocht. Vanaf die dag kwam er een dialoog op gang…
—Inge, zei Mechthild, als je met ons wilt leven, dan moet je veranderen. Er komen vaste regels. Je zult voor middernacht thuis moeten zijn en me ook wat in huis moeten helpen’…

De relatie tussen Mechthild en haar dochter werd steeds beter. Mechthild ging steeds meer van haar houden. Haar dochter steeds maar bekritiseren was niet de goede methode. In gebed liet de heilige Maagd haar inzien dat zij haar kinderen niet op dezelfde wijze moest opvoeden als dat ze zelf was opgevoed — met geweld. In plaats van hen steeds te kwetsen moest ze hen eerder in haar armen nemen.

Mijn lieveling, ga nu maar naar Jezus

De storm is buiten gaan liggen. Mechthild bedankt de agenten en springt in haar auto. Op de intensive care gaat ze zitten bij het lichaam dat ze heeft gebaard, heeft gevoed en heeft liefgehad…dit jonge lichaam, dat slechts zeventien jaar is. Inge ademt nog, maar met moeite. Het einde nadert. Ze is te diep in coma om nog hoop op herstel te hebben. Met een stortvloed van tranen, geeft Mechthild haar gevoelens de vrije loop. “M’n lieveling, ga nu maar naar Jezus. Hij roept je, wees niet bang, Hij zal je komen halen. Om zo plotseling te vertrekken met zeventien jaar, mijn liefste… ik hou van je, Inge, je weet het, ik hou van je. Je kunt gaan in vrede…” Inge dooft zachtjes uit in de armen van haar moeder, zoals een kaars-lichtje.

Een zwaard doorboort het hart van Mechthild. Hoe is het mogelijk zoveel te moeten lijden. Ze roept tot God om niet ten onder te gaan. Maar ze ervaart een licht in haar binnenste, diep in haar hart weet ze dat haar kleine Inge in vrede is. Het is zeker dat de heilige Maagd bij Inge is geweest vanaf het moment van het ongeluk. Heeft zij haar immers niet toegewijd aan haar Onbevlekt Hart ?
—Heilige Maagd, jij bent nu bij haar, nietwaar ? Je komt haar halen en je neemt haar met je mee, nietwaar ?

De ochtend van de begrafenis wordt Mechthild gebeld door de priester kapucijn die de mis voor Inge zal vieren. Hij heeft haar iets belangrijks te zeggen:

—Mechthild, ik heb het volgende net gehoord. De avond van het ongeluk reed pater Richard met zijn auto op die weg. Hij heeft me alles verteld. Het stormde die avond verschrikkelijk. Hij zag dat er net een aanrijding was geweest en hij is er vlakbij gestopt, omdat hij dacht dat een gewonde of iemand die op sterven lag zijn priesterlijke hulp nodig zou kunnen hebben. Hij had het heilig oliesel bij zich waarmee hij de ziekenzalving kon geven. Hij liep naar de auto. De jongeman die reed had niets. De verongelukte was een heel jong meisje. Ze ademde nog. Hij vroeg haar of ze van Jezus de vergeving van haar zonden wilde ontvangen. Ze kon niet praten, maar ze had haar bewustzijn niet verloren. Pater Richard heeft haar de ziekenzalving gegeven en de absolutie. Hij zei me dat ze in vrede was. Toen is ze in een coma terechtgekomen en… vervolgens hebben ze haar meegenomen naar het ziekenhuis. Mechthild, dit jonge meisje dat was jouw dochter Inge.

Mechthild voelt een stroom door haar heengaan en een diepe vreugde overvalt haar. In een ogenblik voelt ze het leven op krachtige wijze binnenstromen in heel haar wezen. Wat een nieuws ! Inge heeft de sacramenten kunnen ontvangen. Maria heeft haar belofte gehouden, dat was de afspraak tussen deze twee moeders. Mechthild heeft moeten wachten tot de dag voor de begrafenis om dit teken van de Moeder van God te vernemen, om in te zien dat zij op de plaats zelf van het ongeluk werkelijk aanwezig was. Ze had eerst haar apostel gestuurd om de kleine Inge op te luisteren, alvorens zij haar zelf kwam halen. Mechthild wist het… ze had er goed aan gedaan te geloven tegen beter weten in.

Zij omhelst degenen die ik omhels

In 2003, een maand na het overlijden van Inge, kwam Mechthild weer naar Medjugorje. Ze belde bij ons aan en aan onze eenvoudige tafel vertelde ze uit de volheid van haar hart. Wat een zacht licht straalde in haar ogen. Ze vertelde over haar bekering, over de toewijding van haar kinderen en vooral over haar laatste maanden met Inge…

“In 2001 had Inge me gevraagd wat ik voor Kerstmis wilde hebben.
—Ik wil niets voor Kerstmis, zei ik. Het enige dat ik wens, is dat
je gaat biechten.
Ik dacht dat dit verzoek haar in woede zou doen uitbarsten, maar tot mijn grote verbazing antwoordde ze:                                                                                                                                                                    — Goed, maar niet bij pater Gabriel.
— Weet je Inge, je kunt zelf een priester kiezen. Er is een priester op doorreis in Sainte-Sophie, als je wilt. En vergeet niet dat alles wat de priester tijdens de biecht hoort geheim en vertrouwelijk blijft. Je hoeft dus niet bang te zijn dat hij me iets zal vertellen.

Ik vroeg deze priester om bij ons thuis te komen. Hij nodigde Inge uit om een wandeling met hem te maken en toen gingen ze samen de natuur in. Anderhalf uur later kwamen ze terug en Inge straalde.

Maar het mooiste geschenk was, dat deze priester dit jaar met Kerstmis terugkwam en me toevertrouwde hoe zeer hij er van ondersteboven was, toen hij over het ongeluk van Inge hoorde. Hij zei:
—Weet je Mechthild, wij priesters, wij mogen niets zeggen over wat wij in de biecht horen. Maar er is toch iets dat ik je wil zeggen: ik vergeet altijd wat ik in de biecht heb gehoord, maar die van Inge zal ik nooit vergeten. Zij heeft heel haar leven de revue laten passeren, vanaf het moment dat ze zich kon herinneren voor de eerste keer gezondigd te hebben.
Te weten dat ze zulk een biecht had gesproken, was voor mij echt een wonder en het mooiste kerstcadeau dat ik kon krijgen.

Ik had Inge in 2001 toegewijd aan Maria en vanaf dat moment verdwenen de ergste zorgen om haar. Ik had haar in de handen van haar hemelse Moeder en van God gelegd, ze waakten samen over haar. Vreemd genoeg begon Inge een maand voor haar ongeluk zichtbaar te veranderen. Ze had besloten haar leven te beteren. Zo hield ze zich bijvoorbeeld altijd aan haar belofte om vóór middernacht terug te zijn. Ze deed haar best om op een vriendelijke manier te spreken en om wat mee te helpen. Ze opende zich. En wat een wonder: de avond van het ongeluk, toen ze het huis verliet, had ze voor de eerste keer tegen mij gezegd:
—I love you mom (mama, ik hou van je).
En ik antwoordde haar wat oppervlakkig: “Ik hou ook van jou”. Ze
draaide zich om en zei op serieuze toon:
— Mama, het is echt waar, ik hou van je.
Dat waren haar laatste woorden, haar laatste blik…

Mijn ex-man was uiteraard niet bij ons in de kerk tijdens de begrafenis. Maar pater Brian had buiten een man gezien die huilde als een kind. Omdat hij niet wist wie het was, ging hij naar hem toe en vroeg hem:
— Bent u familie ?
De man was zo ondersteboven, dat hij niet in staat was om te antwoorden. Toen vroeg pater Brian:
—Bent u de vader van Inge ?
En de man knikte instemmend.
Ik dank God dat Hij pater Brian had gekozen voor dit korte maar intense contact, ook daarin zie ik Gods hand. Mijn man verdween opnieuw en ik heb hem nooit meer gezien.

De avond van de begrafenis zijn alle vrienden van Inge bij mij thuis gekomen. Ze gingen allemaal in mijn keuken zitten en begonnen over haar te praten. Ze bestookten me met allerlei vragen. Ze begrepen niet hoe het mogelijk was dat Inge in zo een korte tijd zo grondig was veranderd. Wat hebt u gedaan, vroegen ze, om haar te helpen zo te veranderen2 ? Met behulp van hen begon ik mijn dochter beter te leren kennen. Ze sprak met hen over God en liet hen de beste kant van zichzelf zien. Het is echt ongelofelijk, maar ook vandaag nog zijn de zegeningen niet te tellen, die ons ten deel vallen door het vertrek van Inge. Deze jongeren vragen haar om hulp, ze is als het ware hun vriendin in de hemel, een vriendin die op de goede plaats zit om voor hen vele genaden te verkrijgen. Ze leeft.

Sinds de toewijding van mijn kinderen, merk ik dat mijn hart naar de jongeren wordt getrokken. Op een dag kwam een meisje van zeventien jaar bij mij thuis en zei tegen me:
—Mechthild, mag ik je een vraag stellen ? Je neemt me op een heel bijzondere manier in je armen. Ik voel dan werkelijk dat de heilige Maagd door jou werkt. Hoe kun je dat verklaren ?
—Het antwoord is eenvoudig: ik vraag de heilige Maagd altijd om mijn armen zo te gebruiken, dat zij het in werkelijkheid zelf is, die degene omhelst die ik omhels.

Toen ik mijn kinderen toewijdde, had ik niet goed door wat ik deed. Een ding treft me nu: door Inge tot zich te nemen, heeft de Heer alleen maar haar bij zich genomen, die Hem al toebehoorde. Hij heeft me dit kind, deze schat, alleen maar voor een zekere tijd toevertrouwd. Deze gedachte geeft me veel vrede. Dan zeg ik vaak tegen de Heer:
— Ik dank U, Heer, dat u me Inge hebt gegeven. Dank u wel voor al die tijd dat ik met haar samen heb mogen zijn.

Een week voor het ongeluk was ik in Medjugorje. Ik geloof dat de heilige Maagd haar plan had. Ze wilde me op deze gebeurtenis voorbereiden. Zij begrijpt wat het betekent om een kind te verliezen. Maar er zijn momenten dat ik het wel kan uitschreeuwen: “Heer, verlicht mijn lijden.” Het beeld dat mij het meeste troost geeft is Jezus die het kruis omhelst. Want, als Hij het kruis omarmt, dan omhelst Hij mij.”

Uit het prachtige boek “Het Verborgen Kind van Medjugorje” van Zuster Emmanuel Maillard.

Ik zou de aanschaf van dit boek (slechts €12,-) dan ook van harte willen aanbevelen.

Klik hier.