Openingswoord

Het thema van het evangelie van vandaag is, dat de Mensenzoon heengaat zoals van Hem geschreven staat, maar wee de mens door wie Hij heengaat.

Dit betreft Judas, maar in een andere betekenis betreft het ons allen. Jezus is immers niet alleen gestorven, omdat Judas Hem heeft verraden, maar omwille van de zonden van ons allen. Judas heeft het uit vrije wil gedaan, maar tegelijkertijd was hij een instrument dat het mogelijk maakte dat Jezus aan het kruis kon sterven.

Laten wij dus niet over Judas oordelen. Ook niet over anderen. En de apostel Paulus zegt zelfs, dat hij niet eens over zichzelf oordeelt.

Vragen wij zo aanstonds vergeving voor onze eigen zonden én voor de zonden van anderen – wij mogen hun voorsprekers zijn – en laten wij verder het oordeel aan de Heer over.

Wij zijn op weg naar Pasen, het feest van Jezus’ verrijzenis. Maar eerst moet Hij zijn kruis dragen. En wij kunnen Hem daarvoor met woorden bedanken en eren, maar de beste manier daartoe is door zelf ons eigen kruis te dragen.

Als wij in de wereld rondkijken, zien wij, dat kruisen op verschillende manieren worden gedragen.

Er zijn kruisen, die met woede worden opgenomen, kruisen waar de mens zich met wrevel of zelfs met haat tegen keert. Het is een kruis zonder zin. Het brengt zelfs verwijdering van God teweeg. Het is het kruis van hen, die in deze wereld alleen maar op zoek zijn naar gemak en materieel gewin, die geen verdriet of onverwachte tegenslagen kunnen en willen verdragen, omdat ze de bovennatuurlijke betekenis van het lijden niet begrijpen.

Op weg naar Calvarië is er een ander kruis, dat met overgave en geduld wordt gedragen, misschien ook met menselijke waardigheid. Een kruis dat aanvaard wordt, omdat er geen andere oplossing is. Dat is het kruis van de andere moordenaar, die zich beetje bij beetje rekenschap geeft, dat heel dicht bij hem Jezus Christus is, die zijn laatste ogenblikken op aarde totaal zal veranderen, en ook zijn lot in de eeuwigheid. Dat is de man, die zich zal bekeren tot ‘de goede moordenaar’.

En dan is er nog een derde manier om het kruis op te pakken. Jezus omhelst het verlossende kruis en leert ons daarmee hoe wij het onze moeten opnemen. Met liefde, als medeverlossers van alle zielen met Hem, door eerherstel te brengen voor onze eigen zonden. De Heer heeft aan het leed een diepe betekenis gegeven. Hij had ons op veel manieren kunnen verlossen, maar Hij deed het door te lijden, want niemand heeft een grotere liefde dan hij, die zijn leven geeft voor een ander. Heiligen hebben ontdekt, dat lijden en tegenslag niet langer iets negatiefs zijn, als zij niet alleen het kruis zien, maar ook Jezus, die voorbijkomt om ons te ontmoeten.

Kijken wij tenslotte nog even naar de man, die Jezus letterlijk heeft geholpen om zijn kruis te dragen: Simon van Cyrene. Jezus heeft hem op een bijzondere wijze beloond door zijn twee zoons het geloof te schenken, Alexander en Rufus. Zij zouden spoedig tot die uitzonderlijke christenen van het eerste uur behoren.

Al zou er geen beloning zijn voor het dragen van ons kruis, dan zouden wij het nog verplicht zijn uit liefde voor Jezus Christus. Maar er is wel een beloning, en niet alleen pas in de eeuwigheid, maar ook nu al kan het dragen van ons kruis veel goede vruchten voortbrengen, voor onszelf en voor anderen. Laten wij dus net als Jezus van harte onze schouders eronder zetten.