Openingswoord

Allemaal, ook de mensen die via life stream met ons meevieren, van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de vierde zondag door het jaar.

Na de bruiloft in Kana, waar Jezus het feest redde, door van 600 liter water wijn te maken, oogstte Jezus veel bijval, maar ook verwondering dat  de zoon van de timmerman Jozef dit kon. Ook zijn manier van onderricht daar in de tempel. Hij sprak zo staat er met gezag. Hij spreekt voor arme en kleine mensen.  Ook dar in Kafarnaum geneest Hij mensen  en  zijn faam verspreidde zich over heel Galilea zo schrijft de evangelist.

Vandaag gaat Jezus naar zijn eigenstad Nazareth en je zou denken dat Jezus ook daar wel even zijn wonder gaat verrichten.  Maar nee, zijn plaatsgenoten vragen zich af wat Hij zich wel verbeeld. Nee het is plaatselijke na ijver, sociale controle, roddelpraat. De mensen willen niets van Hem weten. Geen wonderen, geen bewondering, grote boosheid, wat denkt die zoon van de timmerman wel.  Maar Hij ging midden tussen hen door en vertrok.

De vraag is, kunnen wij Jezus bewonderen en in onze kleinheid en soms onze grootheid toch vasthouden in onze soms moeilijke wereld?

Kinderwoorddienst

Preek

Dierbare medegelovigen, op de dag van de Sabbat ging Jezus, in de plaats waar Hij was opgegroeid, Nazareth, naar de synagoge.  Hij hield er een lezing uit de H. Schrift en was ook gast predikant. Ze kenden hem wel. Hij was immers de zoon van Maria en Jozef de timmerman.  Daarom staat er waarschijnlijk, “waren  aller ogen op Hem gericht”.

Het kost ons vast niet veel moeite om ons dit gebeuren te kunnen voorstellen.

Vrijwel elk weekend zijn het hier in de kerk dezelfde predikanten. Pastoor Frank of ik heeft de preekbeurt. We luisteren naar de lezingen en zijn dan hopelijk benieuwd wat wij daarover te vertellen hebben.

Bij gelegenheid is er soms een andere predikant:  De bisschop, pastoor Louis Weel bijvoorbeeld, dan zijn de ogen en oren wat meer gespannen dan anders.

Ja, af en toe is het goed om ook eens een keer een andere stem te horen, een ander geluid en een invalshoek te horen die net even anders is. Plaats, tijd en omstandigheden van toen en nu lijken niet zo ver uit elkaar te liggen. Het gebeurde toen en het gebeurt nu nog. Alleen het laatste stukje uit het evangelie hebben pastoor Frank en ik nog niet meegemaakt.!!!

In Nazareth begon het allemaal heel mooi.  Jezus wist zijn toehoorders te boeien. Hij verkondigde echt een blijde boodschap . Hoopvolle woorden kwamen uit zijn mond. Vrijheid voor verdrukten, uitzicht voor armen en blinden  enz.  enz.  Een overvloed van Goddelijke genade voor iedereen .

Wat profeten reeds eeuwen lang voorspelden, zou nu werkelijkheid worden, hier in hun eigen dorp en nog wel door de zoon van de timmerman. Door iemand die bijna dertig jaar lang stil  en bescheiden, onopvallend tussen hen had geleefd.  Maar zo mooi als het was begonnen, zo slecht dreigde het af te lopen.  Instemming, denkend dat Jezus het zelf allemaal zou doen, veranderde in afkeuring, verbazing werd woede.

Ze kwamen tot ontdekking dat  Jezus een beroep op henzelf, ja ook op ons deed. De handen moeste uit de mouwen. De liefde van Jezus moest door de mensen  in praktijk worden gebracht.

Zij die eerst naar Hem opkeken, wilden nu niets met Hem te maken hebben.

Hij kwam en komt aan ons eigen (eg0) isme. Die Jezus bestond niet voor hen, hij legde een te grote druk op hen, ze moesten zelf aan het werk, er iets van maken in hun leven. Maar wel samen.

Dat gebeurde toen in Nazareth, en dat gebeurt ook nu nog vandaag de dag. En nu, net als toen, gaat dan ook God midden tussen ons door en vertrekt….. om aan armen de blijde boodschap te brengen.

Toch roepen veel mensen in onze dagen van corona om die God, die er volgens velen niet is. “Mijn God hoe is het mogelijk dat mij dit overkomt” hoor ik mensen zeggen, “ waarom moet dit leed, dit verdriet mij treffen,  waar moet het met mij, of mijn toekomst, met mijn gezin naar toe?

Vragen die mensen heen en weer slingeren. Vragen waar we geen antwoord op weten. Vragen, twijfels, soms hartenkreten, die uiteindelijk slechts een antwoord en een oplossing zullen vinden, als we ze in gelovig vertrouwen en steeds weer opnieuw durven onder ogen te zien en ze onder een dak durven te brengen bij  God, hier in de kerk of een andere stille plaats.

Bij en met God, die ook nu onder weg wil zijn met mensen, er uur en tijd voor neemt om stil te staan bij onze nood, bij alle vragen die we hebben. Een God die ruimte en plaats geeft in zijn agenda  om samen met Hem vertrouwen in de toekomst te krijgen. Dat betekent dat ook wij er aandacht en tijd aan moeten besteden.

Dat we onze agenda, met daarin de tijd, willen openen voor Hem die met ons mee wil gaan. Amen.