Openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van de H. Eucharistie op de 29e Zondag door het jaar, ook degenen die via life stream met ons zijn verbonden.

Vandaag een herkenbaar evangelie, apostelen die strijden om de ere plaatsen. Jakobus en Johannes zien het al helemaal voor zich: de een links van Christus en de ander rechts. Een heel herkenbaar menselijk spel. Immers, wie wil niet uitblinken, wie wil niet superieur zijn, wie wil niet de mooiste plaats aan tafel hebben?

Een stukje verder in het Marcus evangelie komt dat in het lijdensverhaal opnieuw aan de orde: Samen met Hem kruisigden ze twee rovers, de een links de ander rechts.
De ere plaatsen in het koninkrijk van God lijken blijkbaar voor hen te zijn die lijden, voor mensen die het moeilijk hebben.

Preek

Vandaag vraagt Jezus aan de apostelen: “Weten jullie wel wat je vraagt”? Kunnen jullie de beker drinken die ik drink? Kunnen jullie de weg gaan die ik tot het einde moet gaan”?

De leerlingen antwoorden daar, zo lijkt het, heel gemakkelijk op: “Ja hoor dat kunnen we wel”. Maar ze weten nauwelijks waarover ze praten.

In het rijk van Jezus staat het kruis centraal: Ereplaatsen zijn voor hen, die ook het lijden niet uit de weg gaan. De machtigste is de machteloze die dienstbaar wil zijn aan de ander. Het is een boodschap die dwars door onze idealen lijkt te gaan. Een dienstknecht die de zonden en het gebrek van een ander draagt, want immers dan pas zul je het licht zien, zo horen we het Jesaja zeggen.

Met deze boodschap mogen we vandaag op Wereld Missiedag naar onszelf en naar de kerk kijken. Met deze instelling mag de kerk, wij mensen, haar missie, haar opdracht in de wereld volbrengen: Dienend, staande naast hen die lijden, als het ware gekruisigd met Christus.

Geen superieure kerk die mensen er op uit stuurt om anderen te vertellen wat ze fout doen en hoe het wel moet. Geen missionarissen die met het eigen gelijk in hun rugzak de wereld wel even zullen bekeren.

Nee, het evangelie vraagt mensen die bescheiden en helpend er willen zijn, die hun leven, in dienst stellen van de noden van anderen.

Als je missionarissen spreekt verklaren ze dat ook: Je moet wat doen aan hun omstandigheden, maar niet hun cultuur willen afpakken. Vanuit dat gegeven kan je de liefde van Christus laten zien. Maar zo kan d missie ons ook bekeren van onze eigendunk en ons bedacht overwicht.

Dus als het gaat om ereplaatsen, dan moeten we ons omkeren, ons bekeren tot de lijdende Christus. Luisteren naar de boodschap van lijdende mensen in landen in het midden oosten, Afrika, zuid Amerika en zelfs in delen van Europa. Op al die plaatsen in de wereld waar vrede en welvaart ver te zoeken is.

Mensen die worden gekruisigd met Christus. De ereplaatsen zijn voor hen. Zij zijn de belangrijkste apostelen in onze dagen, links en rechts van Christus.

In vroeger tijden stond de kerk teveel aan de kant van de machtigen. Bisschoppen werden aangesteld door koningen, en moesten dus ook uitvoeren wat die koningen wilden voor hun volk. Het geloof werd van boven af opgelegd via de weg van de hiërarchie.

De kerk van Christus moet zich ondergeschikt maken aan elkaars vragen, aan elkaars noden en belangen. Wij mogen, moeten staan naast de machtelozen, niet omdat ze zielig zijn of omdat we ze zo nodig moeten helpen. Nee ze zijn onze leermeesters in het geloof. Zij staan immers het dichtst bij het kruis van Jezus; links en rechts van Hem, onze redder.

“Wie machteloos wordt met hen, wie met hen het lijden doorstaat, die zal het licht zien en met kennis worden verzadigd.

En het gaat niet alleen meer om de missie in verre landen. Die boodschap van Christus is ook voor ons nog steeds actueel. Ons gevoel van superioriteit vanwege onze rijkdom en kennis tegenover de armoede van anderen, onze gezondheid naast het ziekzijn van zovelen, het man zijn tegenover het vrouw zijn van vrouwen, mijn baan tegenover hen die meer kunnen werken, het lijkt op het kiezen van de beste plaatsen links en rechts van Jezus.

Ook in ons leven mag het evangelie huishouden, te keer gaan, zodanig dat we het echte geloof leren van hen die in onze ogen ten onrechte worden gezien als de minsten. Zij wijzen ons op onze plaats. Niet boven hen, maar naast hen.

Want aan hen komt de ere plaats toe, gekruisigd als ze zijn met Christus.

Vele jaren ben ik samen met Jannie en vele anderen naar Lourdes gegaan om mensen bij te staan in hun strijd met het ziek zijn, hun strijd met het niet meer kunnen. Dan ervaar je welk een kracht er van velen uitgaat ondanks hun niet meer kunnen. De volle overgave aan Maria en het vertrouwen dat mensen krijgen in die korte week, is steeds weer bemoedigend.

Zo zei een man tegen mij tijdens een reis: “Beter wordt ik niet, maar de moed en de hulp en de aandacht die ik hier krijg, daar ben ik God en Maria dankbaar voor en daar kan ik mee verder in de dagen die mij nog zijn gegeven.

Ja, dierbare medegelovigen er zijn nog steeds mensen dichtbij en veraf die links en rechts een plaats bij Jezus krijgen. Dat is mijn overtuiging. Amen.