Preek

Dierbare medegelovigen, deze nacht is voor Christenen wereldwijd een heilige nacht; hoogtepunt van heel het kerkelijk jaar. Veertig dagen lang zijn wij als volk van God door de woestijn getrokken, door de woestijn van ons eigen leven, want wij zijn immers trekkers, pelgrims op weg door een wereld van liefde en vreugde, maar ook van verdriet om alles wat er in onze wereld gebeurt. Soms verlies je de moed en de hoop op een betere toekomst. Toch zijn we hier vanavond samengekomen om te horen, te zien en te zingen. Ons te bezinnen hoe het verder moet en wat de zin is van dat opstaan en iedere dag toch maar weer op weg gaan.

De laatste dagen stonden we hopelijk dichter bij de Heer, bij zijn lijden en sterven, om te zien hoe Hij zijn weg voor ons is gegaan.

Nu staan als het ware op een hoge berg, om een beter uitzicht te hebben, uitzicht naar de toekomst. Daarbij speelt de kerk met een aantal symbolen van vuur, licht en water. Er worden verhalen vertelt over de oorsprong van ons bestaan en onze wereld. Om onszelf en elkaar beter te kunnen verstaan. Maar vooral om onze plaats, onze relatie met Christus te kunnen begrijpen. Een diep, maar ook een heerlijk gebeuren, waarbij we ons mogen laten onderdompelen om het met ons hart en onze zintuigen te proeven.

Het begon met een prachtig verhaal over de schepping van hemel en aarde, die in het begin leeg was, en overdekt met duisternis. Het eerst schiep God het licht: “En er was licht”. Het klinkt zo simpel dat we er zelden of nooit bij stilstaan. Dat we elkaar kunnen zien, genieten van alles om ons heen, prachtige kleuren en landschappen en mensen. Het licht doet alles groeien. Als het licht er niet was, was alles doods en duister en heel koud.

Ook wij mensen kennen innerlijk het licht, het licht in onszelf. Als we blij kunnen zijn, dan hoor je mensen soms zeggen na een periode van duisternis: “Ik zie het weer zitten”.

Bij het begin van deze viering ontstaken we dat licht en zongen mee: “Licht van Christus”, en drie maal: “Heer wij danken U”. Hij, Christus, de nieuwe mens, de verrezen Heer, brenger van Licht in onze soms chaotische wereld, van oorlog en onvrede. Aan zijn licht hebben we ons licht aangestoken. Een teken dat we zijn licht in ons willen toelaten, het willen volgen en daarmee ons bewust worden dat Hij in ons die vonk heeft neergelegd.

Immers bij dat scheppingsverhaal hoorden we: “Toen schiep God de mens naar zijn beeld en gelijkenis”. Dit in tegenstelling tot de dieren, waarvan geschreven staat: “Hij schiep de dieren soort naar soort”. Niet vergelijkbaar met de mens. De mens wordt boven alles uitgetild door een goddelijke vonk die in zijn ziel wordt neergelegd. Hierdoor zijn wij drager van Gods Licht geworden. Niet alleen voor onszelf, maar ook voor de wereld. Wij moeten het licht van de wereld zijn, dat is onze roeping. Zijn zoals dat duidelijk is geworden door de mens Jezus. Een mens die in de chaos van oorlog en geweld geboren wordt in een kribbe, als kwetsbaar kind als vredesvorst op een ezel, als een naakte gekruisigde, als een profeet. Hij wil bij ons die goddelijke vonk aanwakkeren ook in 2022 met alle wereldse en persoonlijke zorgen. De waakvlam in ons activeren tot een groot laaiend vuur, een vuur van Gods liefde voor je medemens.

Liefde die mensen kwetsbaar maakt, maar tegelijkertijd een wondere kracht is die in mensen schuilt en die ons soms zo maar boven onszelf doet uitgroeien.

Liefde die mensen creatief maakt om wegen te zoeken naar oplossingen voor vrede in onszelf en voor anderen.

In deze nacht wordt ons opnieuw licht geschonken om helder te zien wie we zijn, hoe kostbaar we zijn in Gods ogen. Onze roeping wordt in deze nacht opnieuw heel helder aan het licht gebracht.

Naast de schepping van het licht en de mens, was er ook dat andere verhaal van de bevrijding uit Egypte. Een verhaal dat ook Joden nog altijd vertellen om niet te vergeten dat niet door de kracht van het paard de wagenmenners het hebben gehaald, maar wel het vertrouwen op God als overwinnaar uit de strijd is gekomen.

We moeten het toegeven: spontaan grijpen wij ook naar het paard, en dan bedoel ik niet zozeer het aantal PK’s van onze auto’s, waarmee bij stoplichten zo graag optrekken, maar ik bedoel alles wat ons zelfgenoegzaam maakt, ons de illusie geeft dat we alles zelf in handen hebben.

Nee, er is een houding nodig om echt mens te worden, zoals we die vinden bij Jezus. Hij heeft zich tot de dood durven toevertrouwen aan de Vader.
Misschien zijn wij nog niet zover, ons durven toevertrouwen aan die God en Vader die ons licht aanreikt. Velen zien dat licht niet, zijn verward en dwalen in het duister. Mensen zijn verlamd en moedeloos door alles wat er in de wereld gebeurt. Velen vragen zich af hoe het verder moet. We moeten Jezus niet in het graf zoeken, Hij hoort niet bij de doden, Hij is verrezen. Worden ook wij nieuw. Dat is ook de zin van de Hernieuwing van de doopbeloften; dat we ons deze nacht herinneren hoe we ooit zijn ondergedompeld in het bad van Gods liefde om met Christus te verrijzen tot nieuw leven, iedere dag opnieuw.

In deze nacht staan in de hele wereld lichtdragers op, ook vele nieuw gedoopten, om samen om samen op weg te gaan als brengers van goed nieuws, van een nieuw ontstoken licht. Want: Hij leeft onder ons.

Zalig Pasen. Amen.