Openingswoord

Welkom, broeders en zusters, bij deze heilige Mis. Ook de mensen van de livestream … van harte welkom. We beginnen al een beetje op stoom te raken in deze bijzondere tijd van inkeer en voorbereiding, een periode waarin we extra aandacht besteden aan onze relatie met God en met elkaar.

Vandaag, in het licht van het Evangelie van de Gedaanteverandering op de berg Tabor, worden we uitgenodigd om op te kijken, verder te kijken dan onze dagelijkse beslommeringen en te zien wat God voor ons in petto heeft. We vragen God om Jezus aan ons bekend te maken, ons met Hem vertrouwd te maken en met zijn manier van leven, niet als zomaar een profeet, maar als Zijn eigen Zoon, de langverwachte Messias.

Op de berg Tabor werd Petrus, Jakobus en Johannes een glimp gegund van Jezus’ goddelijke glorie, een voorproefje van de verheerlijking, die Hem wachtte na Zijn lijden. Dit beeld van Jezus, stralend van goddelijk licht, staat in schril contrast met de weg van het kruis, die Hij eerst moest gaan. En juist hierin ligt de kern van de Vastentijd: het begrijpen van het mysterie van lijden en verheerlijking. Zoals een sporter alleen maar tot de beste prestatie komt door harde training, zo komen wij enkel tot de verrijzenis door het kruis.

Luisteren we in deze heilige Mis met open harten naar Gods Woord. Moge deze Eucharistieviering ons sterken in onze vastenvoornemens en ons dichter bij God en bij elkaar brengen.

Openingsgebed

Laat ons bidden. God, op de berg hebt Gij Jezus ons geopenbaard als uw Zoon, groter dan de grootste der profeten. Leer ons luisteren naar zijn Woord, en schenk ons inzicht in het mysterie van zijn lijden en verheerlijking. Hij die met U leeft en heerst … Amen.

Peuter- en Kinder- en TienerWoordDienst

Preek

Geliefde broeders en zusters, terwijl de veertigdagentijd voortschrijdt, worden we uitgenodigd om dieper in ons geloof door te dringen, om onze prioriteiten te heroverwegen en ons opnieuw toe te wijden aan de dienst van God en medemens.

Genesis: Een belofte van hoop, zelfs in de duisternis

Wij ontmoeten vandaag Abram, een heilig man van respectabele leeftijd, maar hij heeft geen kind, geen erfgenaam. In zijn tijd was dit een bron van zorg en teleurstelling. Maar God verschijnt aan Abram en geeft hem een adembenemende belofte: “Kijk naar de hemel en tel de sterren, als je kunt.” Zo talrijk zal zijn nageslacht zijn!

Deze belofte werd gedaan onder de sterrenhemel, maar ook in het besef van Abrams twijfel. Hij vroeg: “Heer God, hoe kan ik weten, dat ik het inderdaad zal krijgen?” God reageert met een ritueel, een verbondssluiting, die ons misschien vreemd overkomt: dieren worden geslacht, in stukken gesneden, en een rokende oven en vurige fakkel gaan ertussen door. Dit symboliseert de ernst en de onbreekbaarheid van Gods belofte.

Opvallend is dat Abram – voordat hij getuige is van Gods aanwezigheid – overweldigd wordt door een diepe slaap en duisternis. Dit gebeurt ook in ons eigen leven. Soms voelen we ons overweldigd door angst en duisternis, twijfelen we aan Gods beloften. Maar net als Abram, worden we eraan herinnerd, dat God ook in de donkerste tijden aanwezig is. Zijn belofte blijft bestaan, zelfs als we het niet kunnen zien of voelen.

De uitdaging voor ons is of wij op God vertrouwen. Geloven we in zijn beloften, ook als we geen bewijs zien? Abram geloofde, en dat werd hem als gerechtigheid aangerekend. Laten we ons geloof inzetten en vertrouwen op de kracht van God, juist in onze eigen momenten van duisternis.

Filippenzen: ons burgerschap in de hemel

De apostel Paulus bespreekt een diep contrast tussen het evangelie en wereldse waarden. Hij waarschuwt voor hen, die “hun buik tot hun god maken” en “hun eer stellen in hun schande.” Ze leven enkel voor aardse geneugten, zonder oog voor de eeuwigheid.

Paulus verkondigt: “Óns vaderland … is in de hemel.” Deze verklaring daagt ons uit om onze loyaliteit en prioriteiten te heroverwegen. Ons echte thuis, onze uiteindelijke bestemming, ligt niet in deze wereld, maar in Gods Koninkrijk. Dat Koninkrijk moet in ons leven dus eigenlijk meer aandacht krijgen dan de wereld, die o zo snel voorbijgaat.

Dit betekent niet, dat we ons moeten terugtrekken uit de wereld. Nee, we leven ín de wereld, maar zijn niet ván de wereld. Het betekent, dat we hier moeten leven als een soort ambassadeurs van Christus, als vertegenwoordigers van het Koninkrijk der Hemelen. We moeten een ander soort leven leiden, een leven van liefde, gerechtigheid en vrede, een leven, dat getuigt van de hoop, die in ons is.

De vraag aan ons is nu: hoe leven we als hemelburgers in een wereld, die vaak tegengestelde waarden promoot? Besteden we onze tijd, energie en middelen aan het najagen van aardse genoegens, of investeren we in het Koninkrijk van God? Ik zie weleens een stukje van “De Rijdende Rechter – Meester Frank Visser Doet Uitspraak” – de vreselijkste ruzies, ook tussen oudere mensen, over een scheefstaande schutting of over regenwater, dat van de ene tuin in de andere loopt, wie gaat dat betalen is dan de kwestie. Laten we onszelf eraan herinneren, dat onze schatten – liefde, vrede, vreugde en eenheid – in de hemel liggen, maar dat die al op aarde behoren te beginnen – laten wij ons leven daarop richten.

Lucas: de Gedaanteverandering, een glimp van Gods heerlijkheid

Lieve mensen, het mooiste van vandaag komt nog. Lucas stuurt ons een bericht over de Gedaanteverandering op de berg Tabor. Jezus neemt Petrus, Johannes en Jakobus met zich mee en terwijl Hij bidt, verandert Hij helemaal van gedaante. Zijn gezicht straalt en zijn kleren worden verblindend wit. Mozes en Elia verschijnen en spreken met Hem over Zijn naderende dood en opstanding in Jeruzalem.

De leerlingen, overmand door slaap, worden wakker en zijn getuige van deze vertoning van Gods heerlijkheid. De enthousiaste Petrus stelt voor om drie tenten te bouwen om dit mooie moment vast te houden. Maar er verschijnt een wolk en een stem klinkt: “Dit is mijn Zoon, de Uitverkorene, luister naar Hem!”

De Gedaanteverandering is een cruciaal moment. Het is een bevestiging van Jezus’ goddelijke identiteit, een voorproefje van de heerlijkheid, die Hem – en later ook ons – te wachten staat. Dit gebeuren herinnert ons eraan, dat Jezus niet alleen een mens was, maar ook God, en dat Hij de wil en de macht heeft om ons leven te veranderen. Maar dat gaat niet vanzelf. Wij moeten erom vragen, we moeten eraan meewerken.

De hemelse stem zegt: “Luister naar Hem!” Dat is de kern van ons geloof. We moeten onze oren en harten openstellen voor Jezus. We moeten zijn leer volgen, zijn voorbeeld navolgen. We moeten ons laten veranderen, vernieuwen, door zijn liefde en genade.

Hoe kunnen wij actief bijdragen aan het Koninkrijk van God?

In ons dagelijks leven kunnen we dat doen door eerlijk te zijn, vriendelijk, medelevend en rechtvaardig; door onze talenten te gebruiken om anderen te helpen. Door onze stem te laten horen voor hen, die geen stem hebben.

Wij kunnen in onze parochie bijdragen door zoals nu actief deel te nemen aan de liturgie, door vrijwilligerswerk te doen, door te bidden voor de noden van Kerk en samenleving.

We kunnen bijdragen in de wereld door te werken aan gerechtigheid, vrede en verzoening. Door zorg te dragen voor de schepping. Door de boodschap van het Evangelie te verkondigen in woord en daad.

Conclusie: Laat ons opstaan en Licht brengen!

Broeders en zusters, de lezingen uit de heilige Schrift, de Bijbel, hebben ons uitgedaagd, geïnspireerd en bemoedigd. We zijn geroepen om te geloven in Gods beloften, om ons burgerschap in de hemel te omarmen en om naar Jezus te luisteren.

Deze veertigdagentijd is een tijd van reflectie, boete en bekering. Maar het is ook een tijd van hoop en vernieuwing. Laten we deze tijd gebruiken om onszelf opnieuw toe te wijden aan de dienst van God en onze naaste. Laten we opstaan en licht brengen in een wereld, die zo vaak in duisternis is gehuld. Laten we actief deelnemen aan het bouwen van het Koninkrijk van God, hier en nu.

Moge Gods genade ons leiden en ons kracht geven op deze reis. Amen.