Preek op 19-06-2022, Sacramentsdag, jaar C, diaken Eelke Ligthart

Preek op 19-06-2022, Sacramentsdag, jaar C, diaken Eelke Ligthart

Openingswoord

Allemaal van harte welkom bij de viering van het hoogfeest van Sacramentsdag, hier in de kerk en allen die via life stream met ons zijn verbonden.

Vandaag vieren we het heilig sacrament van het lichaam en bloed van Christus.
Het succes verhaal van Jezus horen we in het H. Evangelie. Jezus voedt een menigte mensen met vijf broden en twee vissen. Onbegrijpelijk voor velen maar Jezus geeft hiermee aan dat dat wonder steeds weer moet gebeuren ook in onze dagen. Het gaat om de aanwezigheid van Jezus in overvloed, Hij is het brood om van te leven, te leven in overvloed. De overvloed van Gods aanwezigheid ook in ons leven. Daarom vieren we iedere dag Eucharistie, Gods aanwezigheid in ons midden. Laten we dat tot ons doordringen, er stil van worden, blij en gelukkig dat Hij met ons meegaat, ook in moeilijke tijden.

Preek

Dierbare medegelovigen, In de jeugd van vele ouderen was Sacramentsdag een dag van processies in en buiten de kerk. De gouden monstrans werd in processie rondgedragen, Christus voelbaar in ons midden, geborgen in het mysterie van het geloof. Je zou bijna zeggen; dat waren nog eens tijden.

Tegenwoordig lopen we niet meer zo rond met ons geloof. Wat is er veranderd aan die Sacramentsdag. Wat is er verloren gegaan of wat is er gewonnen? Wat is het wezen van toen en nu?

Het is dacht ik opvallend dat we het verhaal van de brood vermenigvuldiging horen. Je zou kunnen verwachten dat we het verhaal te horen kregen van het laatste avondmaal. Daar gaat het inderdaad over brood en wijn en daar wordt het sacrament van de H. eucharistie ingesteld. Maar we horen het bekende verhaal over de brood vermenigvuldiging. Hoe Jezus met een handvol broden een menigte van meer dan vijf duizend mensen te eten gaf. En hoe ze nog twaalf korven brokken overhielden. Voor elke apostel een.

Er schijnt aan het breken en delen geen eind te komen. Je houdt meer over dan waar je mee bent begonnen!! Zal daar niet gaandeweg steeds meer opwinding merkbaar zijn geweest. Uitlopend op een groot feest?

En toch zegt de H. Augustinus, bisschop in het jaar 400 dat dit wonder zich elk seizoen onder onze handen herhaalt. Want we zaaien een paar graankorrels in de grond en na een paar maanden zijn ze vermenigvuldigd tot korenaren met ontelbaar veel meer graankorrels. Dat vinden we heel gewoon. Maar in wezen is het een net zo groot wonder. Het broodwonder is om zo te zeggen “alleen maar” een groot wonder omdat het binnen een dag plaatsvindt.

Het is het brood om van te leven, wijn om het leven tot een feest te maken. Een teken voor ons leven van iedere dag. Een teken om te weten wat de richting is naar Gods toekomst.

De vraag is natuurlijk, hoe komen wij in Gods naam dichter bij die goede toekomst? Hoe komen wij met ons leven dichter bij Gods bedoelingen met ons?

We komen ons hier op deze plaats in de kerk toerusten met heel concrete levenstekenen van Gods aanwezigheid: Brood en wijn, omdat ons leven gedeeld moet worden, een verbond moet zijn, omdat ons leven een feest mag zijn.

In onze vieringen zou keer op keer duidelijk moeten worden, wat we in onze dagelijkse beslommeringen zo gemakkelijk vergeten: Het actieve verlangen, naar een betere toekomst, een toekomst met God. Geen geïsoleerd sacrament binnen geheiligde muren, maar het vieren dat ons bestaan geheiligd kan worden.

Niet alleen tekenen en symbolen, maar levenshandelingen, het leven van Christus in ons dagelijks leven. Niet naar binnengericht, maar gericht op de wereld om ons heen.

Wij komen steeds weer bij elkaar rond de altaar tafel en kijken naar ons eigen leven. Zien en horen dat het brood nog niet gebroken wordt, dat we ons leven nog te weinig in dienst stellen van die ander op welke manier dan ook. Zeggen dat het geweld altijd nog sterker is dan vrede.

Denken dat bij het sluiten van een menselijk verbond, het huwelijk, alles bekend is.

Nee, dit verbond wil zeggen, dat ook alles wat we nog niet weten, alles waarvan de toekomst niet precies bekend is, dat we dat verbond toch sluiten en we zullen het ter harte nemen, wat er ook gebeurt.

Wat we moeten weten, leren en begrijpen dat het leven, ons leven zelf de plaats is waar het verbond zichtbaar moet worden.

Christus moet rondgedragen, nee meegedragen worden in ons leven van iedere dag. Niet zozeer in plechtige processies, maar in duidelijke keuzes.

In politieke daden, in menselijke zorg voor elkaar, een offer, een belofte, een verbond. Wat we hier horen, moeten we ter harte nemen om het ook daadwerkelijk te doen. En al doende zullen we merken, hoe wijs en goed die woorden zijn als ze vrucht dragen.

Een eucharistie viering kan nog zo goed zijn, als het afgelopen is, dan begint onze dienst: Uitvoering van het verbond met God en met elkaar. Amen.